ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 1

เฉิงจยาโหย่วเป็นคนน่าสนใจมาก เขาพูดจาฉะฉานไม่ปล่อยให้เกิดเดดแอร์ ทำให้สวีเจ้าอิ่งไม่ต้องห่วงเลยว่าบรรยากาศตอนอยู่กับเขาจะน่าอึดอัด และยิ่งไม่ต้องกังวลเรื่องหาประเด็นมาคุยด้วย เพราะเฉิงจยาโหย่วคุยได้เกือบจะทุกเรื่อง ท่าทางตอนรับฟังของเขาก็เหมือนว่าสนใจสิ่งที่เธอพูดอย่างมาก ต่อให้สวีเจ้าอิ่งหลุดศัพท์ทางการแพทย์ออกมาเขาก็สามารถรับฟังได้อย่างสนุกสนาน

อาหารมื้อนี้จบลงอย่างชื่นมื่น เผลอแป๊บเดียวทั้งสองคนก็คุยกันมาเกือบสองชั่วโมงกว่า จนร้านอาหารจะปิดแล้วทั้งคู่จึงเดินออกมาทั้งที่ยังรู้สึกสนุกกันไม่หาย

เนื่องจากสวีเจ้าอิ่งกินมื้อเย็นเข้าไปเยอะจึงตั้งใจว่าจะเดินกลับบ้าน แต่เฉิงจยาโหย่วไม่ยอม หญิงสาวเลยต้องนั่งรถหรูของเขาอีกครั้ง

ระยะทางที่ปกติใช้เวลาเดินราวๆ สิบกว่านาที พอเปลี่ยนมาขับรถก็ใช้ไปแค่สามสี่นาทีเท่านั้น

เฉิงจยาโหย่วเป็นสุภาพบุรุษมาก เขาลงมาเปิดประตูรถให้เธอ สวีเจ้าอิ่งก้าวลงจากรถพร้อมกล่าวคำขอบคุณ

“คุณสวีเกรงใจเกินไป ผมกับเมิ่งเทียนเทียนสนิทกันมาก เชื่อว่าต่อไปเราคงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ผมขอไอดีวีแชตคุณได้หรือเปล่าครับ เผื่อว่าหลังรับเลี้ยงพีพีแล้วมีปัญหาอะไรจะได้ขอรบกวนสอบถามกับคุณ”

สวีเจ้าอิ่งไม่มีเหตุผลอะไรที่จะปฏิเสธ อีกทั้งตอนนี้เธอก็รู้สึกสนิทใจกับเขามากขึ้นด้วย “เมื่อตอนเย็นฉันให้คุณคอยนาน แถมคุณยังเลี้ยงข้าวฉันอีก เอาเป็นว่าครั้งหน้าขอฉันเลี้ยงบ้างนะคะ”

เฉิงจยาโหย่วหัวเราะ “ผมจะตั้งตารอนัดครั้งต่อไปเลยครับ ถ้าคุณสวีมีปัญหาเกี่ยวกับด้านการเงินการลงทุนก็เชิญถามผมได้เต็มที่เลยนะครับ”

“ฉันคงไม่ติดอันดับลูกค้าของไพรเวต แบงกิ้งหรอกค่ะ” สวีเจ้าอิ่งอดล้อเลียนตัวเองไม่ได้

“นั่นมันคนอื่น แต่สำหรับคุณสวีแล้ว ต่อให้คุณไม่ติดอันดับ ผมก็ยินดีให้บริการอย่างมากครับ”

ทั้งคู่ยืนคุยกันอยู่ที่หน้าคอนโดฯ อีกพักหนึ่งก่อนที่สวีเจ้าอิ่งกับเฉิงจยาโหย่วจะแยกย้ายกัน แสงจันทร์ในคืนนี้สวยงามเป็นพิเศษ แถมอากาศก็ปลอดโปร่ง สวีเจ้าอิ่งเดินไปตามถนนเส้นเล็กผ่านสวนดอกไม้แล้วเผลอสูดหายใจยาวๆ นานเท่าไหร่แล้วที่เธอไม่ได้กินข้าวกับเพศตรงข้ามตามลำพัง น่ากลัวว่าจะสักหนึ่งปีขึ้นไป ซ้ำยังเป็นการคุยเรื่องงานแบบระแวดระวังกันเต็มที่ด้วย แต่จากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้แล้ว การได้คุยกับผู้ชายที่มีความน่าสนใจก็ดูจะไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

เนื่องจากหลายวันก่อนสวีเจ้าอิ่งเมา ดังนั้นวันนี้พอกลับถึงบ้านเธอจึงรีบมุดเข้าไปในผ้าห่มทันที ข้างนอกมีลมหนาว แต่อุณหภูมิภายในห้องค่อนข้างร้อน หญิงสาวกอดผ้าห่มพลางสไลด์หน้าจอเล่นโทรศัพท์มือถือ

‘ที่ปรึกษาส่วนบุคคล เฉิงจยาโหย่ว’ คือยูสเซอร์เนมในวีแชตของเฉิงจยาโหย่ว ภาพโพรไฟล์ของชายหนุ่มดูธรรมดามาก มันเป็นภาพโลโก้ธนาคาร ดูแล้วก็สมกับที่เป็นผู้ชายวัยทำงานที่มีความหนักแน่นมั่นคง ในไอดีของเขานอกจากจะแนะนำผลิตภัณฑ์ด้านการเงินของธนาคารฮุ่ยต๋าแล้วก็มีภาพถ่ายแบบที่เขารับหน้าที่เป็นตากล้องอยู่ประปราย สวีเจ้าอิ่งไม่มีความรู้เรื่องภาพถ่ายมากนัก แต่ถ้าภาพพวกนี้ได้รับการตีพิมพ์ลงในนิตยสารแฟชั่นของเมิ่งเทียนเทียนได้ก็แสดงว่าฝีมือของเฉิงจยาโหย่วน่าจะไม่ใช่เล่นๆ

สวีเจ้าอิ่งเลื่อนดูภาพพวกนั้นอยู่อีกพักหนึ่งก่อนจะพบว่าผู้ชายคนนี้เก็บเรื่องชีวิตส่วนตัวของตัวเองเอาไว้ได้อย่างยอดเยี่ยม ในวีแชตมีเรื่องส่วนตัวของเขาน้อยมาก หลังจากสวีเจ้าอิ่งออกมาจากไทม์ไลน์ของเขาแล้วถึงเห็นว่าชายหนุ่มมากดไลค์ที่หน้าเพจวีแชตของเธอ และนั่นทำให้สวีเจ้าอิ่งอดอมยิ้มไม่ได้ วันไหนว่างๆ เธอจะต้องไปหาข้อมูลของผู้ชายคนนี้จากเมิ่งเทียนเทียนดูหน่อย

แล้วก็เป็นจริงตามที่เธอคาดไว้ เฉิงจยาโหย่วผ่านการตรวจสอบของสมาคมคุ้มครองสัตว์อย่างรวดเร็ว กลายมาเป็นผู้อุปถัมภ์ที่มีความเหมาะสม ในเวลานี้สิ่งเดียวที่กวนใจสวีเจ้าอิ่งก็คือฉู่จิงหง เนื่องจากผ่านไปสองสัปดาห์แล้วแต่เขายังไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา สายจากโรงพยาบาลก็ไม่รับ ใช้โทรศัพท์มือถือของเธอโทรไปหา เขาก็ไม่รับอีกเช่นกัน