ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทนำ-บทที่ 1

สิ่งนี้หาเงินได้เร็วยิ่งกว่าขายสูตรอาหารเสียอีก ทว่าฉู่อวิ๋นจิ้งยังคงส่ายหน้าและเอ่ยขอบคุณโดยไม่ลังเลแม้แต่น้อย “พ่อครัวของหอจ้วนเซียนก็ไม่ด้อยไปกว่าข้าเลย ไยคุณชายลู่ต้องละทิ้งของใกล้ตัวร้องขอของไกลตัวด้วย”

“แม่นางฉู่ให้เกียรติพวกเขาเกินไปแล้ว พวกเขาเทียบแม่นางฉู่ไม่ได้เลยสักนิด”

“ขอบคุณคุณชายลู่ที่ให้เกียรติข้าถึงเพียงนี้ ทว่านี่เป็นกฎของข้า ขอคุณชายลู่โปรดเข้าใจ”

ลู่ไป่จวิ้นพยักหน้าเข้าใจและไม่ฝืนบังคับอีก

ฉู่อวิ๋นจิ้งรีบลุกขึ้นขอตัวออกไป

ลู่ไป่จวิ้นมองส่งฉู่อวิ๋นจิ้งแล้วก็เลื่อนสายตามามองหลงจู๊เหอพลางถาม “เป็ดพะโล้ส่งไปที่คฤหาสน์จู๋ย่วนแล้วหรือยัง”

“ขอรับ คุณชายเซียวกำลังกินอาหารแล้ว”

“ข้าจะไปคฤหาสน์จู๋ย่วน เจ้าสั่งให้บ่าวในครัวส่งเป็ดพะโล้มาให้อีกที่ด้วย” ลู่ไป่จวิ้นสืบเท้าออกจากห้องตงซานอย่างเอื่อยเฉื่อย ลงบันไดเดินมุ่งไปยังคฤหาสน์จู๋ย่วนซึ่งตั้งอยู่ทางด้านหลังหอสุรา

คฤหาสน์จู๋ย่วนตั้งอยู่ทางด้านหลังหอจ้วนเซียนซึ่งเป็นที่พักของลู่ไป่จวิ้น มีประตูเข้าออกที่ชัดเจน จากหอจ้วนเซียนต้องเดินอ้อมเป็นทางไกลเสียหน่อย ในสายตาคนภายนอกที่มองมาจึงเห็นเป็นสถานที่สองแห่งที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย

เซียวอวี้ชอบกินอาหารอร่อย แต่หากมีคนอื่นอยู่ข้างๆ ด้วยเขาก็จะไม่มีความอยากอาหาร ต่อให้มีอาหารล้ำค่าหายากวางตรงหน้าเขาก็กินไม่อร่อยอยู่ดี ด้วยเหตุนี้ลู่ไป่จวิ้นจึงรอให้เขาอิ่มแล้วค่อยสาวเท้าเข้าไปอย่างไม่เร่งไม่ร้อน

ลู่ไป่จวิ้นปรายตามองอาหารที่เหลือบนโต๊ะหินก็รู้คำวิจารณ์ของสหายสนิททันที ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องเอ่ยถาม “เป็นอย่างไรบ้าง”

“เป็ดพะโล้ใช้ได้ทีเดียว เจ้าเจอสมบัติล้ำค่าเข้าแล้ว” เซียวอวี้เป็นคนตระหนี่คำพูด ได้รับคำวิจารณ์จากเขาว่า ‘ใช้ได้’ เช่นนี้นับว่าไม่ง่ายเลย

ลู่ไป่จวิ้นพยักหน้าอย่างเห็นพ้อง ก่อนจะนั่งลงที่ม้าหินตรงข้ามอีกฝ่าย “ข้าก็รู้สึกว่าตนเองขุดเจอสมบัติล้ำค่าเหมือนกัน ใช้เงินเพียงหนึ่งร้อยตำลึงก็ซื้อสูตรอาหารจานนี้มาได้แล้ว ให้รู้สึกขออภัยโดยแท้”

“ยังต้องเพิ่มขออภัยให้อีกเท่าหนึ่ง”

“ข้าก็คิดเช่นนั้น หอสุราอื่นจะได้ไม่มาขุดสมบัติไปจากมือข้า”

ได้ยินลู่ไป่จวิ้นกล่าวออกมาเช่นนี้เซียวอวี้ก็เลิกคิ้วขึ้นพลางเอ่ยเย้าแหย่ “เจ้าคงไม่คิดว่าตนเองถูกครอบครัวไล่ออกมาจริงๆ แล้วเตรียมลงหลักปักฐานที่นี่หรอกนะ”

“ข้าโดนครอบครัวไล่ออกมาจริงๆ” ถึงจะจงใจจัดฉากก็เถอะ

“เจ้าลืมแล้วหรือว่าเจ้ามาเซียงโจวเพราะเหตุใด”

“จะลืมได้อย่างไรเล่า ฉากหน้าข้าทะเลาะกับครอบครัวถึงได้มาที่เซียงโจวนี่ แต่ข้าจะทำอะไรไม่สำเร็จเลยไม่ได้”

“ก็จริงอยู่ คิดไม่ถึงว่าหอจ้วนเซียนของเจ้าจะเป็นรูปเป็นร่างถึงเพียงนี้”

“แน่นอนอยู่แล้ว ข้าไม่อยากกลับไปเมืองหลวงแล้วถูกคนอื่นหัวเราะเยาะว่าทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่างนี่”

“ฝ่าบาทไม่ทรงตำหนิว่าเจ้าทำอะไรไม่สำเร็จสักอย่างหรอก มีก็แต่เรื่ององครักษ์ประตูมังกร จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีเบาะแสอีกหรือ”