“สนใจยกน้ำหนักใช่ไหมครับ ดีเลย ช่วงแขน หัวไหล่ แล้วก็หน้าอกจะสวยมากครับถ้าเรายกอย่างถูกวิธี”
แล้วก็ไม่รอให้ฉันปฏิเสธ เขาเลือกดัมเบลล์ขนาดหนึ่งจุดห้ากิโลกรัมขึ้นมา แล้วให้คำแนะนำอย่างใกล้ชิด เพราะการใช้อุปกรณ์ไม่ถูกวิธีอาจทำให้เกิดอาการบาดเจ็บที่กล้ามเนื้อได้ ฉันทำทุกท่าที่เขาแนะนำ รู้สึกเหมือนแขนจะหลุดออกจากบ่า
จากนั้นฉันก็ไปใช้อุปกรณ์ทรมานร่างกายชิ้นต่อไป โดยต้องนอนราบลงไปกับเก้าอี้แล้วครูฝึกจะใช้สายรัดช่วยล็อกข้อเท้าไว้ให้อยู่กับที่ จากนั้นฉันต้องช่วยตัวเองโดยผงกหัวขึ้นให้มากที่สุดเป็นจำนวนสามสิบครั้ง ฟังดูเหมือนไม่ยากเลย แต่ขอโทษเถอะ มันคือเครื่องสลายไขมันหน้าท้องนั่นเอง! ฉันนับได้สิบสองครั้งในตอนที่รู้สึกเหมือนไขมันหน้าท้องมันขาดออกเป็นริ้วๆ คราวนี้ล้มเหลวเหมือนการวิ่ง ฉันทนได้สูงสุดสิบห้าครั้งแล้วโอดโอยให้ครูฝึกช่วยดึงสายรัดออกโดยเร็ว หลังจากเขายอมปล่อยแล้วฉันก็ต้องยืดแข้งยืดขาเพื่อให้กล้ามเนื้อได้ผ่อนคลาย และก่อนออกจากห้องทรมานร่างกาย ครูฝึกก็ขู่ว่าพรุ่งนี้ฉันจะปวดเมื่อยปางตาย แต่ไม่ต้องตกใจ ให้พยายามมาที่นี่อย่างต่อเนื่อง ฉันกล่าวขอบคุณเบาๆ แล้วไม่ได้ให้คำมั่นสัญญาใดๆ กลับไปเลย…
เมื่อกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวอีกครั้ง นาฬิกาที่ฝาผนังบอกเวลาสิบเจ็ดนาฬิกาสามสิบนาที ฉันจัดการล้างหน้าล้างตาแล้วนั่งจุมปุ๊กอยู่หน้าล็อกเกอร์ เมื่อมีสาวๆ กลุ่มเต้นแอโรบิกที่หุ่นเหมือนซูเปอร์โมเดลเดินเข้ามาในห้องกลุ่มหนึ่ง ฉันก็ลุกเดินออกมาเพราะทนฟังพวกเธอคุยกันไม่ได้ว่าเธออ้วนเกินไป มีไขมันส่วนเกินมากเกินไป
…ขอโทษนะคะสาวๆ ต้นขาของพวกคุณยังเล็กกว่าต้นแขนของฉันซะอีก…
เอาล่ะ ความรู้อีกอย่างสำหรับ ‘กินรี’ คือสินค้าทุกชนิดต้องไม่มีไขมัน
…แล้วคนเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรกัน เพราะของอร่อยๆ ครึ่งหนึ่งในโลกนี้ มันมีไขมันเป็นส่วนผสมนะ…
หลังจากกลับขึ้นมาที่ห้อง ฉันคิดว่านั่งพักสักครู่ก่อนอาบน้ำท่าจะดี จึงเดินไปเปิดวิทยุแล้วเลือกไปนั่งที่ระเบียงพร้อมน้ำส้มคั้นหนึ่งแก้ว ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดลงแล้ว ฝนก็ยังคงตกปรอยๆ อยู่ ในสวนสาธารณะข้างล่างไม่มีผู้คนออกมาวิ่งจ๊อกกิ้ง ขี่จักรยาน หรือรำมวยจีนเหมือนทุกวัน ดวงไฟในสวนเริ่มทยอยติดขึ้นทีละดวงสองดวง ยิ่งทำให้ฉันมองเห็นสายฝนที่สะท้อนกับแสงไฟได้ง่ายขึ้น แม้ว่าจะได้ยินเสียงรถราหรือเสียงผู้คนแว่วๆ บ้าง แต่ภาพที่ฉันเห็นอยู่เบื้องหน้านั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกเหงาขึ้นมาจับใจ ดีเจในวิทยุเหมือนจะรับคลื่นความเหงาของฉันได้ เขาจึงอยากเปิดเพลงให้กับคนที่กำลังเหงาอยู่ทุกคน คิดถึงพ่อกับแม่จัง หลังจากนั่งปล่อยใจไปกับเสียงเพลงได้ครู่หนึ่งก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
“สวัสดีค่ะ บัวค่ะ”
“ฮัลโหล ลูกรัก”
“หวัดดีค่ะแม่ กำลังคิดถึงอยู่พอดีเลย”
“แม่กับพ่อก็คิดถึงลูกจ้ะ”
“ปิดร้านแล้วเหรอคะ” พ่อกับแม่ฉันเปิดร้านขายผ้าไหมอยู่ในจังหวัดเชียงราย
“ปิดแล้วจ้ะ เมื่อไรจะกลับบ้านล่ะเรา”
“ตอนนี้งานยุ่งมากเลยค่ะ” หลังจากนั้นฉันก็เล่าเรื่องงานให้แม่ฟัง
“เอ หัวหน้าบัวนี่ก็ใจร้ายเหมือนกันนะ”
“ยังไงคะแม่ เรื่องที่ให้เราแข่งขันกันเหรอคะ”
