ทดลองอ่าน กลับมารักกันอีกครั้ง บทที่ 4

เกาเหลิ่งเป็นพวกเล่น RoV ได้ห่วยมาก ตอนแรกที่เขาไปตีสนิทกับเฉินซูก็เพราะรู้ว่าฝีมือการเล่น RoV ของเธอขั้นเทพ พอถูกบดขยี้ไปห้าร้อยรอบก็ยอมศิโรราบให้แต่โดยดี

เฉินซูกำลังว่างอยู่จึงตกปากรับคำและหันไปถามเซี่ยงหยวนที่นั่งอยู่ข้างๆ “เธอจะเล่นด้วยไหม”

เซี่ยงหยวนขานรับ “เอ่อ…” ด้วยท่าทีลังเลแล้วพูดต่อ “ไม่ได้เล่นนานแล้ว”

เฉินซูเผยสีหน้าแปลกใจเล็กน้อย “แล้วจะเล่นด้วยกันไหมล่ะ”

“ไม่ดีกว่า พวกคุณเล่นเถอะ ฉันลบแอพฯ ไปนานแล้ว”

เฉินซูพยักหน้าอย่างเข้าใจ ความจริงพวกโหยวจื้อเอ่ยชวนเซี่ยงหยวนแล้วรอบหนึ่ง แต่ถูกเธอปฏิเสธไปหมด เพราะทุกคนรู้ทั้งไอดีหลักและไอดีส่วนตัวของเธอ ขืนเธอร่วมเล่นด้วยไอดี Ashers สงสัยคนพวกนี้คงได้ช็อกตายกันยกแก๊ง

เกาเหลิ่งคิดว่าฝีมือของเซี่ยงหยวนน่าจะห่วยมากจึงไม่กล้าเล่นกับพวกเขา เขาจ้องไปที่จอมือถือ มองดูเฉินซูเคลื่อนย้ายตำแหน่งอย่างสบายอกสบายใจ แล้วหันไปปลอบใจเซี่ยงหยวนเหมือนคนหัวอกเดียวกัน

“เจ๊หยวน ที่จริงฝีมือห่วยก็ไม่เห็นเป็นไรเลย เราเล่นเกมเพื่อความสนุกกันทั้งนั้นถูกไหมล่ะ”

ทุกคนพูดพร้อมกัน “ถุย!”

ผ่านไปครึ่งชั่วโมงก็ได้เวลากินข้าว

พวกโหยวจื้อปิดมือถือแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารเหมือนยังเล่นไม่จุใจ นัดแนะกับเฉินซูว่าเดี๋ยวกินข้าวเสร็จมาเล่นกันต่อ เฉินซูยิ้มตอบว่าได้ พอดึงเก้าอี้ออกแล้วนั่งลงทุกคนก็ถามขึ้นเป็นเสียงเดียวกัน

“ใครสั่งให้ซื้อกุ้งมังกรเล็กมา”

เกาเหลิ่งเป็นผู้รู้ความจริงแต่เขาไม่กล้าบอก อีกทั้งยังเป็นคนเดียวในที่นี้ที่รู้ว่าลูกพี่กับเซี่ยงหยวนเคยเป็นเพื่อนสมัยเรียนกันมาก่อน แต่เขากลัวถูกลูกพี่กระทืบจึงได้แต่นั่งลงเงียบๆ แล้วพุ้ยข้าวใส่ปากไม่ยั้ง

เซี่ยงหยวนยกมือขึ้นกล่าวเสียงอ่อย “ฉัน…เป็นคนสั่งเอง”

ทุกคนเผยสีหน้าที่ไม่แปลกใจแต่เหนือความคาดหมายออกมา

โหยวจื้อพูดเสียงจริงจังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “เข้าใจอยู่หรอก เพราะลูกพี่ไม่เคยซื้ออาหารนอกฤดูกาลเลย”

“ทำไมล่ะ”

โหยวจื้อบอก “ผมขอให้ความรู้หน่อยนะ ทางที่ดีอย่าซื้ออาหารนอกฤดูกาลมากิน เพราะอาหารแบบนี้มักจะเลี้ยงในโรงเพาะ เป็นการเจริญเติบโตที่ฝืนธรรมชาติ เราควรกินอาหารตามฤดูกาลให้มากๆ เพราะดีต่อสุขภาพ คุณไม่รู้หรอกว่าพวกพ่อค้าหน้าเลือดต้องการทำให้อาหารนอกฤดูกาลดูน่าทานเลยฉีดฮอร์โมนกับยาฆ่าแมลงเข้าไปตั้งเท่าไร แต่แน่นอนว่าที่ลูกพี่ไม่ซื้อเนี่ย ผมคิดว่าคงเป็นเพราะราคาแพงมากกว่า”

