ทดลองอ่าน กระวานน้อยแรกรัก บทที่ 8

“เจ้าหลอกข้า?” เสียงของจูเอ๋อร์สั่นน้อยๆ แต่ก็ไม่มั่นใจสักเท่าไร

คนผู้นั้นเอ่ยอธิบายว่า “ยาสลายเส้นเอ็นแค่ทำให้คนหมดเรี่ยวแรง ไม่มีทางหนีเท่านั้น ไม่ได้เป็นอันตรายถึงชีวิตแต่อย่างใด”

จูเอ๋อร์ตั้งสติพลางจ้องมองแมวจรจัดตัวนั้นอยู่ครู่หนึ่ง มันซุกตัวอยู่ที่เดิม ส่ายหางเบาๆ ไม่ได้ขยับเขยื้อนตัวมากนัก แต่นิสัยของแมวก็เป็นเช่นนี้อยู่แล้ว นี่พิสูจน์อันใดไม่ได้สักนิด

เดี๋ยวก่อน… จู่ๆ นางก็หวาดระแวงขึ้นมา “เจ้าว่าอย่างไรนะ เหตุใดข้าต้องหนีด้วย”

“พอกลับไปถึงลี่โจวแม่นางก็จะต้องแต่งเป็นภรรยาใหม่ของพ่อบ้านเรือนพักตากอากาศ แม่นางไม่อยากหนีอย่างนั้นหรือ หรือแม่นางคิดจริงๆ ว่าตนเองจะรอถึงวันที่ได้กลับเมืองหลวงอย่างสมศักดิ์ศรีได้?”

ครั้นจูเอ๋อร์ได้ยินก็ราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางศีรษะ

จริงอยู่ที่ท่าทีของคนรอบกายหลังเดินทางออกจากเมืองหลวงทำให้นางมีลางสังหรณ์ไม่ดี แต่ว่าแต่งไปเป็นภรรยาใหม่ของพ่อบ้าน… มะ…ไม่ จะเป็นไปได้อย่างไรกัน! อีกอย่างข้าก็ยังมีหมิ่นเกอเอ๋อร์ หมิ่นเกอเอ๋อร์เป็นบุตรชายคนโตของญาติผู้พี่ ท่านป้ากับญาติผู้พี่ไม่มีทางทำเช่นนี้กับข้าแน่นอน!

คนที่อยู่ข้างหลังกล่าวต่อไปว่า “ฮูหยินลิ่งกั๋วกงมีเรือนพักตากอากาศซึ่งเป็นสินเดิมอยู่หลังหนึ่งที่ชานเมืองทางฟากตะวันตกของลี่โจว พ่อบ้านเรือนพักตากอากาศอายุเกินสี่สิบปีแล้ว หลายปีก่อนภรรยาแต่งของเขาป่วยตายไป จนบัดนี้ก็ยังมิได้แต่งภรรยาใหม่อีก มีเพียงอนุภรรยาสี่บุตรชายห้า ช่วงนี้ในจวนของพ่อบ้านกำลังตระเตรียมงานแต่งงาน พอแม่นางไปถึงจะได้กราบไหว้ฟ้าดินได้ทันที

ส่วนคุณชายน้อยนั้น…สายเลือดย่อมแน่นแฟ้นมิอาจตัดขาด ภายหลังหากมีโอกาสพวกเขาจะต้องรับกลับเข้าตระกูลแน่นอน มีแต่แม่นางเท่านั้นที่จะไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดกันอีก แม่นางเดินทางไปคราวนี้ แม่ลูกจะต้องพลัดพรากจากกัน ชั่วชีวิตนี้คงจะไม่ได้พบเจอกันอีก”

วาจานี้ฟังดูเสียสติไร้สาระเป็นที่สุด แต่ลางสังหรณ์บอกจูเอ๋อร์ว่านี่เป็นเรื่องจริง เป็นเรื่องจริงทั้งหมด

เสียงถ้วยชาร่วงหล่นจากโต๊ะดังขึ้นจากด้านหลังได้เหมาะเจาะ คนผู้นั้นเอ่ยด้วยเสียงต่ำลึกว่า “แม่นาง ถ้าหากอยากกลับเมืองหลวงไปช่วงชิงอนาคตให้ตนเอง ข้าสามารถช่วยเจ้าได้”

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 18 มี.ค. 66 เวลา 12.00 น.