ทดลองอ่าน กระวานน้อยแรกรัก บทที่ 7

“น้องสี่เป็นอันใดไปหรือ ในจดหมายเขียนไว้ว่าอย่างไร” เมื่อเห็นว่าทั้งสามคนมีท่าทีเช่นนี้ หมิงฉู่ก็รู้ว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่ๆ นางข่มกลั้นความอยากรู้อยากเห็นไม่อยู่ อยากจะดูเนื้อหาในจดหมาย

แต่เห็นได้ชัดว่าเผยซื่อไม่มีทางยอมให้นางได้อ่าน เผยซื่อดูแลจวนมาหลายปี พบเจอเรื่องราวมาไม่น้อย หลังจากความรู้สึกตระหนกตกใจผ่านพ้นไป นางก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าตอนนี้ไม่มีเรื่องอื่นใดสำคัญอีกแล้ว สิ่งสำคัญที่สุดคือทำความเข้าใจว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วควรจะจัดการเช่นไร

นางลุกขึ้นยืน เอ่ยอย่างเยือกเย็นว่า “อาหารกลางวันวันนี้ก็พอเท่านี้แล้วกัน แยกย้ายได้”

ที่นี่คือเรือนหลันซิน เผยซื่อบอกให้แยกย้าย ต่อให้ไม่ยินยอมก็ต้องแยกย้าย

หมิงฉู่ยังอยากจะรอชมเรื่องสนุก แต่กลับถูกแม่นมจางขวางเอาไว้ตรงหน้า ก่อนเชิญนางออกไปอย่างพินอบพิเทาแกมบังคับ

หากเทียบกับหมิงฉู่แล้ว เสิ่นฮว่ากลับเชื่อฟังว่าง่ายกว่ามาก ทั้งไม่อยู่ฟังและไม่ถามไถ่ซักไซ้ให้มากความ เพียงก่อนจะออกไปนางได้เหลือบไปมองผ้าเช็ดหน้าในมือของหมิงถานปราดหนึ่ง

ไม่นานนักภายในห้องก็เหลือเพียงหมิงถิงหย่วน เผยซื่อ และหมิงถานแค่สามคน หมิงถานดูอดทนข่มกลั้นมานานมากแล้ว ทันทีที่ประตูปิดลงนางก็หลั่งน้ำตาออกมาในทันทีทันใด

ครั้นนางร่ำไห้ก็ร่ำไห้ได้ประหนึ่งดอกสาลี่ต้องหยาดพิรุณ ใครพบเห็นก็สงสารเวทนา ขอบตานางแดงก่ำ ไหล่ผอมบางสั่นเทา อรชรบอบบางราวกับจะถูกลมพัดหักได้ ทำให้คนสงสารไม่กล้าเอ่ยตำหนิแรงๆ

หมิงถิงหย่วนเอามือไพล่หลัง พยายามสะกดโทสะเดือดดาลเอาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ด้วยกลัวว่าหากตนเองปริปากออกมาแล้วจะทำให้หมิงถานตกใจกลัวได้ ครู่ใหญ่ผ่านไปเขาถึงได้เอ่ยถามอย่างโกรธเกรี้ยวด้วยเสียงต่ำลึก “นี่มันเรื่องอันใดกัน ตกน้ำอันใด! เหตุใดข้าถึงไม่รู้!”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 16 มี.ค. 66 เวลา 12.00 น.