ซือเทียนโย่วถอนหายใจแล้วคีบผักชีในถ้วยออก “ที่จริงอาหารทุกชนิดไม่ว่าจะถูกต้องตามฤดูกาลหรือเปล่าเราก็ควรให้ความเคารพ แต่อาหารอย่างผักชี ชาตินี้คงไม่ได้รับความเคารพจากฉันแล้วล่ะ”

ขณะที่คุยกันอยู่น้ำซุปในหม้อไฟก็เดือดปุดๆ ควันร้อนลอยฟุ้งขึ้นมา

ในห้องที่เต็มไปด้วยควันเซี่ยงหยวนเห็นสวีเยี่ยนสือถือขวดแก้วเล็กๆ เดินออกมาจากห้องครัว

เขาถอดเสื้อขนเป็ดที่สวมไว้ข้างนอกออกแล้ว ซิปของชุดออกกำลังกายเปิดอ้าไว้ ข้างในเป็นเสื้อยืดสีขาวแบบเรียบง่ายดูลำลอง ขณะเดินผ่านซือเทียนโย่วยังเอื้อมมือไปขยี้ท้ายทอยเขาแล้วทิ้งคำพูดไว้ประโยคหนึ่ง

“ไม่เป็นไร นายทำได้ครึ่งหนึ่งแล้ว”

พอพูดจบก็ยื่นของในมือไปตรงหน้าเซี่ยงหยวน เธอเพ่งดูดีๆ ถึงมองเห็นว่าเป็นน้ำจิ้มซีฟู้ดที่เปิดไว้แล้ว แถมยังเป็นยี่ห้อที่เธอกินบ่อยๆ อีกด้วย

เมื่อกี้นี้เขาไปซื้อของสิ่งนี้ที่มินิมาร์ตเหรอ

โหยวจื้อวางตะเกียบลง “กุ้งมังกรเล็ก น้ำจิ้มซีฟู้ด…ใช้ได้นี่นา”

จากนั้นสวีเยี่ยนสือก็เดินออกมาจากห้องครัวอีกครั้งพร้อมกับถ้วยและตะเกียบของตัวเอง รอบๆ โต๊ะมีคนนั่งล้อมจนเต็มหมดแล้ว โหยวจื้อกำลังจะขยับที่ให้เขานั่ง แต่เขากลับยกขาข้ามหลังโหยวจื้อแล้วลงไปนั่งบนเก้าอี้ จากนั้นก็เอี้ยวตัวไปหยิบน้ำจิ้มเผ็ดที่วางอยู่ตรงหน้าเกาเหลิ่ง

โหยวจื้อหันกลับมาอย่างใจเย็น “โอเคครับ โชว์ว่าตัวเองขายาวอีกแล้ว”

เอาเถอะ ผมจะทำเป็นไม่รู้ว่าลูกพี่จงใจอวดก็แล้วกัน

ขณะที่เซี่ยงหยวนยื่นตะเกียบจะไปคีบกุ้งมังกรเล็ก จู่ๆ โหยวจื้อก็พูดกับเธอ “ไม่ว่ายังไงก็ขอต้อนรับคุณเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเรานะ ถึงแม้ลูกพี่เหมือนจะบ้าไปแล้วหลังจากที่คุณเข้ามา แต่ถ้าคุณจะทำให้เขาบ้ายิ่งกว่านี้พวกเราก็ไม่ถือสาหรอกนะ” พูดถึงตรงนี้แล้วโหยวจื้อก็หันไปมองเพื่อนๆ ของตัวเอง “จะว่าไปแล้วพวกเราเหมือนไม่เคยเห็นเขามีแฟนมาก่อน เราก็เลยอยากรู้ว่าเขาจะปฏิบัติต่อแฟนตัวเองยังไง”

เซี่ยงหยวนพูด “โหยวจื้อ นายเข้าใจผิดแล้ว…ฉันกับลูกพี่ของพวกนาย…”

สวีเยี่ยนสือเพิ่งกินข้าวไปแค่สองคำก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ก่อนพูดเสียงเรียบในขณะที่ตะเกียบยังคาอยู่ในถ้วย “ฉันกับเซี่ยงหยวนเป็นเพื่อนเรียน ม.ปลาย มาด้วยกัน ไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบที่พวกนายคิด เพราะฉะนั้นพวกนายหุบปากแล้วกินข้าวซะ”

