ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

สวีเจ้าอิ่งเปิดกล่องออกดูจึงเห็นว่าเป็นต่างหูมุกฝังเพชรหนึ่งคู่ แบรนด์นี้เธอก็รู้จัก แน่นอนว่าราคาของมันต้องแพงหูฉี่ การที่จู่ๆ ชายหนุ่มก็มอบของราคาแพงให้แบบนี้ทำให้สวีเจ้าอิ่งหน้าร้อนผ่าว เธอปิดฝากล่องแล้วจะวางเอาไว้บนรถ ตั้งใจจะเปิดประตูออกไป แต่ใครจะรู้ว่าเฉิงจยาโหย่วจะกดล็อกประตูรถ

“เจ้าอิ่ง…ขอโอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ วันนี้ผมมีคำพูดที่ยังไงก็ต้องบอกคุณให้ได้ ต่อให้คุณจะโกรธ ไม่อยากฟัง ผมก็ต้องพูดมันออกไป”

สวีเจ้าอิ่งแสร้งทำเป็นนิ่ง ท่ามกลางแสงอ่อนๆ ใบหน้าด้านข้างของเฉิงจยาโหย่วดูดีมาก ใบหน้าสะอาดสะอ้าน ไม่มีที่ติ

“ผมไม่ใช่เด็กหนุ่มอายุยี่สิบเอ็ดยี่สิบสองที่ไม่รู้ความ มุทะลุบุ่มบ่าม ทำตามอารมณ์มานานแล้ว คุณพูดถูกที่พวกเราเจอกันบ่อยแต่แทบไม่รู้จักกันเลย ตอนที่ผมเจอคุณครั้งแรกก็ชื่นชมคุณมาก และชอบหลายๆ อย่างในตัวคุณด้วย ผมเลยกลัว…กลัวว่าถ้าเข้าไปจีบคุณแล้วคุณจะรังเกียจ แต่ก็กลัวอีกว่าถ้าปล่อยให้เวลาผ่านไปนานๆ สิ่งที่ได้กลับมาจะเป็นความเมินเฉย เวลาเลิกงาน…ผมอยากเจอคุณ แต่ก็ต้องคิดหน้าคิดหลังเพื่อหาเหตุผลดีๆ ที่ไม่ดูรุกมากเกินไป”

สวีเจ้าอิ่งกำหมัดแน่น กลางฝ่ามือมีเหงื่อผุดซึมขึ้นมาบางๆ

เฉิงจยาโหย่วเบี่ยงตัวหันมามองสวีเจ้าอิ่ง “เรื่องแต่งงานผมเคลียร์ตัวเองจนสะอาดหมดจดแล้ว ตัวผมในเวลานี้เหมือนเด็กหนุ่มที่อยากทำเรื่องมุทะลุบุ่มบ่ามตามอารมณ์ ตรงไปตรงมาเพื่อคนที่ชอบ เจ้าอิ่ง ผมขอทำแบบนั้นได้ไหม”

เวลานี้สมองที่เคยแจ่มใสของสวีเจ้าอิ่งเปลี่ยนเป็นสับสนอลหม่าน เธอรับฟังคำพูดของเฉิงจยาโหย่วด้วยความรู้สึกเหมือนอยู่ท่ามกลางหมู่เมฆ ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร หญิงสาวกระแอมเบาๆ ก่อนจะพูดขึ้น “ของขวัญราคาแพงเกินไปค่ะ ฉันรับไว้จะไม่เหมาะ ส่วนเรื่องที่คุณพูดเมื่อกี้ ฉันขอเก็บเอากลับไปคิดดูก่อน จยาโหย่ว คุณก็รู้ว่าพวกเราเลยวัยที่จะปล่อยตัวปล่อยใจให้กับความรักแล้ว”

บรรยากาศภายในรถเงียบลงไปทันที ซึ่งบรรยากาศเช่นนี้ทำให้พวกเขารู้สึกแปลกๆ สวีเจ้าอิ่งยิ้มออกมาอย่างประดักประเดิด “บนรถอบอ้าวมาก เปิดประตูหน่อยได้ไหมคะ”

ได้ยินเสียงเธอ เฉิงจยาโหย่วถึงได้สติ เขาตอบรับเบาๆ ก่อนจะปลดล็อกประตูให้ สวีเจ้าอิ่งก้าวลงจากรถพร้อมโบกมือให้เฉิงจยาโหย่ว “คุณไม่ต้องเลี้ยงอาหารฉันเพื่อไถ่โทษหรอก ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบายจริงๆ อยากกลับไปพักผ่อนก่อน คุณเองก็รีบกลับเถอะ เรื่องวันนี้…ฉันทำเรื่องเล็กให้กลายเป็นเรื่องใหญ่เอง”

เฉิงจยาโหย่วชะโงกตัวมาทางฝั่งที่สวีเจ้าอิ่งยืนอยู่ “ที่คุณพูดเมื่อกี้ ผมจะตีความว่า…คุณไม่ปฏิเสธผมได้ไหมครับ”

“จะพูดแบบนั้นก็ได้ค่ะ”

เฉิงจยาโหย่วลูบอก ท่าทางโล่งใจ “งั้นผมก็สบายใจ คุณพักผ่อนเถอะ ผมยังต้องกลับไปเคลียร์งานที่ธนาคาร…”

สวีเจ้าอิ่งมองส่งเฉิงจยาโหย่วจากไปด้วยอาการใจลอยๆ ขนาดตอนเดินอยู่บนถนน ใจเธอก็ยังไม่อยู่กับเนื้อกับตัว แต่เธอหิวจริงๆ ก็เลยกลับไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งชามแล้วเหยาะซอสลงไปเล็กน้อย ทว่ากินจนหมดชามแล้ว หัวใจของสวีเจ้าอิ่งก็ยังคงลอยค้างอยู่กลางอากาศเนิ่นนาน ไม่ยอมกลับเข้าร่างมาเสียที

เธอไม่รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองทำลงไปวันนี้ถูกหรือผิด จริงๆ แล้วลึกๆ ในใจเธอก็เฝ้ารอให้เขาสารภาพรัก แต่ไม่รู้ทำไมเธอถึงไม่ได้ให้คำตอบเขาไปเดี๋ยวนั้น บางทีอาจเป็นเพราะยังรู้สึกตะขิดตะขวงใจต่อสถานภาพที่เพิ่งกลับมาเป็นโสดได้ไม่นานของเขา หรือไม่ก็คงเป็นเพราะวันนี้เธอโกรธเขาจริงๆ เลยตอบกลับไปด้วยอารมณ์ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเธอขาดวุฒิภาวะมากแค่ไหน ถ้าตอบตกลงเขาไป เธอคงไม่ต้องมานั่งกินบะหมี่สำเร็จรูปแบบนี้ แต่คงได้เดตในภัตตาคารหรู อีกอย่างต่างหูมุกคู่นั้นก็สวยมาก และเธอก็ชอบมันมากจริงๆ แต่ดันปฏิเสธแล้ว พอมาคิดแบบนี้ก็เจ็บใจขึ้นมา เวลานี้คงทำได้เพียงออกไปซื้อมันมาด้วยตัวเอง