ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 3

“ที่ซื่อจื่อมาเยือนวันนี้ก็เพื่อนำของแทนใจกลับคืน ถอนการหมั้นหมายครั้งนี้ใช่หรือไม่” ฉู่อวิ๋นจิ้งไม่อาจทำตัวเป็นผู้ฟังได้อีกต่อไป ด้วยเกรงว่ามารดาจะไม่อาจตัดใจจากการหมั้นหมายนี้ และนางก็ไม่ชอบวิธีการตอบแทนบุญคุณด้วยเรื่องสำคัญในชีวิตเช่นนี้เป็นที่สุด แม้จะบอกว่ายุคนี้ไม่ใช่ยุคที่เลือกคู่ครองได้อย่างอิสระ ทั้งเรื่องใหญ่อย่างการแต่งงานก็ล้วนเป็นไปตามการตัดสินใจของบิดามารดาและวาจาของแม่สื่อ ทว่าเมื่อโยงด้วยการตอบแทนบุญคุณเช่นนี้นางก็รู้สึกเสียหน้าพิกล นางไม่ยินยอมเสียหรอก

เซียวอวี้ชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเลี่ยงหนักเป็นเบา “ทีแรกเป็นเพราะท่านพ่อข้าไม่มีของมีค่าติดตัว จึงต้องหยิบยืมของแทนใจจากองค์ชายสาม…ซึ่งก็คือฝ่าบาทในตอนนี้ บัดนี้ฝ่าบาทมีพระประสงค์จะนำหยกมังกรครึ่งซีกคืนแล้ว”

ฝ่าบาท…ของแทนใจนี้ช่างมีค่ามากเสียเหลือเกิน น่าเสียดายที่พวกเขารับไว้ไม่ได้ ฉู่อวิ๋นจิ้งหันไปทางเหลียนอวี้จู “ท่านแม่รู้หรือไม่ว่าหยกมังกรครึ่งซีกนั้นอยู่ที่ใด”

เมื่อได้สติกลับมาเหลียนอวี้จูก็ส่ายศีรษะอย่างมึนงง “แม่ไม่เคยได้ยินเรื่องหยกมังกรมาก่อน”

“ท่านพ่อไม่เคยเอ่ยถึง ท่านแม่ก็ไม่ทราบ ขอเรียนถามซื่อจื่อได้หรือไม่ว่าหยกมังกรนี้มีหน้าตาอย่างไร เพื่อความสะดวกให้พวกเราค้นหาจากสิ่งของที่ท่านพ่อทิ้งไว้ที่บ้าน”

เซียวอวี้ยื่นมือไปทางเกาฉีแล้วรับแบบร่างหยกมังกรมา เขายื่นให้ฉู่อวิ๋นจิ้ง ก่อนที่นางจะส่งต่อไปยังมือเหลียนอวี้จู

เหลียนอวี้จูมองอย่างละเอียดอยู่หลายครั้ง ก่อนส่ายหน้า “แม่ไม่เคยเห็นมาก่อน”

ในเมื่อท่านแม่ไม่เคยเห็น ก็หมายความว่าในบ้านไม่มีของเช่นนี้แน่ แต่ฉู่อวิ๋นจิ้งไม่อยากถูกผู้อื่นเหน็บแนมเอาได้ นางจึงเอ่ยอย่างจริงใจที่สุดว่า “ขอซื่อจื่อให้เวลาข้าสามวัน หากหาพบแล้วข้าจะส่งคืนซื่อจื่อโดยเร็วแน่นอน”

“ลำบากแม่นางฉู่แล้ว หากมีข่าวคราวใดก็ส่งไปที่หอจ้วนเซียนได้เลย” เซียวอวี้รู้สึกว่านี่เป็นการกระทำที่ไม่จำเป็น แต่ก็ไม่อาจละทิ้งความเป็นไปได้แม้เพียงนิด

ฉู่อวิ๋นจิ้งพยักหน้า จากนั้นจึงเดินไปส่งพวกเขาถึงประตูชั้นในอย่างเคารพนบนอบ ก่อนจะให้ลุงหลี่ไปส่งแขก

หลังออกจากบ้านสกุลฉู่กลับมาที่คฤหาสน์จู๋ย่วนแล้ว เกาฉีก็เอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจ “คุณชาย หยกมังกรครึ่งซีกนั่นคงจะอยู่กับตัวฉู่ซื่อเหยียแน่ขอรับ”

เซียวอวี้พยักหน้า “ข้าควรเดาได้แต่แรก ฉู่ซื่อเหยียไม่มีทางมอบของแทนใจที่ล้ำค่าถึงเพียงนี้ให้ผู้ใด”

“บ้านสกุลฉู่เชื่อว่าฉู่ซื่อเหยียออกทะเลทำการค้าจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่กลับ เบาะแสของฉู่ซื่อเหยียย่อมขาดหายไปอย่างไม่ต้องสงสัย ถึงวันนี้การจะตามหาหยกมังกรครึ่งซีกให้พบนับเป็นการงมเข็มในมหาสมุทรโดยแท้”

เซียวอวี้คิดไม่ถึงว่าเรื่องราวจะกลายเป็นเช่นนี้ เรื่องนี้จัดการได้ยากจริงๆ ถึงกระนั้นสิ่งแรกที่ต้องทำก็คือตามหาฉู่ซื่อเหยียให้พบ “ถึงฉู่ซื่อเหยียจะไม่ได้ออกทะเล แต่เขาก็ต้องไปที่ใดสักที่หนึ่งแน่”

เกาฉีเอ่ยขึ้นอย่างเห็นพ้อง “ต้องเป็นเช่นนั้นแน่ขอรับ คนไม่อาจหายสาบสูญไปโดยปราศจากต้นสายปลายเหตุ”