ทดลองอ่าน ข้าต้องปกป้องศิษย์พี่ผู้หล่อเหลา บทที่ 56-57

แต่ต่างจากสองครั้งก่อนที่เขาเคยเห็น มู่หวาฮุยในยามนี้ทั่วร่างเต็มไปด้วยจิตสังหาร ดวงตาดำสนิทคมกริบคู่นั้นยามจ้องมองมา ฟ่านตูตัวสั่นสะท้านจากส่วนลึกของจิตวิญญาณออกมาถึงภายนอก

อดทนต่อการถูกพลังกดข่มคุกคามจนเลือดลมในช่องอกพลุ่งพล่าน ฟ่านตูสองมือยันพื้น ร่างกระถดไปข้างหลังช้าๆ

เพียงคิดจะอยู่ห่างจากมู่หวาฮุยให้มากหน่อย ถึงจะเพียงชุ่นเดียวก็อาจทำให้เขารู้สึกดีขึ้นกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็ได้

ทว่ามู่หวาฮุยไม่ได้มองเขาแล้ว สายตาของมู่หวาฮุยจับนิ่งไปที่ร่างของเมิ่งถัง

ตอนม่านอาคมสั่นไหว เมิ่งถังก็สังเกตเห็นแล้ว ลืมตาทั้งสองข้างขึ้นทันที

แล้วก็เห็นมู่หวาฮุยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางดุร้าย ในดวงตาเต็มไปด้วยประกายโลหิตพลุ่งพล่าน ทำให้เขาในยามนี้ดูเหมือนอสูร หรือผีร้ายที่เพิ่งคลานออกมาจากนรก

แต่เมิ่งถังกลับไม่รู้สึกหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เพียงรู้สึกว่าศิษย์พี่มาแล้ว นางก็มีทางรอดแล้ว นางไม่ต้องทนให้ฟ่านตูกระทำการลบหลู่เหยียดหยามอีก

เมื่อครู่ก่อนนางรู้สึกหวาดกลัว มาตอนนี้จู่ๆ นางก็ดีใจเป็นล้นพ้น ด้วยสภาพจิตใจที่ขึ้นๆ ลงๆ เปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว จึงไม่อาจควบคุมตนเองได้อีกต่อไป มองไปที่มู่หวาฮุยแล้วน้ำตาก็พรั่งพรูไหลอาบแก้ม

มู่หวาฮุยเห็นแล้วในใจราวกับถูกมีดเฉือน

ยิ่งได้เห็นเสื้อผ้าทั่วร่างนางถูกฉีกขาด นอนเปลือยร่างอยู่ที่นั่น ยังมีอะไรไม่เข้าใจอีก

เพลิงโทสะในใจพุ่งสูงเทียมฟ้า

พริบตาถัดมาเงาร่างของมู่หวาฮุยประดุจปีศาจร้าย ภายใต้สถานการณ์ที่ฟ่านตูยังมองเห็นไม่ชัดเจน มู่หวาฮุยก็เคลื่อนตัวมาถึงเบื้องหน้าเขาแล้ว มือขวาคว้าคอเขาอย่างรวดเร็ว แม่นยำ และไร้ความปรานี

ฟ่านตูจะอย่างไรก็เป็นบุรุษผู้หนึ่ง น้ำหนักตัวต่อให้ไม่ถึงหนึ่งร้อยแปดสิบชั่ง* อย่างน้อยก็ต้องมีหนึ่งร้อยห้าสิบชั่ง แต่เวลานี้มู่หวาฮุยถึงกับใช้มือข้างเดียวเค้นคอเขาแล้วหิ้วขึ้นมาจากพื้นตรงๆ

สองเท้าห้อยอยู่กลางอากาศ หายใจลำบาก ใบหน้าของฟ่านตูแดงก่ำไปทั้งหน้า

เขาคิดจะดิ้นรน คิดจะใช้การลอบทำร้ายมาบีบบังคับให้มู่หวาฮุยปล่อยมือ

แต่ไม่นานเขาก็พบว่าต่อหน้ามู่หวาฮุย เขาไม่มีทางต่อต้านได้เลย

พลังอำนาจทั่วร่างมู่หวาฮุยกดอัดเขาจนดิ้นไม่หลุด ทำให้เขากระทั่งจะยกมือเคลื่อนไหวเล็กน้อยเท่านี้ก็ยังทำไม่ได้

อีกทั้งเขายังตื่นตระหนกตกใจเมื่อพบว่านัยน์ตาทั้งสองของมู่หวาฮุยที่เดิมมีสีดำสนิทดุจหมึก ไม่รู้เปลี่ยนเป็นสีแดงฉานดั่งเนตรสีโลหิตไปตั้งแต่เมื่อใด

“เจ้าถึงกับกล้าจับตัวนางมา”

เสียงของมู่หวาฮุยต่ำหนัก ทว่าเย็นยะเยือกเสียดกระดูก แต่ละคำเหมือนเค้นออกมาจากซอกฟัน เต็มไปด้วยความเยียบเย็นน่าสะพรึงกลัว

“หึ เจ้าถึงกับยังกล้าลบหลู่นาง”

ทุกครั้งที่เอ่ยออกมาคำหนึ่ง มือที่เค้นคอฟ่านตูก็จะบีบแน่นขึ้นส่วนหนึ่ง ถึงช่วงหลังฟ่านตูไม่เพียงกระทั่งสูดลมหายใจเข้าปล่อยลมหายใจออกยังยาก ได้แต่อ้าปากกว้างอย่างเหนื่อยเปล่า แม้แต่ดวงตาทั้งสองของเขาก็เบิกถลนออกมาคล้ายดั่งพริบตาถัดมานัยน์ตาของเขาก็จะหลุดจากเบ้าตาออกมาเช่นนั้น

แต่นี่ยังไม่นับว่าจบ

ฟ่านตูเห็นมู่หวาฮุยยกมือซ้ายขึ้นมาช้าๆ นิ้วชี้จี้มาที่หว่างคิ้วของเขา ในดวงตาแดงเรื่อเต็มไปด้วยกลิ่นอายความดุร้ายกระหายเลือด

ในใจพลันเกิดการคาดเดาขึ้นมาอย่างหนึ่ง ฟ่านตูหวาดกลัวสุดขีดคิดจะส่งเสียงร้อง แต่เสียดายเขาไม่อาจทำสิ่งใดได้

ได้แต่เบิกตามองแสงสีขาวนวลสายหนึ่งถูกดึงออกมาจากหว่างคิ้วของตนช้าๆ ไปรวมอยู่ในฝ่ามือของมู่หวาฮุยทั้งหมด

และพร้อมๆ กับที่แสงสีขาวนวลสายนี้ไหลออก ทั่วร่างของฟ่านตูก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดทรมานที่คนทั่วไปยากจะคิดฝันและยากจะทานทนได้

สุดท้ายเขาก็เจ็บปวดจนตายไปทั้งเป็นเช่นนี้เอง