ทดลองอ่าน กระวานน้อยแรกรัก บทที่ 7

หมิงถิงหย่วนคิดว่าหมิงฉู่กล่าวได้ค่อนข้างมีเหตุผล เขากุมอำนาจทางการทหารจำนวนหนึ่ง สิ่งที่ระมัดระวังที่สุดก็คือการทำให้การศึกต้องล่าช้าเสียโอกาสดีๆ ไป

พอเห็นหมิงถานมีท่าทางลำบากใจ เขาก็คิดว่านางกลัวการอ่านจดหมายระหว่างกินอาหารจะเสียมารยาท จึงเอ่ยแก้ไขสถานการณ์อย่างคิดเองเออเองว่า “ไม่เป็นไร ไหนๆ ก็ครอบครัวเดียวกัน ข้าไม่ถือสาเรื่องพวกนี้หรอก เจ้าอ่านเถิด หากมีเรื่องเร่งด่วนอันใดจะได้รีบตอบกลับทันท่วงที”

หมิงถานอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ทว่าหมิงฉู่ไม่ให้โอกาสนางได้ปฏิเสธ รีบออกคำสั่งสาวใช้ที่ยืนรอปรนนิบัติอยู่ข้างๆ ทันที “ยังไม่รีบเข้าไปอีก น้องสี่พิถีพิถันเป็นที่สุด หากไม่ล้างมือแล้วจะอ่านจดหมายได้อย่างไร”

ไม่นานนักผ้าเช็ดมือกับน้ำสะอาดก็ถูกยื่นมาตรงหน้า

หมิงถานดูเหมือนจะไม่มีหนทางอื่นอีก นางจำต้องล้างมือแล้วคลี่จดหมายออก

ตอนที่เพิ่งเริ่มอ่าน สีหน้าท่าทางของนางยังเป็นปกติดี แต่ไม่รู้ว่าอ่านเจออันใดเข้า แววตาของนางจึงพลันชะงักนิ่งไป ริมฝีปากเม้มแน่น ความเร็วในการอ่านจดหมายเริ่มช้าลงเรื่อยๆ ใบหน้าก็ยิ่งขาวซีดขึ้นทุกขณะเช่นกัน

กระทั่งอ่านจดหมายทั้งฉบับจบ นางก็ยังอ่านใหม่ตั้งแต่ต้นอีกรอบหนึ่งอย่างไม่ยอมถอดใจ แต่หลังจากอ่านรอบนี้จบลง นางก็หน้าซีดเผือดไร้สีเลือดไปทั้งหมดแล้ว ร่างโงนเงนจวนเจียนจะล้ม

“เกิดอันใดขึ้น” หมิงถิงหย่วนขมวดคิ้ว

หมิงถานมิได้ขานตอบ นางใช้ผ้าเช็ดหน้าปิดริมฝีปาก ในแววตาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ เพียงแค่ชั่วพริบตาเดียวขอบตาของนางก็เริ่มแดงก่ำ หยาดน้ำตาไหลพรากลงมา

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้ ทุกคนต่างก็แตกตื่นตกใจ หมิงถิงหย่วนแย่งจดหมายในมือของนางมาทันที

เขากวาดตาอ่านจดหมายจนจบในเวลารวดเร็ว ถึงแม้ไม่รู้เรื่องตกน้ำที่ในจดหมายตามสืบอันใดนั่น แต่เขาก็มิใช่คนโง่เขลา ในจดหมายเขียนเอาไว้อย่างชัดเจนว่า…

คนสองคนที่ชนหมิงถานตกน้ำเมื่อวันเทศกาลซั่งหยวนได้หนีออกไปจากเมืองหลวงนานแล้ว ครั้งนี้ไล่ล่าตามตัวไปถึงแถบลี่โจวกว่าจะตามตัวเจอได้อย่างยากลำบาก

สองคนนี้หาใช่หัวขโมยกับคนถูกขโมยของที่ไม่รู้จักมักคุ้นกันแต่อย่างใด ทว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกัน!

จากคำสารภาพของสองพี่น้องคู่นี้ ทั้งสองคนได้วางแผนจะชนหมิงถานตกน้ำตั้งแต่แรกอยู่แล้ว พวกเขาได้รับคำสั่งจากฮูหยินจวนลิ่งกั๋วกงว่าในคืนเทศกาลซั่งหยวนให้แอบติดตามเหลียงจื่อเซวียนไปอย่างลับๆ เมื่อได้รับคำสั่งจากเขาก็ให้ดำเนินแผนตามสถานการณ์

ประจวบเหมาะกับที่วันนั้นหมิงถานไปลอยโคมน้ำตรงท่าน้ำพอดี หากนางไม่อยู่ตรงนั้น เมื่อเหลียงจื่อเซวียนหาตัวนางพบแล้วก็จะหาวิธีหลอกล่อนางไปที่ริมน้ำอยู่ดี เพื่อจะได้แสดงละครว่าเป็นวีรบุรุษช่วยเหลือสาวงามที่พลัดตกน้ำ!

“ปึง!” ถ้วยจานสวยงามบนโต๊ะกระแทกพร้อมกับเสียงตบโต๊ะ หมิงถิงหย่วนโกรธจัดถึงขีดสุด “มีอย่างที่ไหนกัน!”

เผยซื่อเห็นเช่นนั้นก็รีบรับจดหมายมาเปิดอ่านดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน

หลังจากอ่านจบนางก็แตกตื่นตกใจยิ่งกว่าหมิงถิงหย่วนเสียอีก เมื่อครั้งหมิงถานตกน้ำในคืนเทศกาลซั่งหยวน ซื่อจื่อสกุลเหลียงช่วยปกปิดเรื่องให้ นางยังคิดว่าจวนลิ่งกั๋วกงคิดการรอบคอบเป็นคนดีมีน้ำใจยิ่งเสียอีก นึกไม่ถึงว่าเดิมทีเรื่องนี้ก็เป็นฝีมือของจวนลิ่งกั๋วกงตั้งแต่แรกอยู่แล้ว! นี่แทบไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ!