ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 1

ถึงฉู่จิงหงจะขาดความเหมาะสมในการเลี้ยงดูสัตว์ แต่ว่าเขาก็ไม่เคยพูดปด ในเมื่อตอนนี้ชายหนุ่มไม่อยู่ที่เซี่ยงไฮ้เธอจึงทำได้แค่ให้เฉิงจยาโหย่วมารับตัวพีพีกลับไปก่อน เพราะมาคิดๆ ดูแล้วพีพีอยู่ที่โรงพยาบาลมาถึงสี่เดือนเต็ม เธอเกรงว่าระยะเวลาสี่เดือนนี้อาจจะกลายเป็นเงาดำในใจของเจ้าตัวเล็กไปตลอดทั้งชีวิต

ช่วงที่เฉิงจยาโหย่วโทรมานัดรับตัวพีพีเป็นช่วงเวลาหลังเลิกงาน พอรู้ว่าชายหนุ่มจะมาสวีเจ้าอิ่งก็รีบสะสางงานของวันนั้นเพื่อไปที่โซนแอดมิตด้วยตัวเอง บริเวณโซนนี้ค่อนข้างเงียบเหงาเพราะมีแต่เจ้าพีพีอยู่ตัวเดียว และที่ผ่านมาพีพีก็ไม่ค่อยร่าเริงเท่าไหร่อยู่แล้ว มันมักจะฟุบตัวอยู่ในมุมหนึ่งของกรง ยิ่งช่วงสองอาทิตย์หลังมานี้แม้แต่เสียงงี้ดง้าดก็ยังมีให้ได้ยินน้อยมาก

“ผอ. คะ เตรียมของของพีพีเสร็จหมดแล้วค่ะ”

“คิดค่าฝากเลี้ยงของพีพีด้วยว่าต้องคืนหรือคิดเงินเพิ่มจากฉู่จิงหงอีกเท่าไหร่ ไว้เขากลับมาแล้วจะได้สะสางให้เรียบร้อย จะได้ไม่ต้องติดต่อกันอีก”

อย่าว่าแต่สวีเจ้าอิ่งเลย แม้แต่พยาบาลหน้าเคาน์เตอร์เองก็ยังปวดหัวกับคนแซ่ฉู่ไม่หาย พอตอนนี้ ปัญหาทั้งหมดได้รับการแก้ไขไปเกินครึ่งแล้วจึงทำให้ทุกคนค่อยๆ วางหินก้อนยักษ์ในใจลงได้

เฉิงจยาโหย่วมาสายกว่าเวลานัดเล็กน้อย แต่สวีเจ้าอิ่งก็ไม่ได้เร่งอะไรเขา เธอนั่งคอยชายหนุ่มอยู่ที่แผนกแอดมิต จากนั้นประมาณหนึ่งชั่วโมงให้หลังถึงเห็นเฉิงจยาโหย่ววิ่งฝุ่นตลบเข้ามา แม้ว่าจังหวะการก้าวของเขาจะมั่นคง แต่ก็ยังคงมีอาการหอบให้เห็น

“ขอโทษครับ ขอโทษ พอดีมีลูกค้ามาตอนเลิกงาน ผมเพิ่งเคลียร์เสร็จ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ”

สวีเจ้าอิ่งยิ้มอย่างเข้าใจ “ไม่เป็นไรค่ะ ทางเรายังไม่เลิกงาน”

“งั้นผมรับพีพีไปตอนนี้เลยได้หรือเปล่าครับ”

สวีเจ้าอิ่งผงกศีรษะ เฉิงจยาโหย่วถูมือด้วยท่าทางเป็นกังวลขณะเจ้าหน้าที่เปิดกรงให้เขา มองเข้าไปก็เห็นได้ชัดว่าพีพีดูมึนงงนิดหน่อย เพราะมันไม่รู้ว่าความอบอุ่นและความสุขได้มาถึงตัวแล้ว

พีพีถูกใส่ปลอกคอก่อนจะจูงออกมา ปลายด้านหนึ่งของสายจูงอยู่ในมือของเฉิงจยาโหย่ว พีพีดมกลิ่นเขาแล้วแต่ไม่กล้าเดินหน้า เฉิงจยาโหย่วจึงย่อตัวลงไปอุ้มพีพีเอาไว้ในวงแขนก่อนลูบศีรษะของมันพลางเอ่ยถาม “ตอนนี้ผมยังต้องทำอะไรอีกหรือเปล่าครับ”

สวีเจ้าอิ่งมองภาพ ‘การพบกันของครอบครัว’ แล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ “เพื่อเป็นการสนับสนุนผู้อุปถัมภ์ ทางโรงพยาบาลของเราเลยได้ทำการตรวจสุขภาพของพีพีให้โดยไม่คิดเงินค่ะ พร้อมทั้งยังมีบริการฉีดวัคซีนกับตรวจสุขภาพให้โดยไม่คิดค่าใช้จ่ายเป็นระยะเวลาหนึ่งปีต่อจากนี้ และมีบ้านสุนัขทำมือเกรดเอ อาหารสุนัขสิบจิน* กับของเล่นอีกหนึ่งชุดมอบให้ด้วยค่ะ”

เฉิงจยาโหย่วอึ้งไป “แบบนี้ไม่ใช่ว่าผมเป็นฝ่ายได้กำไรหรอกเหรอครับ”

“ต่อไปสิ่งที่คุณต้องจ่ายจะมีมากกว่าสิ่งที่ได้รับไปตอนนี้เยอะค่ะ ฉันหวังว่าพีพีจะทำให้คุณมีความสุข” สวีเจ้าอิ่งมองดวงตาใสแจ๋วของพีพีแล้วเริ่มตาแดงๆ

เจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลช่วยเอาของใส่รถของเฉิงจยาโหย่ว พอเขาได้เห็นท้ายรถที่อัดแน่นไปด้วยข้าวของแล้วก็รู้สึกหวาดหวั่นขึ้นมาเล็กน้อย “คุณสวีช่วยไปจัดของให้ผมหน่อยได้ไหมครับ คือนี่เป็นครั้งแรกที่ผมเลี้ยงสัตว์ ตอนนี้ก็เลยทำอะไรไม่ค่อยถูกเท่าไหร่”

สวีเจ้าอิ่งไม่ปฏิเสธ เธอก้าวขึ้นรถของเฉิงจยาโหย่วไปอย่างง่ายๆ เจ้าพีพีหมอบอยู่บนต้นขาของชายหนุ่ม ไม่ร้อง ไม่โวยวาย มันนิ่งมาก คอนโดฯ ของเฉิงจยาโหย่วอยู่คนละโซนกับที่พักของเธอซึ่งค่อนข้างไกลจากโรงพยาบาล ต้องใช้เวลาขับรถประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า