ทดลองอ่าน ดุจรักดั่งห้วงดาราพร่างพราย บทที่ 111

สองวันต่อมาเฉิงเซ่าซางจงใจทิ้งหลิงปู้อี๋เพื่อไปส่งชวีหลิงจวินออกเดินทาง

ข้างศาลาสิบหลี่ที่นอกเมือง ขบวนรถอันยิ่งใหญ่ของเหลียงกับชวีสองสกุลจอดทอดยาว ผู้มาส่งก็มีไม่น้อยเช่นกัน ในฝูงชนมีผู้เฒ่าอยู่ท่านหนึ่งรูปโฉมละม้ายชวีหลิงจวินหลายส่วน เขายืนสนทนากับแม่ทัพใหญ่หานอยู่ข้างศาลาส่งนักเดินทาง โดยมีบุรุษวัยกลางคนที่รูปโฉมละม้ายกันอีกผู้หนึ่งติดตามรับใช้อยู่ด้านข้าง คนทั้งสามเปล่งเสียงหัวเราะเป็นระยะ

ชวีหลิงจวินมองดูพวกเขา ก่อนหันหน้ามากล่าวกับเฉิงเซ่าซาง “ท่านพ่อกับพี่ชายข้าก็จะร่วมเดินทางไปยังมณฑลของใต้เท้าผู้ว่าการ และจัดพิธีแต่งงานให้กับพวกเรา”

เฉิงเซ่าซางอดถามไม่ได้ “ที่แท้เหตุใดท่านถึงต้องแต่งกับ…” นางหยุดชะงัก ก่อนเปลี่ยนวิธีถามอีกแบบ “รัชทายาท…พระองค์…” นางชะงักไปอีกหน ไม่รู้ควรพูดต่อไปเช่นไรดี

ชวีหลิงจวินคลี่ยิ้มน้อยๆ แม้บนร่างสวมชุดไว้ทุกข์หนัก ใบหน้ากลับยังคงคล้ายเมฆยามอรุณรุ่ง งามจับตาหาใดเปรียบปาน

“ข้านึกว่ารัชทายาททรงคะนึงหาข้ามาสิบปี แม้ข้ามักเป็นกังวลด้วยเรื่องนี้ ทว่าก็ลอบยินดีอยู่หลายครั้ง ใครจะรู้เล่าว่าทรงตั้งพระทัยจะลืมข้าตั้งแต่สิบปีก่อนแล้ว กลายเป็นว่าสิ่งที่ข้าคิดมากตลอดหลายปีที่ผ่านมาแลดูแสนน่าขัน ในเมื่อพระองค์ทรงหมดพระทัย ข้าก็ละวาง ข้ากับพระองค์…ไม่มีสิ่งใดให้กล่าวถึงแล้ว”

เฉิงเซ่าซางรู้ว่าอีกฝ่ายพูดถูกต้อง จึงได้แต่ถอนหายใจยาว “แต่ถึงอย่างนั้นฮูหยินไม่เห็นต้องแต่งกับผู้ว่าการเหลียงเลย อย่างไรเสียเขาก็อายุมากแล้ว ฮูหยินยังอยู่ในวัยสาวสะพรั่งนะเจ้าคะ”

ชวีหลิงจวินเอ่ยปนยิ้มน้อยๆ “เจ้าเป็นคนฉลาด ลองตรองให้ละเอียดเถิด อันที่จริงไม่ว่าสำหรับเหลียงกับชวีสองสกุล หรือสำหรับลูกๆ ของข้า ข้าแต่งกับใต้เท้าผู้ว่าการล้วนเป็นสิ่งที่เหมาะควรที่สุดแล้ว”

เฉิงเซ่าซางจนถ้อยคำไปอีกครา

ทางด้านนั้นบุตรชายหญิงหนึ่งคู่ของชวีหลิงจวินในชุดไว้ทุกข์ตัวเล็กกำลังวิ่งไปวิ่งมาโดยมีฟู่หมู่กับสาวใช้ตามหลัง ดูเหมือนเด็กๆ จะเบิกบานกว่าตอนที่บิดาแท้ๆ ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขาวิ่งเรื่อยมาจนถึงข้างกายเหลียงอู๋จี้ที่สนทนาอยู่กับอวี๋โหว จากนั้นคนหนึ่งกอดขา อีกคนกระตุกแขนเสื้อ ยิ้มร่าอย่างไม่รู้จักทุกข์โศก เหลียงอู๋จี้แม้อายุไม่น้อย ทว่ากำลังวังชาดียิ่ง วงแขนอุ้มเด็กข้างละคน ให้เด็กทั้งสองประสานมือเล็กๆ ค้อมคำนับอวี๋โหว เย้าให้อวี๋โหวหัวเราะร่วนดังฮ่าๆ

ชวีหลิงจวินมองดูพร้อมกับเฉิงเซ่าซางครู่หนึ่งค่อยเอ่ยปาก “ใต้เท้าผู้ว่าการน่าสงสาร ทั้งที่เป็นวีรบุรุษแห่งยุค ทว่าวัยใกล้ห้าสิบแล้วกลับยังคงไร้ทายาท ชวนให้สะท้อนใจนัก ลูกๆ ของข้าก็น่าสงสารเช่นกัน มีบิดามิสู้ไร้บิดา ภายหน้าข้าจะรับใช้ใต้เท้าอย่างดี ส่วนเขาจะดูแลลูกๆ ของข้า เช่นนี้…ล้วนดีกับทุกๆ คน”

เฉิงเซ่าซางคล้ายตระหนักได้บางอย่าง มุมมองต่อคุณค่าของแต่ละคนนั้นต่างกันไป บางคนมีชีวิตอยู่เพื่อตนเอง บางคนมีชีวิตอยู่เพื่อลูกและวงศ์ตระกูล อันที่จริงในแง่มุมนี้ ชวีหลิงจวินกับเหลียงอู๋จี้มุ่งไปในทิศทางเดียวกัน

ก่อนจากไปเฉิงเซ่าซางเหลียวไปมองแวบหนึ่ง เห็นเหลียงอู๋จี้คุกเข่าหนึ่งข้างลงกับพื้น เด็ดหญ้าแห้งจำนวนหนึ่งมาสานเป็นนกกับตั๊กแตน เด็กน้อยทั้งสองอิงอยู่ข้างกายเขาอย่างสนิทสนม มองดูเขาอย่างจดจ่อ

เฉิงเซ่าซางพลันรู้สึกว่า…เช่นนี้ก็ไม่เลวร้าย

* ฉินสื่อหวง (จิ๋นซีฮ่องเต้) คือผู้รวมแผ่นดินของเจ็ดแคว้นในยุคจั้นกั๋วเป็นปึกแผ่น ขึ้นเป็นปฐมฮ่องเต้แห่งราชวงศ์ฉิน จ้าวเกา คือขันทีในรัชสมัยของฉินสื่อหวง ต่อมาเมื่อพระองค์สวรรคต จ้าวเกาขึ้นเป็นอัครเสนาบดีในรัชสมัยของฉินเอ้อร์ซื่อ การปกครองอันทารุณของจ้าวเกาเป็นตัวเร่งอย่างหนึ่งที่ทำให้ราชวงศ์ฉินล่มสลายภายหลังปกครองได้เพียงสองรัชสมัย

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 15 มี.ค. 66 เวลา 12.00 น.