ทดลองอ่าน ขอชิมสักคำ… ได้ไหมคนดี ชุด ขอได้ไหม บทที่ 3

หญิงสาวสอดเท้าใส่รองเท้าผ้าใบคู่เก่งแค่ครึ่งเดียวแล้วเดินเตาะแตะไปยังเก้าอี้ตามที่เขาแนะ ไม่ทันไรเขาก็กลับมาพร้อมกับกล่องกระดาษทิชชูจากโต๊ะอาหารซึ่งอยู่อีกฟากของอาคาร เขายื่นมันให้เธอ แม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่เธอก็เข้าใจว่าเขาให้ใช้มันซับน้ำออกจากแขนขา

“ผมต้องขอโทษคุณด้วย ตอนจะเลี้ยวรถผมไม่เห็นคุณจริงๆ” ร่างสูงนั่งลงบนเก้าอี้หวายอีกตัวซึ่งมีโต๊ะกาแฟเล็กๆ คั่น

“ไม่เป็นไรค่ะ เท่าที่ฟังพี่คนเมื่อกี้พูดคงเป็นเพราะต้นไม้นั่นบังแหละ” ฟองจันทร์ส่งยิ้มให้เขาอย่างไม่คิดมาก “อีกอย่างฉันก็ไม่ได้โดนชนจริงๆ ด้วย แค่ตกใจจนล้มเองเฉยๆ”

“ดีแล้วที่คุณไม่เป็นอะไรมาก” ปาลถอนหายใจเบาๆ

“ฉันชื่อฟองค่ะ…ฟองจันทร์” หญิงสาวแนะนำตัวขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาเลยชะงักก่อนจะนึกขึ้นได้

“จริงด้วย เรายังไม่รู้จักกันเลย ผมพอลครับ”

“สองครั้งที่เราเจอกันนี่คุยเหมือนคนรู้จักกันแล้วเลยเนาะ” เจ้าของผมเปียยาวหัวเราะเสียงใส “นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะนั่งเครื่องมาลงหาดใหญ่เพื่อมาสตูลเหมือนฉัน…มาเที่ยวเหรอคะ”

“ไม่เชิงครับ คือผมมาดูงานแล้วก็เลยถือโอกาสเที่ยวแถวนี้ด้วย” ปาลบอก “แล้วคุณล่ะ คุณไม่เหมือนคนแถวนี้เลย”

“ฉันก็ไม่ใช่คนแถวนี้จริงๆ น่ะแหละค่ะ คือพี่สาวเพื่อนสนิทฉันแต่งงานมาอยู่ที่นี่ ฉันเลยมาเยี่ยมแล้วก็คงจะอยู่แถวนี้สักพัก”

หญิงวัยกลางคนกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล ฟองจันทร์เอ่ยขอบคุณและรับมันมาวางบนโต๊ะกาแฟ

“ผมช่วยไหม” ชายหนุ่มถาม

“ไม่เป็นไรค่ะฉันมีประสบการณ์เรื่องทำแผลเยอะพอตัว” เธอฉีกยิ้มกว้างให้เขาแล้วเริ่มต้นลำเลียงอุปกรณ์ทำแผลเบื้องต้นออกมาวางเรียง

ปาลมองคนที่ดูเหมือนจะมีประสบการณ์จริงอย่างปากพูด ในหัวย้อนคิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อครั้งเจอกันครั้งแรกบนเครื่องบิน วันนั้นเขาคิดว่าเธอตลกดีจากการที่เธอนั่งท่องรายชื่ออาหาร แต่พอมานึกดูนอกจากตลกแล้วเธอก็ยิ้มสดใสเหมือนกับวันนี้ด้วย ยิ้มสดใสได้ทั้งที่กลัวและเจ็บ

เป็นคนที่แปลกดีเหมือนกัน…