ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทที่ 2

บทที่ 2

วัยเด็กสดใสเป็นสีชมพู

 เอ็มมานูเอลหัวเราะเสียลั่นบ้านจนคนเป็นตากับยายชักจะหน้าเจื่อนและหงุดหงิดคนเป็นหลานอย่างไรพิกล

สองสามีภรรยาสูงวัยมองหน้ากันไปมา คนเป็นสามีมองภรรยาผู้งดงามตามวัยด้วยสีหน้าที่พร้อมจะยกเท้าถีบหลานชายวัยเบญจเพสได้ทุกวินาที สายตานี่แทบจะพูดออกมาแทนปากได้เลยว่า

ดู๊ดู แม่ฟ้า ดูหลานสุดสวาทของเธอมันหัวเราะเยาะคนแก่อย่างเราสิ

ส่วนคนเป็นภรรยาก็มองคู่ชีวิตที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาหลายปีด้วยสีหน้าเหนื่อยใจกับหลายชายไม่แพ้กัน

“แกจะหัวเราะอะไรนักหนาเอ็มมานูเอล บอกไว้ก่อนนะว่าฉันพูดจริง เผื่อแกจะคิดว่าคนแก่อย่างฉันพูดเล่น!”

เออ ได้ผล! ไอ้หลานตัวสูงเป็นเปรตผมยาวรุงรังที่ตอนแรกหัวเราะเสียตัวสั่นตอนนี้กลับหยุดขำราวกับมีใครไปกดปิดสวิตช์หัวเราะในตัวมันเข้า เอ็มมานูเอลเสยผมเป็นลอนสีดำของตัวเองไปด้านหลังศีรษะพลางถอนหายใจออกมาเสียงดังอย่างอารมณ์บูด ดวงตาคมสีน้ำตาลช็อกโกแลตมองไปทางสองตายายสลับกัน สีหน้าพวกท่านก็บ่งบอกอยู่แล้วล่ะว่าไม่อยากให้หลานชายขำขันกับเรื่องแต่งงานที่เอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ให้ตั้งตัวนี้

ที่เขาหัวเราะนำหน้าไปก่อนก็เผื่อว่าตากับยายจะล้อเล่น แต่ตอนนี้เขารู้แล้วล่ะว่าจะไม่มีการล้อเล่นกันเกิดขึ้นแน่ๆ

พอเจอแบบนี้คนจะถูกจับแต่งงานกับเด็กที่ไหนไม่รู้ก็เกิดรู้สึกสมองตื้อ คิดอะไรไม่ออกขึ้นมาเสียอย่างนั้น หมดคำจะพูด ได้แต่พยายามเค้นหัวสมองคิดคำถามภาษาไทยที่ควรจะถามออกไปเพื่อเคลียร์ความไม่เข้าใจนี้ให้ได้มากที่สุด แต่สุดท้ายชายหนุ่มก็ทำแค่เอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มไว้อย่างเคยชินเท่านั้น

“ตาเอ็ม ยายกับตาไม่ได้จะบังคับให้แต่งกันวันพรุ่งนี้เสียหน่อยนะ อย่าทำหน้าเหมือนจะไปตายอย่างนั้นสิ!” คุณนภาที่ปกติจะเรียบร้อย พูดจาน่าฟัง วันนี้กลับพูดจาห้วนๆ ใส่หลานชายด้วยอารมณ์กรุ่นโกรธตามสามีไปด้วยอีกคน เล่นเอาคนที่ติดตามรับใช้มานานสะดุ้งไปตามๆ กัน

นภาเป็นคนเรียบร้อย ท่านเป็นคุณหนูคนรองของตระกูลเก่าอย่างตระกูลนพรัตน์ที่มีธุรกิจโรงแรมและสปาอีกหลายแห่งกระจายไปทั่วประเทศไทยตั้งแต่เหนือจรดใต้ แต่ถามหน่อยเถอะ คนที่อยู่กินกับคนปากร้ายอย่างกันต์ กฤติกรมาได้เกือบห้าสิบปีมันจะไม่ซึมซับนิสัยเสียเล็กๆ น้อยๆ ของสามีที่รักมาบ้างเลยหรืออย่างไร

“ฟ้า เธอใจเย็นๆ หน่อย” กันต์เอื้อมไปกุมมือเหี่ยวย่นตามวัยของภรรยาอย่างใจเย็นแทน

“ขอโทษค่ะคุณพี่” นภากล่าวอ้อมแอ้ม พลางกระแอมอย่างวางฟอร์ม

“ตากับยายคิดอะไรเพี้ยนๆ จะให้ผมแต่งงานกับเด็กมัธยมเนี่ยนะ!” ในที่สุดเอ็มมานูเอลก็หาเสียงของตัวเองเจอ

“มัธยมอะไรล่ะ น้องเขาเรียนมหาวิทยาลัยจะขึ้นปีสามอยู่แล้วนะ!” นภารีบแก้ความเข้าใจผิดของหลานชายทันควัน

นี่หลานชายเห็นท่านเป็นคนแบบไหนกัน ไม่ไหวจริงๆ!