โหยวจื้อรีบยกถ้วยข้าวขึ้นแล้วก้มหน้าโซ้ยแหลก “ได้ๆ ถือซะว่าผมไม่ได้พูดแล้วกัน”

ซือเทียนโย่วก็ยกถ้วยขึ้นแล้วคีบเนื้อวัวชิ้นหนึ่งลงไปลวกในหม้อ “ผมก็ว่าพวกคุณดูไม่เหมือนเพิ่งรู้จักกัน ที่แท้เป็นเพื่อนสมัย ม.ปลาย กันนี่เอง มิน่าล่ะ ลูกพี่ถึงช่วยคุณตอบโต้อิ้งอินอินในแชตกลุ่ม”

ตะเกียบที่เซี่ยงหยวนถืออยู่ชะงักไป เธอทำหน้างุนงง “ตอบโต้อิ้งอินอิน?”

ทุกคนวางถ้วยและตะเกียบลงอย่างพร้อมเพรียงกันด้วยความตกตะลึง

“คุณไม่รู้เหรอ”

“ไม่รู้ เพราะฉันยังไม่ได้เข้ากลุ่ม”

“แล้วเกาเหลิ่งกับหลินชิงชิงล่ะ พวกเขาสองคนอยู่ในแชตกลุ่มนะ”

เกาเหลิ่งกล่าว “ใครจะว่างไปอ่านแชตล่ะ พวกนายไม่ได้แท็กเรียกฉันในกลุ่มสักหน่อย”

เหตุผลของหลินชิงชิงก็เหมือนกับเขา

เมื่อกินข้าวกันเสร็จโหยวจื้อก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เซี่ยงหยวนฟัง พอเธอฟังจบก็เข้าใจต้นสายปลายเหตุสักที และได้เห็นประวัติการสนทนาดังกล่าวในมือถือของโหยวจื้อ แต่เธอกลับสงสัยขึ้นมา

“เรียกคืนข้อความคืออะไรเหรอ”

โหยวจื้อตอบ “โอนเงินเข้าวีแชตผมสองร้อยหยวนสิ แล้วผมจะส่งรูปแคปหน้าจอให้คุณดู รับรองว่าชัดแจ๋วไม่มีเซ็นเซอร์แน่นอน”

ช่วงนี้เซี่ยงหยวนกำลังขาดสภาพคล่องทางการเงิน จึงไม่ยอมจ่ายสักแดงเดียว “งั้นไม่ดูแล้ว” พูดจบก็หันหลังเดินหนีไป

โหยวจื้อส่ายศีรษะอย่างจนใจ เฮ้อ คนนี้ก็จนเหมือนกัน ลูกพี่จนขนาดนี้ ขืนมีแฟนจนๆ เพิ่มมาอีกคน อนาคตสองคนนี้จะอยู่ยังไงเนี่ย

เฉินซูใส่เสื้อไหมพรมกำลังยืนพิงราวระเบียงสูบบุหรี่อยู่ ส่วนสวีเยี่ยนสือกำลังก้มหน้ากอดอกพิงกับกรอบประตูเลื่อน

เซี่ยงหยวนจำได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนเธอกับสวีเยี่ยนสือก็มีความสัมพันธ์เช่นนี้ ในบรรดากลุ่มเพื่อนของเฟิงจวิ้นเขาเป็นคนที่พูดด้วยยากที่สุด ไม่ว่าจะคุยกับใครก็ทำท่าเย็นชาใส่ แต่บางครั้งเมื่อเซี่ยงหยวนขอให้เขาช่วยเขาก็รับปากเสมอ แม้ท่าทางจะดูไม่เต็มใจนัก เวลานั้นคนทั้งโรงเรียนรู้กันหมดว่าสวีเยี่ยนสือสนิทกับเฟิงจวิ้นมาก

จู่ๆ เซี่ยงหยวนก็นึกถึงสีหน้าของเขาในวันที่อยู่ในห้องประชุมขึ้นมา ตอนที่เขาพูดว่าไม่ได้ติดต่อกับเฟิงจวิ้นมานานแล้ว

เธอไม่รู้ว่าหลายปีที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้นกับเขา เดิมทีเธอนึกว่าเขาแค่ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนในห้องเก้า แต่นึกไม่ถึงว่าเขาจะขาดการติดต่อกับเฟิงจวิ้นด้วย

เสียงพูดคุยเบาๆ ดังมาจากระเบียง