ทดลองอ่าน ชายาประดุจอาหารเลิศรส บทที่ 5

ตอนขึ้นเรือมานอกจากคนสกุลฉู่ บ่าวรับใช้สองสามคน กับลูกเรือแล้วฉู่อวิ๋นจิ้งก็เห็นเพียงเซียวอวี้กับองครักษ์สองคน…เกาฉี หลินคุน ทว่าคืนนี้จู่ๆ ก็มีองครักษ์โผล่ขึ้นมาอีกมากมาย คนเหล่านี้ล้วนมีจุดเด่นร่วมกัน…คือหน้าตาพื้นๆ พูดอีกอย่างก็คือหากส่งพวกเขาไปอยู่ท่ามกลางฝูงชนพวกเขาย่อมกลมกลืนอยู่ภายในนั้นจนยากจะแยกแยะได้ มองความแตกต่างระหว่างพวกเขากับคนอื่นๆ ไม่ออกโดยสิ้นเชิง พวกเขาเป็นองครักษ์ลับใช่หรือไม่

“น่าเหลือเชื่อโดยแท้ ข้าคิดว่าตนเองกินอาหารเลิศรสมาทั่วทั้งเหนือใต้ออกตก แต่ไม่เคยเห็นคนที่มีฝีมือมากมายเช่นเจ้ามาก่อนเลย” เซียวอวี้มิได้อยากทำให้ฉู่อวิ๋นจิ้งตกใจหนีเตลิด ทว่ายิ่งวันเวลาที่ทั้งคู่ได้อยู่ร่วมกันมากขึ้นเท่าใด เขาก็ยิ่งควบคุมหัวใจตนเองไม่ได้มากขึ้นเท่านั้น นางทั้งเฉลียวฉลาด คล่องแคล่ว บ้างก็สงบนิ่ง บ้างก็ซุกซน ปฏิบัติต่อผู้อื่นอย่างอ่อนโยนใส่ใจ พูดโดยสรุปก็คือ…แววตายามที่เขาทอดมองนางมีแต่จะเพิ่มประกายร้อนแรงขึ้นอย่างไม่อาจห้ามใจ

ฉู่อวิ๋นจิ้งสะดุ้งตกใจ บุรุษผู้นี้มาประชิดข้างกายข้าตั้งแต่เมื่อใด! นางหันหน้าไปถลึงตาใส่ แต่ทันทีที่สบสายตากับเขา การตอบสนองแรกก็คืออยากยื่นมือไปปิดดวงตาเขาเอาไว้ แววตาเขาร้อนแรงเกินเหตุไปหรือไม่

แน่นอนว่าฉู่อวิ๋นจิ้งไม่อาจทำกิริยาเช่นนั้น นางยังคงต้องกล่าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น “ข้ามีฝีมือมากมายที่ใดกัน ข้าแค่มีความใคร่รู้เกี่ยวกับอาหารมากสักหน่อย ชอบก็ลองดู ต่อมาถึงได้ค้นพบสิ่งใหม่ๆ จำนวนหนึ่ง”

“ความใคร่รู้ของเจ้ามีอยู่เต็มเปี่ยมยิ่งใช่หรือไม่” เซียวอวี้อยากรู้ทุกความคิด ทุกเรื่องราวที่เกี่ยวกับนาง

“สำหรับเรื่องที่ไม่สนใจ ข้าไม่มีความใคร่รู้เลยแม้แต่นิดเดียว”

“เห็นชัดว่าเจ้าลำเอียงมากนัก”

ฉู่อวิ๋นจิ้งจ้องเขาเขม็ง “เดิมทีหัวใจคนเราก็เอียงตั้งแต่แรก”

เซียวอวี้ผงะอึ้งไปชั่วขณะ ทันใดนั้นก็หัวเราะเสียงดัง “จริงด้วย ข้าลืมไปได้อย่างไรว่าหัวใจคนนั้นเอียงน่ะ”

เวลานี้กลับเป็นฉู่อวิ๋นจิ้งที่ตกตะลึง บุรุษผู้นี้ยิ้มขึ้นมาแล้วหล่อเหลายิ่งนัก!

เห็นใบหน้านิ่งงันของฉู่อวิ๋นจิ้ง เซียวอวี้ก็ยื่นมือออกไปโดยไม่รู้ตัว ทว่ายื่นไปได้เพียงครึ่งเดียวก็ชะงักค้างและตระหนักได้ว่าตนเองอุกอาจเกินไป เขาจึงทำได้แค่โบกมือไปมาตรงหน้านาง “เป็นอะไรไปหรือ”

“ท่านควรยิ้มให้มาก ท่านไม่รู้หรอกว่าตนเองตอนไม่ยิ้มดูหน้าดุเพียงใด” พอพลั้งปากแล้วฉู่อวิ๋นจิ้งก็เสียใจ เหตุใดจึงพูดวาจาในใจออกมาโดยไม่รู้ตัวเสียได้เล่า เขาคงไม่คิดว่าข้าอยากเป็นภรรยาเขาจนเสียสติไปแล้วกระมัง ถึงได้ก้าวก่ายมากมายเช่นนั้น

เซียวอวี้พลันหัวเราะอีกครั้ง ดูแตกต่างจากความสดใสปลอดโปร่งเมื่อครู่นี้ กลายเป็นความอ่อนโยนนุ่มนวลแทน

ฉู่อวิ๋นจิ้งเห็นแล้วพลันหูแดงขึ้นมา ซ้ำหัวใจยังเต้นระรัวอยู่ในอก

“ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ”

เซียวอวี้ส่ายหน้า น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาเปี่ยมด้วยความอ่อนโยนยิ่ง “ข้าดีใจมากที่เจ้าใส่ใจข้าถึงเพียงนี้”

“ข้าไม่ได้ใส่ใจท่านสักหน่อย แค่รู้สึกเสียดายเท่านั้น ทั้งที่เป็นคุณชายรูปงามผู้หนึ่ง ไยต้องทำตัวเหมือนพญายมด้วย” ไฉนนางจึงมีความรู้สึกว่ายิ่งพูดยิ่งถลำลึกด้วยเล่า ทั้งที่เป็นคุณชายรูปงามผู้หนึ่ง…ทั้งที่เขาเป็นเช่นนี้จริงๆ แต่พอออกจากปากนางแล้วกลับดูไม่ค่อยถูกต้องเท่าไรนัก