ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 1

ตอนแรกเธอก็ว่าจะมาผ่อนคลายสมอง แต่ตอนนี้กลับยิ่งปวดหัวหนักกว่าเดิม สวีเจ้าอิ่งกลับถึงบ้านแต่หัววัน หญิงสาวพลิกดูปฏิทินบนโต๊ะเพื่ออ่านคำทำนายจึงพบว่าวันนี้ต้องระวังปากระวังคำ มิน่าล่ะ วันนี้เธอถึงได้ทะเลาะกับลูกค้า ต่อด้วยทะเลาะกับเพื่อนสนิทอีก แบบนี้สู้กลับมานั่งอ่านบทความวิชาการยังดีเสียกว่า

ในเมื่อเธอไหว้วานให้เมิ่งเทียนเทียนช่วยหาครอบครัวอุปถัมภ์ที่เหมาะสมให้เจ้าพีพีแล้ว แต่เพื่อความปลอดภัยยังไงก็ต้องให้ฉู่จิงหงเซ็นหนังสือสละสิทธิ์การเลี้ยงดู เพราะบนโลกใบนี้มีคนทุกรูปแบบ มีทั้งพวกข้ามแม่น้ำแล้วพังสะพาน ทุ่มหินลงบ่อ ตระบัดสัตย์เพื่อผลประโยชน์ ทั้งพวกที่อยากกินยาแก้ไขความเสียใจที่เกิดขึ้นภายหลัง ดังนั้นเพื่อป้องกันไม่ให้ฉู่จิงหงเล่นลูกไม้อะไรได้อีก เอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก

และเป็นอย่างที่เจ้าหน้าที่ได้บอกไว้ว่าถ้าใช้เบอร์ของโรงพยาบาลโทรไปจะถูกฉู่จิงหงบล็อก อย่างไรก็ตามเรื่องแบบนี้คงต้องใช้วิธีคุยกันต่อหน้า เพราะการส่งข้อความไปก็ดูไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่

คนของโรงพยาบาลเองก็ไม่มีทางเลือกมากนัก เพราะลองเปลี่ยนเบอร์เพื่อโทรไปแล้วแต่เขาไม่รับสาย พอโทรไปหลายครั้งเข้าก็โทรไม่ติดอีกเลย สวีเจ้าอิ่งจึงต้องใช้โทรศัพท์มือถือของตัวเองโทรไป เสียงรอสายดังอยู่ห้าครั้งก็มีคนรับ

“ทราบไหมคะว่าฉันเป็นใคร” สวีเจ้าอิ่งไม่คิดจะเกรงใจเขาอีกต่อไป

“ต้องรู้สิ คนของโรงพยาบาลสัตว์ใช่ไหม ตอนแรกผมว่าจะไม่รับ แต่เผลอกดรับจนได้” น้ำเสียงของฉู่จิงหงที่อยู่ปลายสายเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและอารมณ์เสีย

คนคนนี้ไม่พูดจาอ้อมค้อม ช่างน่ารังเกียจจริงๆ

“ฉันจะบอกคุณว่าถ้าคุณไม่อยากเลี้ยงเพื่อนตัวน้อยแล้ว ทางเราจะช่วยหาครอบครัวอุปถัมภ์ให้ สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้คือมาเซ็นเอกสารสละสิทธิ์การเลี้ยงดูที่โรงพยาบาลของเรา”

ปลายสายเงียบไปพักหนึ่งกว่าสวีเจ้าอิ่งจะได้ยินคำว่า “ขอบคุณ”

คำว่า ‘ขอบคุณ’ คำนี้ไม่มีกระแสเชือดเฉือนเหมือนตอนก่อนหน้า น้ำเสียงของชายหนุ่มฟังดูอ่อนลงเยอะจนเธอตกใจ

“ผมผิดต่อเจ้าหมาน้อยตัวนี้…”

“วันพุธนี้ให้คุณมาที่โรงพยาบาลก่อนห้าโมงเย็น และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลาของคุณ เราจะพริ้นต์เอกสารไว้ให้ล่วงหน้า พอคุณมาถึงก็สามารถเซ็นได้เลย” สวีเจ้าอิ่งไม่อยากฟังคำแก้ตัวจอมปลอมเสแสร้งของคนแซ่ฉู่อีกจึงตัดบทเขาดื้อๆ

“ได้ ตกลงตามนี้”

ทุกครั้งที่โทรหาคนแซ่ฉู่คนนี้เธอเป็นต้องอารมณ์เสียตลอด และครั้งนี้ก็เช่นกัน ขนาดผ่านไปแล้วหลายวันคนแซ่ฉู่ก็ยังคงทำให้เธออารมณ์ไม่ดีได้

ทั้งที่นัดเวลากันแล้วว่าเป็นวันพุธก่อนห้าโมงเย็น แต่ทางโรงพยาบาลกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของฉู่จิงหง สวีเจ้าอิ่งจึงโทรไปหาเขาอีกครั้ง ทว่าฉู่จิงหงกลับเอาแต่บอกว่าเขาต้องไปทำธุระข้างนอกหลายวัน หากเสร็จธุระแล้วจะมาตามนัดแน่ๆ

พอตกเย็นสวีเจ้าอิ่งก็ตรงกลับบ้านจึงบังเอิญเจอกับฉู่จิงหงที่เพิ่งออกกำลังเสร็จ กลับมาในสภาพเหงื่อซ่กในลิฟต์ จริงอยู่ที่เวลาโทรคุยกันสวีเจ้าอิ่งจะทำตัวปากคอเราะราย แต่พอมาเจอตัวจริงของเขาตรงหน้าเธอกลับรู้สึกกลัวเขามาก หญิงสาวหดตัวไปอยู่ตรงมุมลิฟต์ ดวงตามองจ้องฉู่จิงหงที่กำลังผิวปาก เดินเปลือยอกเข้ามาในลิฟต์แล้วแสร้งทำเป็นถามเธอราวกับสุภาพบุรุษว่าคุณคนสวย* จะไปชั้นไหน

สวีเจ้าอิ่งไม่สนใจเขาแล้วกดชั้นของตัวเองเงียบๆ ตอนประตูลิฟต์ปิดหญิงสาวก็กัดริมฝีปากแน่น ความรู้สึกในใจของเธอต่อสู้กันอยู่หลายสิบรอบ เธออยากจะลองถามคนจอมปลอมอย่างเขาเหลือเกินว่าสบายใจอะไรนักหนา แต่เธอก็ไม่กล้าเพราะกลัวฉู่จิงหงอาจจะเหวี่ยงกำปั้นใส่แล้วเธอจะกลายเป็นคนพิการ แค่ดูก็รู้แล้วว่าฉู่จิงหงเป็นพวกไร้สมอง ดีแต่ใช้กำลัง ท่าทางเขาจะลืมไปแล้วว่าเธอคือผู้หญิงคนที่ไปเดินวนเวียนอยู่หน้าประตูห้องเขาคนนั้น