ทดลองอ่าน ข้าต้องปกป้องศิษย์พี่ผู้หล่อเหลา บทที่ 56-57

แต่เสียดายก่อนหน้านี้ตอนนางปล่อยนกกระเรียนกระดาษออกไปได้ใช้ปราณวิเศษที่สามารถใช้ได้ในร่างออกไปหมดแล้ว เวลานี้เพียงรู้สึกในดวงจิตว่างเปล่าโหรงเหรง ไม่มีปราณวิเศษแม้แต่น้อย

อีกทั้งก็ไม่รู้ที่แท้ฟ่านตูใช้ควันเคลิบเคลิ้มอันใด ประสิทธิผลจึงดีเพียงนี้ เวลาผ่านไปนานปานนี้แล้วนางก็ยังขยับตัวไม่ได้ กระทั่งจะเปิดปากพูดก็ยังยาก

ได้แต่ฟังเสียงฝีเท้าของฟ่านตูที่เดินเข้ามาใกล้นางเข้าทุกที ด้วยหัวใจที่แขวนลอย

ทันใดนั้นก็มีเสียงผ้าขาดดังแควก จากนั้นนางก็รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลัง

หัวใจทั้งดวงของเมิ่งถังจมดิ่งลงไป รู้สึกถูกหยามเหยียดอัปยศอดสูอย่างที่สุด

ฟ่านตูผู้นี้คิดจะทำอะไร

จากนั้นนางก็รับรู้ถึงแผ่นหลังที่สั่นระริก ทึ่มทื่ออยู่ชั่วขณะ นางจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เป็นฟ่านตูคนสารเลวผู้นั้นเอามือวางลงบนแผ่นหลังของนาง

“จุๆ เจ้าไม่เพียงมีใบหน้างดงาม เรือนร่างของเจ้าก็ยังไม่เลวเลย ไม่ว่าบุรุษคนใดเห็นแล้วก็ต้องคิดเพ้อพกไปไกล”

ฟ่านตูเอ่ยด้วยน้ำเสียงกรุ้มกริ่มยิ่ง

เมื่อบวกกับการกระทำของเขาในเวลานี้ ถ้าเมิ่งถังยังไม่รู้อีกว่าเขาคิดจะทำอะไรเช่นนั้นนางก็เป็นตัวโง่งมแล้ว

นิ้วมือที่เคลื่อนไปมาบนแผ่นหลังของนางค่อยๆ เลื่อนไหลลงต่ำ เมิ่งถังทำได้เพียงรู้สึกอัปยศอดสู

ถ้าปราณวิเศษของนางไม่ได้ย้อนทำร้าย ไม่ ต่อให้ตอนนี้นางไม่มีพลังวัตร ขอเพียงนางสามารถเคลื่อนไหวได้ นางก็จะเสี่ยงชีวิตกับฟ่านตูชนิดเจ้าตายข้าอยู่ ยอมเป็นหยกที่แตกดีกว่าเป็นกระเบื้องที่สมบูรณ์* แต่เสียดายนางในเวลานี้ทั่วร่างอ่อนปวกเปียก กระทั่งนิ้วมือก็ยังขยับไม่ได้

ฟ่านตูยังพร่ำเสียดายอยู่นั่น

“หญิงงามควรจะมีชีวิตชีวาและมีกลิ่นหอมจึงจะน่าสนใจ อย่างเจ้าได้แต่นอนนิ่งไม่ขยับเช่นนี้ ดูจะขาดความรื่นรมย์ไปสักหน่อย”

พูดพลางเขายกมือขึ้นตบสะโพกเมิ่งถังด้วยท่าทีหยอกเย้า “ไม่ต้องเสแสร้งแล้ว ข้ารู้ตอนนี้เจ้ามีสติแจ่มใส ลืมตาขึ้น บางทีอีกประเดี๋ยวข้านายท่านจะให้เจ้าได้มีความสุขมากขึ้น”

เมิ่งถังก็ไม่อยากเสแสร้งแล้ว

ฟ่านตูเพิ่งกล่าวจบนางก็ลืมตาทั้งสองขึ้น

สายตาที่มองฟ่านตูเปล่งประกายวาววับแสดงความคิดภายในใจของนางในยามนี้ออกมา

สารเลว! เจ้าจะต้องไม่ตายดี!