ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 1

หลังอาบน้ำเสร็จเธอก็ออกมาเป่าผมให้พอหมาดๆ สวีเจ้าอิ่งเพิ่งพบว่าวันนี้ตัวเองตื่นเช้ามาก ยังไม่เจ็ดโมงเลยด้วยซ้ำ กระเพาะของเธอว่างเปล่าเพราะในบ้านไม่มีเสบียงเหลืออยู่เลย พอท้องฟ้าด้านนอกเริ่มสว่างเธอจึงรีบออกไปหาของกินข้างนอก หญิงสาวยืนหาวอยู่ในลิฟต์พร้อมลูบปลายผมที่ยังชื้นๆ ของตัวเอง แล้วในวินาทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก สวีเจ้าอิ่งก็ต้องกลืนหาวของตัวเองกลับเข้าไปในท้อง

คนที่อยู่นอกลิฟต์คือผู้ชายหุ่นล่ำที่ซ่อนศีรษะเอาไว้ในเสื้อฮู้ด ความทรงจำเลือนรางเกี่ยวกับเรื่องเมื่อวานก็พลันแจ่มชัดขึ้นมาทันที คนที่เธอมีเรื่องด้วยก็คือฉู่จิงหงนั่นเอง ซ้ำยังจำได้ด้วยว่าตัวเองเป็นฝ่ายเข้าไปหาเรื่องเขาก่อน

วันนี้เป็นวันเสาร์ ผู้พักอาศัยส่วนใหญ่จึงยังนอนขี้เกียจกันทำให้ตรงระเบียงทางเดินไร้ผู้คน หัวใจของสวีเจ้าอิ่งเต้นตุบๆ เธอแสร้งกดปุ่มปิดประตูด้วยท่าทางนิ่งๆ แต่ฉู่จิงหงกลับก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วใช้แขนยันประตูลิฟต์ไว้

วินาทีต่อมาสวีเจ้าอิ่งก็ถูกจับเหวี่ยงออกมานอกลิฟต์อย่างง่ายดายเหมือนลูกโป่ง หญิงสาวเซถลาไปหลายก้าว พยายามดิ้นให้หลุดจากอุ้งมือมารของฉู่จิงหง แต่ยังไม่ทันยืนได้มั่นก็ได้ยินฉู่จิงหงพูดขึ้นมา “เมื่อคืนพอปิดร้านเสร็จผมก็นึกอยู่ตั้งนานว่าทำไมถึงรู้สึกว่าคุณหน้าตาคุ้นๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออก จนตอนเดินกลับบ้านถึงนึกได้ว่าคนที่เข้าไปป่วนตอนนั้นเป็นเพื่อนบ้านของผมนี่เอง”

สวีเจ้าอิ่งรับฟังเขาพูดเงียบๆ แสดงสีหน้าท่าทางเหมือนไม่แยแสใดๆ

“ผู้หญิงอย่างพวกคุณนี่ดีลด้วยได้ยากชะมัด ทั้งใจแคบ ชอบทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ แค่เรื่องเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูใบเดียว คุณถึงขั้นต้องทำลายเรื่องดีๆ ของผมเชียวเหรอ เมื่อวานนี้เป็นการถ่ายทอดสด หากชื่อเสียงของผมเสียหาย รับรองเลยว่าผม…ฉู่จิงหง ไม่ยอมเลิกราง่ายๆ แน่”

แม้ฉู่จิงหงจะพูดจามีเหตุผล แต่สวีเจ้าอิ่งได้ยินแล้วรู้สึกขัดหู เธอเชิดหน้าขึ้นแล้วโต้กลับไป “ข้อแรก เอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูเป็นเรื่องเล็กก็จริง แต่คุณกลับเอาแต่ผัดผ่อน เห็นๆ อยู่ว่าคุณสบายดี แต่กลับทำตัวเหยาะแหยะ ไม่ชัดเจน ข้อสอง หากคุณไม่ชอบสัตว์ก็ไม่น่าเอาพวกมันมาเป็นเครื่องมือ ขาหน้าทิ้งหมา แต่ขาหลังกลับแสร้งทำเป็นเมตตาสงสารพวกมัน ฉันล่ะขัดตาคนแบบคุณชะมัด ถ้าอยากจะดังก็อาศัยความสามารถจริงๆ ของตัวเองสิ อย่ามาทำเสแสร้งแบบนี้ มันทุเรศ”

ดวงตาของทั้งคู่สบประสานกัน บรรยากาศตึงเครียด สวีเจ้าอิ่งรู้สึกว่าขาของตัวเองกำลังอ่อนแรงลง แต่ถึงอย่างนั้นแววตาก็ยังคงคมปลาบ ฉู่จิงหงลูบเคราที่คางขณะจ้องหน้าสวีเจ้าอิ่งอยู่นานก่อนเอ่ยขึ้น “คุณนี่ปากร้ายใช่ย่อยเลยนะ”

“แค่เจอคนก็พูดภาษาคน เจอผีก็ต้องพูดภาษาผีสิ”

ฉู่จิงหงหัวเราะ เขาถอยหลังไปหลายก้าวจนอยู่ในระยะที่สวีเจ้าอิ่งรู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว ความตื่นกลัวในใจของหญิงสาวถึงค่อยสงบลง

“คุณมีอคติต่อผมนี่ เอาเป็นว่าผมให้อภัยต่อพฤติกรรมของคุณเมื่อวาน ส่วนเรื่องหมา มันเป็นหมาที่แฟนเก่าของผมทิ้งไว้ ผมเลี้ยงเองไม่ได้เลยต้องเอาไปไว้ที่คุณ”

ตอนแรกสวีเจ้าอิ่งนึกว่าเขาจะชักสีหน้าใส่เธอ ใครจะไปรู้ว่าฉู่จิงหงกลับอธิบายเรื่องที่เขาต้องทิ้งหมาให้เธอฟัง

“แต่มันเป็นสิ่งมีชีวิต คุณจะทิ้งขว้างตามใจไม่ได้”

“ผมรู้ ผมเลยจ่ายค่าเลี้ยงดูไง เพราะผมกลัวพวกสัตว์หน้าขน แม้แต่ลูกเจี๊ยบผมก็ยังกลัว แล้วจะให้ผมเลี้ยงมันยังไง”

กระเพาะของสวีเจ้าอิ่งร้องโครกคราก เธอไม่อยากทะเลาะกับฉู่จิงหงจนพลาดอาหารมื้อเช้าจึงพูดด้วยน้ำเสียงรำคาญ “วิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลหรอก หากคุณเป็นลูกผู้ชายจริงก็ไปเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูที่โรงพยาบาลดีๆ พวกเราจะได้หาเจ้าของที่เหมาะสมให้มันได้”