ทดลองอ่าน กับดักดวงดาว บทที่ 5

เอ็มมานูเอลนั่งมองไปที่ศาลาแปดเหลี่ยมอันว่างเปล่าในตอนบ่ายสามโมงครึ่งของวันพุธอย่างเหม่อลอย รอเวลาที่ร่างผอมบางของเต็มเดือนจะเดินเข้ามา ‘สอนหนังสือ’ ปุยฝ้ายอย่างที่เธออ้างกับเขาไว้เมื่อวันเสาร์ แต่รอจนเวลาล่วงเลยไปถึงสี่โมงเย็นแล้วเขาก็ยังไม่เห็นวี่แววของติวเตอร์ร่างเล็กเสียที เห็นก็แต่ปุยฝ้ายในชุดนักเรียนมัธยมต้นเดินช่วยแม่แจ๋วหยิบโน่นหยิบนี่วุ่นวายไปหมด

“ปุยฝ้าย” ชายหนุ่มเรียกชื่อเด็กหญิงด้วยสำเนียงแปร่งๆ ที่เขายังออกเสียงชื่อของเธอได้ไม่ชัดเสียที เด็กหญิงวางถาดผักสดในมือแล้วเดินเข้าไปหาเจ้านายหนุ่มซึ่งนั่งทอดอารมณ์อยู่บนขั้นบันไดหน้าทางขึ้นเรือนใหญ่

“คะ คุณเอ็ม”

“ครูของเธอไม่มาสอนเหรอ วันนี้วันพุธนี่” เอ็มมานูเอลถามเป็นภาษาไทยช้าๆ

“อ้อ…อาทิตย์นี้พี่เต็มงดสอนหนูทั้งอาทิตย์เลยค่ะ”

“ทำไมล่ะ”

“เห็นว่างานที่มหา’ลัยยุ่งมากค่ะ ต้องเร่งทำให้เสร็จภายในอาทิตย์นี้ แต่พี่เต็มจะสอนชดเชยให้อาทิตย์หน้าค่ะ” ปุยฝ้ายตอบอย่างฉะฉาน เอ็มมานูเอลจับใจความได้คร่าวๆ ก็พยักหน้าพร้อมกับบอกให้เด็กหญิงกลับไปช่วยป้าของแกทำงานต่อได้

งั้นอาทิตย์นี้เขาก็ไม่ต้องเจอเด็กนั่นให้ขวางหูขวางตาแล้วสิ

เออดีแฮะ!

ระหว่างนี้เขาต้องหาทางหนีทีไล่ไว้ก่อน ยังไงเขาก็ต้องหาทางไปฝรั่งเศสให้ได้ หรือไม่ก็ประเทศไหนก็ได้ที่เขาจะไม่ต้องมานั่งปวดหัวกับเรื่องวุ่นวายไร้สาระอย่างที่นี่

พลันประตูเล็กไม้ระแนงหน้าบ้านก็เปิดออก ปรากฏให้เห็นร่างหนึ่งที่เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

ตอนแรกเอ็มมานูเอลนึกว่าเป็นเต็มเดือน แต่ไม่ใช่ คนนี้เขาไม่รู้จัก เธอสวมเสื้อเชิ้ตผ้าชีฟองสีไข่ไก่คลุมทับด้วยเสื้อสูทสีเทากับกระโปรงทรงแคบสีเดียวกัน ขาเรียวยาวเดินนวยนาดตรงเข้ามาหาชายหนุ่มเรื่อยๆ ยิ่งใกล้ก็ยิ่งเห็นใบหน้างดงามของเธอผู้มาใหม่ได้ชัดมากขึ้นและเอ็มมานูเอลก็เหมือนถูกขโมยลมหายใจไปในตอนนั้น

ผิวของเธอเป็นสีน้ำผึ้งสว่างเปล่งประกายใต้แสงแดดยามบ่าย ผมยาวหนาเป็นลอนสีน้ำตาลดูนุ่มละมุนน่าสัมผัส เครื่องหน้าก็คมหวานน่ามองอย่างที่เขาไม่เคยเห็นได้จากผู้หญิงคนไหนมาก่อน

หญิงสาวชะงักไปเมื่อเห็นชายหนุ่ม ดูก็รู้ว่าเธอน่าจะจำได้ว่าผู้ชายคนนี้เป็นใคร แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่เอ่ยกับชายหนุ่มเป็นภาษาอังกฤษว่า “ฉันมาหาคุณกันต์ค่ะ”

“คุณโรส คุณท่านอยู่ในห้องทำงานค่ะ” แม่เนื่องที่โผล่มาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยเดินตรงมาผายมือเชิญให้หญิงสาวเดินขึ้นไปบนเรือนได้เลย ร่างบางในชุดทำงานภูมิฐานพยักหน้าพร้อมกับค้อมตัวเดินผ่านชายหนุ่มไปอย่างมีมารยาท แต่ดวงตากลมโตสีดำสนิทก็ยังไม่วายที่จะวกหันกลับมาด้านหลังอีกครั้ง และเธอก็พบว่าชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลช็อกโกแลตนั้นกำลังจ้องมองเธออยู่ไม่วางตาเช่นกัน