ทดลองอ่าน ข้ามเวลามาเป็นแพทย์ทหารหญิง บทที่ 74-76

ฟู่หมิงเฉิงลงจากรถ เขาสวมสูทกับรองเท้าหนัง น่าจะมาร่วมงานเลี้ยงคืนนี้

เมื่อเห็นเขาเดินมาหยุดยืนตรงหน้า เธอจึงแนะนำเขาให้รู้จักกับคุณลุง

เยี่ยหรู่ชวนรู้เรื่องเจ้าสัวใหญ่คนใหม่ของกิจการเดินเรือสกุลฟู่ และรู้ว่าเขาเคยเป็นอาจารย์ของหลานสาวในวิทยาลัยแพทย์ประจำมณฑล แต่ไม่เคยพบหน้าค่าตามาก่อน คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันที่นี่คืนนี้ เขารีบบอกว่าอยากรู้จักมานานแล้ว ยังขอบคุณที่ชายหนุ่มเคยดูแลช่วยเหลือหลานสาว

ฟู่หมิงเฉิงพูดอย่างยิ้มแย้ม “ผมได้ยินว่าคุณลุงเยี่ยมาที่เมืองเทียนตั้งแต่สองสามวันก่อน ก็ตั้งใจจะมาเยี่ยมคารวะอยู่แล้วครับ แต่เห็นว่าคุณลุงมาคราวนี้น่าจะมีเวลาน้อย ประกอบกับยังไม่รู้จักกัน กลัวจะเป็นการละลาบละล้วงคุณลุง ถึงได้ไม่กล้าบุ่มบ่ามมาเอง ผมคิดไม่ถึงว่าคืนนี้จะได้พบกันที่นี่อย่างบังเอิญขนาดนี้ คุณลุงจะกลับแล้ว ผมต้องขอไปส่งเป็นธรรมดา คุณลุงเชิญขึ้นรถ ให้ผมไปส่งพวกคุณลุงที่สถานีรถไฟเถอะครับ”

เจ้าสัวใหญ่คนใหม่ผู้เลื่องชื่อของสกุลฟู่ที่บังเอิญได้พบกันที่นี่ให้เกียรติกันมากเพียงนี้เชียวหรือนี่

เยี่ยหรู่ชวนนึกประหลาดใจ เขารีบปฏิเสธตามมารยาททันที

“คุณลุงไม่ต้องเห็นเป็นคนอื่นคนไกล เรื่องเล็กน้อยครับ”

เยี่ยหรู่ชวนมองหลานสาวแวบหนึ่ง

ซูเสวี่ยจื้อทอดสายตามองไป

คนขับรถของสกุลฟู่รับสัมภาระเดินทางติดตัวใบเล็กใบน้อยของคุณลุงจากมือญาติผู้พี่ที่ไม่เคยรู้จักว่าความเกรงใจคือสิ่งใดไปวางที่รถแล้ว

“ซูเสวี่ยจื้อ คุณไม่ต้องคิดมาก ไปส่งคุณลุงแค่นี้ไม่ได้สร้างความลำบากให้ผมเลยสักนิดเดียว อากาศหนาวถนนลื่น คุณลุงสูงวัยแล้ว นั่งรถยนต์สะดวกกว่ามาก” ฟู่หมิงเฉิงพูดกับเธอ

เธอลังเลใจอยู่ก็เห็นญาติผู้พี่คนนั้นวางพวกสัมภาระชิ้นเล็กๆ ไว้ในรถเสร็จแล้วยังโบกมือมาทางนี้ เธอจะเรียกให้หยิบออกมาอีกก็กระไรอยู่

ซูเสวี่ยจื้อบอกกับคุณลุงคำหนึ่งแล้วพยักหน้าเอ่ยขอบคุณฟู่หมิงเฉิง

เขาพูดว่าไม่เป็นไร จากนั้นเรียกคนขับรถลงมา บอกว่าจะขับรถไปส่งเอง

คุณลุงชักไม่สบายใจ ชายหนุ่มจึงอธิบายยิ้มๆ “ความจริงงานเลี้ยงคืนนี้ไม่ได้สำคัญอะไรครับ แค่วันตรุษของพวกฝรั่ง ใครๆ ถึงมาร่วมสังสรรค์กันตามธรรมเนียม ผมขอไปส่งคุณลุงดีกว่า เป็นแค่น้ำใจเล็กน้อยจากผมเท่านั้น”

เยี่ยหรู่ชวนได้ยินเขาพูดอย่างนี้แล้วก็ไม่บ่ายเบี่ยงอีก เพียงขอบอกขอบใจชายหนุ่มอีกที

ฟู่หมิงเฉิงปิดประตูรถด้วยตนเอง ค่อยขึ้นรถแล้วขับออกไป

ชั่วครู่ต่อมารถยนต์ที่เฮ่อฮั่นจู่กับคุณหนูเฉานั่งอยู่ก็แล่นมาหยุดจอดนอกประตูใหญ่ของโรงแรม พนักงานต้อนรับวิ่งเข้ามานำรถไปเข้าที่จอดรถให้ทันที

ภายในโรงแรมประดับไฟงามระยิบระยับ ทุกคนเห็นเฮ่อฮั่นจู่กับคุณหนูสิบสองของสกุลเฉามาถึงก็พากันจับจ้องมองมา

คุณหนูเฉาถอดเสื้อคลุมออก เผยให้เห็นกระโปรงยาวสีม่วงสวยงามบนตัวเธอ

ทั้งคู่มาถึงก็ตกเป็นเป้าสายตาทันควัน

หญิงสาวคล้องแขนเฮ่อฮั่นจู่ ใบหน้าเธอแต่งแต้มด้วยรอยยิ้มยามค้อมศีรษะน้อยๆ ให้คนรู้จักที่ส่งเสียงทักทายไม่หยุดตลอดทาง เดินเข้าสู่โถงจัดงานเลี้ยงราตรีท่ามกลางสายตานับไม่ถ้วนรอบด้าน

“ผู้บัญชาการเฮ่อ คุณมาถึงสักที คนมาสายต้องถูกปรับให้ดื่มเหล้านะครับ” ผู้ว่าฯ โจวกำลังพูดคุยยิ้มหัวกับชาวตะวันตกหลายคน เห็นเฮ่อฮั่นจู่มาถึงก็เดินรี่มาทักทาย เขาพูดจบแล้วให้คนรินเหล้าให้ชายหนุ่ม

คุณหนูเฉาคลี่ยิ้มบอกว่า “พักนี้เขาทำตามคำสั่งคุณหมอ ต้องเลิกดื่มเหล้าสูบบุหรี่ ผู้ว่าฯ โจว พวกคุณอย่าทำให้เขาลำบากใจเลยค่ะ”

ผู้ว่าฯ โจวกับคนด้านข้างสบตากันยิ้มๆ “ได้ครับๆ ในเมื่อคุณหนูเฉาพูดอย่างนี้แล้ว พวกผมจะใจกล้าบ้าบิ่นขนาดไหน คืนนี้ก็ไม่บังอาจให้ผู้บัญชาการเฮ่อดื่มเหล้าอีกแล้วครับ”

“ผู้บัญชาการเฮ่อ นอกจากมีคุณหนูเฉาคอยเป็นห่วงเป็นใย คืนนี้แม้แต่เสื้อผ้ายังใส่สีเข้ากับชุดของคุณหนูเฉาอีก สีม่วงเป็นนิมิตมงคล เดินเคียงคู่กันฉายรัศมีจับตา ทำให้พวกผมอิจฉาตาร้อนจริงๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นทั้งสี่ทิศไม่ขาดสาย