ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 4

เป็นเช่นที่ฉู่อวิ๋นจิ้งคิดไว้ สัญชาตญาณของนางถูกต้องยิ่งนัก เพียงได้ยินเจตนาในการมาเยือนของอีกฝ่ายนางก็แทบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา “เจ้าบอกว่าท่านปู่ต้องการให้พวกเรากลับไป?”

“ขอรับ ท่านป๋อผู้เฒ่าร่างกายแย่ลงทุกวัน คิดถึงนายท่านสี่ยิ่งนัก หวังให้นายท่านสี่กับครอบครัวกลับจวนป๋อขอรับ” จางเหยียนแววตาวิบวับเป็นประกาย ขณะเดียวกันก็ไม่กล้าจ้องฉู่อวิ๋นจิ้งตรงๆ

“น่าเสียดายนะ ท่านพ่อออกทะเลทำการค้าจนถึงวันนี้ก็ยังไม่กลับมาเลย” ในที่สุดฉู่อวิ๋นจิ้งก็เข้าใจ ก่อนที่บิดาจากไป เหตุใดจึงกำชับนักกำชับหนาว่าไม่ว่าดีร้ายอย่างไรพวกเขาก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับจวนจงอี้ป๋ออีก บิดาคงคาดการณ์ไว้แต่แรกว่าจะมีวันนี้

จางเหยียนผงะอึ้ง “นายท่านสี่ยังไม่กลับ?”

“ใช่ รอท่านพ่อกลับมาแล้ว ข้าจะถ่ายทอดคำพูดของท่านปู่ให้ท่านพ่อทราบอย่างแน่นอน”

จางเหยียนได้รับคำสั่งมา ดีที่สุดคือให้พานายท่านสี่กับครอบครัวกลับไปด้วย หากไม่สำเร็จ เป้าหมายคือให้มุ่งตรงไปที่ของแทนใจ

“ไม่ทราบว่าคุณหนูสามรู้เรื่องหยกมังกรหรือไม่”

ฉู่อวิ๋นจิ้งเข้าใจในทันที ที่แท้ก็มาเพื่อหยกมังกร “มันคืออะไรหรือ”

“นายท่านสี่เคยมีบุญคุณช่วยชีวิตอู่หยางโหวที่เซียงโจว อู่หยางโหวจึงสัญญาว่าเมื่อกลับเมืองหลวงจะมอบตำแหน่งให้นายท่านสี่ คราวนั้นอู่หยางโหวไม่มีของมีค่าติดกายเป็นของแทนใจ จึงขอยืมหยกมังกรครึ่งซีกจากสหายมอบให้นายท่านสี่ ทว่าตลอดมานายท่านสี่กลับไม่เคยไปหาที่จวน บัดนี้อู่หยางโหวมาตามถึงที่ ต้องการใช้ของแทนใจอีกชิ้นหนึ่งแลกหยกมังกรครึ่งซีกนั้นกลับไป เพราะอย่างไรเสียก็เป็นสิ่งของของผู้อื่น” จางเหยียนรีบหยิบกล่องบุผ้าไหมออกมา ลุงหลี่รับกล่องบุผ้าไหมมายื่นให้ฉู่อวิ๋นจิ้ง

ฉู่อวิ๋นจิ้งรับมาเปิดกล่องบุผ้าไหมดู เป็นหยกขาวมันแพะราคาแพงหนึ่งชิ้น แต่ถึงล้ำค่าเพียงใดก็เทียบไม่ได้กับหยกมังกรครึ่งซีกของฝ่าบาท เอาเถิด นางไม่ควรรังเกียจ อย่างน้อยจวนจงอี้ป๋อยังรู้จักหาเหตุผลมาเอาของ ไม่คิดแย่งชิงกันตรงๆ

“ของสิ่งนี้เกรงว่าคงต้องให้ท่านป๋อส่งคืนอู่หยางโหวแล้ว ก่อนท่านพ่อจากบ้านไปไม่เคยกล่าวถึงหยกมังกรมาก่อน และของที่ท่านพ่อรักมากที่สุดคือหนังสือตำรามากมายหลายหีบ ไม่มีของล้ำค่าอย่างเครื่องประดับหรือป้ายหยกสักครึ่งชิ้นแน่” ฉู่อวิ๋นจิ้งส่งกล่องบุผ้าไหมให้ลุงหลี่ จากนั้นลุงหลี่ก็ยัดของคืนใส่มือจางเหยียน

“…คุณหนูสามไม่ลองถามนายหญิงสี่สักหน่อยหรือขอรับ เป็นไปได้มากที่นายหญิงสี่จะรู้เรื่องหยกมังกร” จางเหยียนร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด

“ท่านแม่ข้าไม่จัดการธุระพวกนี้หรอก ขนาดข้ายังไม่รู้เรื่องหยกมังกรเลย ท่านแม่จะรู้ได้อย่างไร”

จางเหยียนลนลานประหนึ่งมดบนเตาร้อน แต่ก็เค้นคำพูดออกมาไม่ได้

“เจ้าไปบอกท่านป๋อ แม้ไม่รู้แน่ชัดว่าเป้าหมายที่เขาต้องการหยกมังกรคืออะไร แต่ของแทนใจสูงค่าเพียงนี้ ท่านพ่อข้าไม่มีวันมอบให้ผู้อื่นแน่” ฉู่อวิ๋นจิ้งไม่กลัวที่จะบอกออกไปอย่างชัดเจน การอาศัยชื่อท่านป๋อผู้เฒ่ามาหลอกเอาของแทนใจเช่นนี้ช่างน่าละอายโดยแท้

“…” ใบหน้าจางเหยียนประเดี๋ยวแดงประเดี๋ยวขาว คุณหนูสามดูออกแล้วหรือ

“ลุงหลี่ ส่งแขก” ฉู่อวิ๋นจิ้งคร้านจะพูดต่อให้มากความ นางลุกขึ้นเดินออกจากโถงรับแขกกลับไปตากหนังสือต่อ