ทดลองอ่าน ข้าต้องปกป้องศิษย์พี่ผู้หล่อเหลา บทที่ 62-63

แต่สองเรื่องนี้ฟังดูแล้วน่าสนุกยิ่ง

รีบรับปากด้วยความดีใจ “เอาสิ”

พูดพลางนางก็ลุกขึ้นมาจากม้านั่งเล็กตัวหนึ่ง

มู่หวาฮุยยามนี้ก็ลุกขึ้นมาด้วย มองเมิ่งถัง “ข้าจะไปกับเจ้าด้วย”

ติงเล่อเซวียน…

นางมองเมิ่งถัง แล้วก็มองมู่หวาฮุย ลังเลแล้ว

ศิษย์พี่ใหญ่กับศิษย์พี่เมิ่งโลกของคนสองคน นางตามไปด้วยไม่ค่อยดีกระมัง

ถึงตอนนั้นปลาย่างยังไม่ทันได้กินก็จะถูกป้อนอาหารสุนัขเต็มปาก* เสียก่อนแล้ว

นอกจากนี้ถ้านางตามไปด้วยจริง ศิษย์พี่ใหญ่จะไม่ปักเข็มใส่หุ่น สาปแช่งนางในใจ เห็นว่านางไม่รู้จักแยกแยะมองสถานการณ์หรือ

เมิ่งถังกลับไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านี้เลย เห็นติงเล่อเซวียนยืนนิ่งไม่ขยับ จึงเดินเข้ามาหา ยื่นมือมาคล้องแขนนาง

“เจ้ายืนเหม่ออันใดอยู่ตรงนี้ เร็วเข้า เรารีบไปเก็บฟืนจับปลากัน หาไม่ฟ้าก็จะมืดแล้ว”

ติงเล่อเซวียนจำต้องไปด้วยกันกับนาง

แต่ไม่รู้ใช่นางเกิดความรู้สึกลวงหรือไม่ นางรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่ามีสายตาไม่ค่อยเป็นมิตรคู่หนึ่งจับนิ่งอยู่ที่ร่างของนางทำให้รู้สึกคล้ายมีหนามปักอยู่กลางหลัง อึดอัดไปทั้งร่าง!

ได้แต่ท่องอยู่ในใจตลอดเวลา ไม่ใช่ข้าต้องการตามมา เป็นศิษย์พี่เมิ่งจะต้องดึงข้ามาให้ได้ ดังนั้นศิษย์พี่ใหญ่ ท่านอย่าได้ตำหนิข้าเป็นอันขาด!

หลิงซิงเหยากลับไม่ได้ขยับตัวเลย

ในบ้านแม้จะมีม้านั่งเล็กหลายตัวและม้านั่งยาวอยู่ แต่หลิงซิงเหยาก็ไม่ได้ลงนั่ง เพียงยืนเงียบๆ อยู่ที่ด้านหนึ่ง

ในเวลานี้ก็เป็นเช่นนี้

คล้ายว่าไม่ว่าพวกเมิ่งถังจะทำอะไร จะเข้ามาหรือออกไป เขาก็ไม่ใส่ใจและไม่สนใจแม้แต่น้อย

ทว่าพอเขาเห็นอวิ๋นชูเยวี่ยจู่ๆ ก็หมุนตัวเห็นชัดว่าคิดจะตามพวกเมิ่งถังไปด้วย เขาชะงักไปชั่วขณะ สุดท้ายก็ยังคงอดไม่ได้ เอ่ยปากพูดขึ้น “พวกเขาต่างไม่ชอบใกล้ชิดกับเจ้า เจ้ายังจะตามไปเพื่อเหตุใด”