ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

ความหวาดระแวงทำเอาคืนนี้หญิงสาวหลับได้ไม่สนิทนัก ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกว่าคอนโดฯ แห่งนี้ดีมาก ทั้งนิติบุคคลและสภาพแวดล้อม แม้กระทั่งเพื่อนบ้านเองก็ค่อนข้างเป็นมิตร แต่เพราะการปรากฏตัวแบบปัจจุบันทันด่วนของฉู่จิงหงที่ทำให้เธอคิดอยากจะย้ายคอนโดฯ ขึ้นมา

ไม่ง่ายเลยกว่าหญิงสาวจะหลับลง สวีเจ้าอิ่งไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองหลับจนฟ้าสว่างได้อย่างไร แต่สรุปคือตอนตื่นขึ้นมาหญิงสาวก็มีอาการมึนๆ งงๆ เธอตั้งใจออกจากบ้านแต่เช้า แต่กลับเจอฉู่จิงหงมาคอยอยู่ตรงหน้าประตูตึก

สวีเจ้าอิ่งแค่นเสียง “คนอย่างคุณนี่นะ…ต่อให้อยากหนีก็หนีไม่พ้นจริงๆ”

ฉู่จิงหงไม่โกรธ ไม่พูด เขาเอาแต่เดินตามหลังสวีเจ้าอิ่งเงียบๆ โดยไม่ส่งเสียงใดๆ เลยแม้แต่น้อย สักพักสวีเจ้าอิ่งก็รู้สึกเย็นสันหลังวาบขึ้นมาจึงหันกลับไป เธอเห็นฉู่จิงหงยังคงเดินตามมาอยู่ทำเอาขนลุกซู่

“มารับพีพีที่โรงพยาบาลตอนหกโมงเย็น และพามาส่งคืนตอนเช้าวันมะรืน จะเอามาส่งที่โรงพยาบาลหรือเอามาส่งที่บ้านฉันก็ได้”

ฉู่จิงหงชะงักก่อนเผยยิ้มเขินๆ ออกมา สวีเจ้าอิ่งเดินห่างออกไปไกลแล้ว แต่ฉู่จิงหงก็รีบเร่งฝีเท้าตาม

หญิงสาวหยุดยืนนิ่งอยู่ที่ป้ายรถประจำทางข้างถนนก่อนหันกลับไปพูดกับฉู่จิงหงที่เดินตามมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด “คุณยังไม่พอใจอะไรอีก?! ทำไมถึงยังตามฉันอยู่ได้”

ฉู่จิงหงกะพริบตาปริบๆ ด้วยท่าทางใสซื่อบริสุทธิ์มาก “โรงพยาบาลของคุณกับร้านอาหารของผมอยู่บนถนนเส้นเดียวกัน ถ้าผมไม่ไปทางนี้แล้วจะให้ไปทางไหนล่ะครับ” พอเห็นว่าสวีเจ้าอิ่งกำลังหงุดหงิด ฉู่จิงหงก็รีบโบกไม้โบกมือทันที “เอาเถอะๆ งั้นคุณไปก่อนก็ได้ ผมรู้กาลเทศะน่า เอาเป็นว่าผมจะรอให้คุณเดินไปไกลๆ ก่อนแล้วผมค่อยเดินต่อ”

พอฉู่จิงหงนั่งลงบนเก้าอี้ที่ป้ายรถประจำทาง สวีเจ้าอิ่งจึงออกเดินต่อ แต่พอเดินไปถึงป้ายสัญญาณไฟจราจรชายหนุ่มกลับเดินตามมา เขาส่งเสียงหัวเราะเจื่อนๆ พร้อมเอื้อมมือมาดึงแขนของสวีเจ้าอิ่งเอาไว้ให้เดินข้ามทางม้าลายด้วยกัน

“เมื่อกี้ผมเพิ่งนึกได้ว่าจะถามคุณว่าขอผมเลี้ยงมื้อเช้าได้หรือเปล่า”

สวีเจ้าอิ่งไม่ใช่คู่ประมือของฉู่จิงหง เวลาอยู่ตรงหน้าชายหนุ่มเธอก็เป็นแค่ลูกเจี๊ยบที่ถูกมัดขาเอาไว้ เธอรีบปฏิเสธทันที “ไม่…ไม่ต้อง! คุณนี่พิลึกจริงๆ ฉันบอกว่าไม่ต้องไง!!”

แต่ต่อให้สวีเจ้าอิ่งจะพยายามปฏิเสธเขาทุกวิถีทางอย่างไร เธอก็ยังคงถูกลากเข้าไปในร้านบ้านฟาร์มอยู่ดี

กลิ่นสาบเนื้อแกะของร้านบ้านฟาร์มในช่วงเช้าทำให้สวีเจ้าอิ่งต้องนิ่วหน้า เธอนั่งอยู่ตรงที่นั่งติดหน้าต่าง แม้อากาศในช่วงนี้จะเย็นจัด แต่สวีเจ้าอิ่งก็ยังคงเปิดผ้าม่านเอาไว้ ฉู่จิงหงยกขนมจีบสองเข่ง พร้อมแป้งทอดแผ่นใหญ่กับบะหมี่เนื้อแกะปรุงรสแล้วหนึ่งชามมาด้วยตัวเอง

“นี่เป็นเมนูแนะนำของร้านเรา มีที่เดียวในเซี่ยงไฮ้เลยนะ นอกจากที่นี่แล้วก็ต้องไปที่มองโกเลียในเท่านั้นถึงจะมีแบบสูตรต้นตำรับให้กินอีก”

สวีเจ้าอิ่งคีบแป้งทอดหนึ่งชิ้นมากินเงียบๆ พลางมองดูอาหารที่อยู่บนโต๊ะ ขนมจีบมีไส้เป็นข้าวเหนียว รากบัว เนื้อบด และเห็ด ส่วนลูกชิ้นที่อยู่ในชามบะหมี่ก็เป็นลูกชิ้นเนื้อผสมกับหัวหอม

“คุณลองชิมขนมจีบดูสิ”

พูดจบเขาก็คีบขนมจีบหนึ่งชิ้นขึ้นมา แต่สวีเจ้าอิ่งรีบตอบกลับไปด้วยท่าทางรังเกียจ “ฉันไม่กินเนื้อแกะ”

“เอ๋? คุณไม่กินเนื้อแกะ แล้วคืนนั้นมาทำอะไรที่ร้านผมล่ะ”

สวีเจ้าอิ่งปรายตามองฉู่จิงหงแวบหนึ่ง “ไม่กินเนื้อแกะแล้วมาไม่ได้เหรอ”