ทดลองอ่าน บอสหน้าตายกะยัยสอางค์ บทที่ 5

5

นางสาวสอางค์ขอถอนคำพูด!

ไม่ว่าจะอาการใจเต้น หรือเรื่องเพ้อเจ้อเมื่อคืนวาน ถือว่าเป็นโมฆะทั้งหมด!

โรมานซ์อะไรอย่าได้ฝัน ตรงหน้าเธอนั้นมีแต่งานล้วนๆ

หญิงสาวนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง สายตาจับอยู่ที่รถบนถนน ซึ่งวิ่งผ่านไปมาเบื้องล่างภายใต้แสงอาทิตย์แรงกล้า สักพักก็หันมาถอนใจกับแฟ้มกองโตที่ตั้งสุมรวมกันอยู่ข้างโต๊ะ นายเฉื่อยเดินผ่านมาเห็นแล้วอดแซวไม่ได้

“โดนอีกแล้วหรือจ๊ะคุณสอางค์”

“เออสิ เต็มโต๊ะเลยเนี่ย แบ่งไปช่วยทำหน่อยดิเฉื่อย”

“ตัวใครตัวมันครับงานนี้”

สอางค์ฟุบลงกับโต๊ะ บ่นอย่างหมดอาลัยตายอยาก “เฮ้อ…ทำไมฉันต้องโดนคนเดียวด้วย”

“บอสเขาพิศวาสแกเป็นพิเศษหรือเปล่า ถึงให้งานเยอะขนาดนี้”

“พิศวาสหรือฆาตกรรม เอาดีๆ” ลุกขึ้นมาถามเสียงขุ่น

“เอาน่า เดี๋ยวซื้อข้าวมาฝาก อ๊ะ…หรือวันนี้มีข้าวกล่องอาม่า”

ถามอย่างรู้กันว่าปลายเดือนกรอบๆ แบบนี้ สอางค์มักห่อข้าวมากินจากบ้านเพื่อความประหยัด แถมเมนูบางวันของอาม่ายังน่ากินกว่าในคาเฟทีเรียอีกด้วย

“อือ วันนี้มีข้าวมา แต่ยังไม่มีอารมณ์กิน”

“กินแล้วค่อยทำงานก็ได้นี่ ยังไงก็เสร็จไม่ทันวันนี้หรอก” พูดอย่างรู้ชะตากรรมเพื่อนดี

“เออๆ นายจะไปกินข้าวก็ไปเถอะ กินให้อร่อยเลยนะ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าเพื่อนฝูงจะลำบากแค่ไหน เกิดคนเดียว ตายคนเดียว ถ้าฉันทำงานหนักจนช็อกตายไป นายก็ไม่ต้องห่วงหรอก ดูแลแค่อาม่าให้ฉันก็พอ”

“นั่น เล่นบทดราม่าไปอี๊กกก” พีระออกแนวขำมากกว่าจะนึกสงสาร “ว่าแต่ว่า…”

“ว่า?”

“เมื่อวานนี้…สรุปว่าไปไหน”

“ไปไหน?” เธอเข้าใจความหมายของคำถามนั้นดี แต่แกล้งตีหน้างง ถ่วงเวลาหาคำตอบ

เพราะเธอจะให้ตาแว่นรู้ว่าบอสไปกินข้าวที่บ้านไม่ได้เด็ดขาด

ไม่อย่างนั้น…อย่าว่าแต่แผนกนี้เลย ทั้งตึกได้รู้แน่ๆ