ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 1

ซูชิงชิงก็มองออกว่า ‘แม่’ ของตนเองกำลังโกรธจริงๆ

เธอไม่ใช่ลูกสาวสกุลซูจริงๆ และไม่ได้มีปมติดค้างคาใจอะไรกับ ‘แม่’ ตรงหน้าคนนี้ หญิงสาวอยากจะอ้าปากยอมรับผิดให้เรื่องนี้ผ่านพ้นไปก่อน แต่น่าแปลกมากที่ภายในจิตใจเธอคล้ายแฝงไว้ด้วยความคับแค้นรางๆ ราวกับว่ายังมีความรู้สึกของเจ้าของร่างเดิมหลงเหลืออยู่ คำพูดยอมรับผิดที่คิดไว้คล้ายถูกอะไรบางอย่างขัดขวาง ส่งผลให้พูดออกจากปากไม่ได้ในชั่วเวลานี้

เมื่อเห็นว่าลูกสาวไม่มีทีท่าจะอ่อนลงแต่อย่างใด เยี่ยอวิ๋นจิ่นก็ยิ่งหัวเสียมากขึ้น กอปรกับหลายคืนนี้มีความในใจหนักอึ้งจนพักผ่อนไม่เพียงพอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกหน้ามืดตาลายตัวเซวูบ

“นายหญิง! คุณหนูยังมัวอยู่เฉยทำไม ไม่รีบยอมรับผิดอีกหรือ” หงเหลียนประคองเจ้านายไว้พลางพูดเอ็ดใส่หญิงสาวที่ยังนั่งเหม่ออยู่บนเตียง

ซูชิงชิงสลัดความรู้สึกแปลกประหลาดในใจนั่นทิ้งไปแล้วเปิดผ้าห่มออกลงจากเตียงทันที เธอตั้งท่าจะเข้าไปหา จังหวะนี้เองเสียงร้องบอกแว่วๆ พลันดังมาจากข้างนอกระลอกหนึ่ง

“นายหญิง นายหญิงเจ้าขา นายท่านเยี่ยมาเจ้าค่ะ”

นายท่านเยี่ยคนนี้ก็คือเยี่ยหรู่ชวนญาติพี่น้องจากบ้านเดิมของเยี่ยอวิ๋นจิ่น เมื่อครั้งเป็นหนุ่มเคยเข้าร่วมการสอบรับราชการระดับอำเภอ จนใจที่สอบหลายครั้งแล้วไม่ผ่านสักที ถึงได้ถอดใจและเริ่มต้นค้าขายยาสมุนไพรอยู่ทางเมืองเฉิงตู เขามีชั้นเชิงแพรวพราว ถนัดเรื่องสร้างสัมพันธ์เส้นสายต่างๆ ภายหลังไม่เพียงสร้างเนื้อสร้างตัวได้ ยังเพราะมีชื่อเสียงโดดเด่นจนถูกเสนอให้เป็นประธานสมาคมการค้ายาสมุนไพร เขารักใคร่เอ็นดูเยี่ยอวิ๋นจิ่นผู้เป็นน้องสาวอย่างมาก ในช่วงที่เยี่ยอวิ๋นจิ่นลำบากที่สุดก็ได้เขาช่วยเหลือไม่น้อย

เมื่อครู่ตอนเข้ามา เยี่ยอวิ๋นจิ่นสั่งห้ามไม่ให้ใครอยู่ใกล้ๆ

นายหญิงมีนิสัยเด็ดขาดพูดคำไหนคำนั้น คนในสกุลซูจึงเคารพยำเกรงต่อเธออย่างยิ่ง ถึงขั้นไม่มีคนกล้าขัดความประสงค์ของเธอ ถึงตอนนี้จะมีธุระก็แค่ยืนตะเบ็งเสียงบอกอยู่ตรงหน้าประตูลานบ้าน

มีคำสุภาษิตว่าไว้ข่าวดีไม่พ้นธรณีประตู ข่าวร้ายแพร่กระจายพันหลี่ นายน้อยสกุลซูของห้างค้ายาสมุนไพรเทียนเต๋อเพิ่งกลับมาจากเมืองเฉิงตู ก็มีปากเสียงกับนายห้างหญิงแล้ววิ่งออกจากบ้านไปกระโดดน้ำเกือบเสียชีวิต เรื่องนี้เป็นข่าวโจษจันกันไปทั่วอำเภอเป่าหนิงซึ่งเป็นอำเภอเล็กๆ แห่งนี้ไปแล้ว ส่วนเมืองซวี่ก็อยู่ห่างจากที่นี่แค่เดินทางสองวัน คนในวงการค้าขายเดียวกันของที่นั่นจะรู้เรื่องนี้แล้วก็ไม่น่าแปลก แต่ญาติที่อยู่ถึงเมืองเฉิงตูของตนเองกลับได้ข่าวไวขนาดนี้ ทำให้เยี่ยอวิ๋นจิ่นคาดไม่ถึงอยู่บ้างจริงๆ

พอนึกถึงว่าตอนนี้คนอื่นจะวิพากษ์วิจารณ์กันลับหลังอย่างไรก็ไม่รู้ ส่งผลให้คนที่ชอบเอาชนะมาครึ่งชีวิตอย่างเยี่ยอวิ๋นจิ่นรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง ใจเต้นระรัว เธอฝืนสงบสติอารมณ์ กระซิบสั่งหงเหลียนให้เฝ้าลูกสาวไว้ดีๆ อีกครั้งหนึ่งก่อนจะเปิดประตูเดินออกไปทันที

เมื่อนายหญิงไปแล้ว หงเหลียนก็ระบายลมหายใจเฮือกแล้วกุลีกุจอประคองซูชิงชิงให้นอนลงบนเตียงตามเดิม เธอห่มผ้าห่มให้พลางบ่นกระปอดกระแปด “คุณหนู ฉันรู้ว่าคุณน่าสงสาร แต่มันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับนายหญิงเหมือนกัน ไม่ว่าอย่างไรท่านก็เป็นคุณแม่ของคุณ วันนั้นคุณพูดทำร้ายจิตใจท่านอย่างนั้นได้อย่างไร คืนที่คุณหนูนอนไม่ได้สติอยู่ นายหญิงคุกเข่าอยู่ตรงหน้าองค์เจ้าแม่กวนอิมทั้งคืน จนคุณฟื้นขึ้นมาฉันถึงไปหาท่าน หัวเข่าสองข้างของท่านบวมไปหมดจนแทบยืนทรงตัวไม่ไหว ท่านไม่มีทางให้คุณเป็นนายน้อยไปตลอดชีวิตหรอก คุณหนูฝืนใจต่ออีกนิด…”

ซูชิงชิงนอนหนุนหมอนจ้องมองเพดานเตียงพลางนึกย้อนถึงเหตุการณ์ทะเลาะเบาะแว้งเมื่อสามวันก่อนอยู่ในหัว