ทดลองอ่าน คล้องหัวใจไว้ด้วย (ปั๊ก) รัก บทที่ 2

“ผมยังไม่ได้ให้เงินคุณเลยครับ ผอ. สวี!”

สวีเจ้าอิ่งเอื้อมไปเตรียมกดปุ่มปิดพร้อมเอ่ยบอก “ไม่จำเป็น”

เธอเริ่มมองผู้ชายคนนี้ไม่ออกแล้ว ทีแรกเธอรู้สึกว่าสิ่งที่เขาทำมันช่างไร้ความรับผิดชอบอย่างน่ารังเกียจจริงๆ จึงคิดว่าเขาคงไม่ได้ฟังที่เฉิงจยาโหย่วพูด แต่จริงๆ แล้วเขากลับจำได้ทุกอย่าง บางทีเขาคงจำได้แค่ชั่วคราวล่ะมั้ง ไม่ก็อาจจะรู้สึกผิดชั่วคราวก็เลยกระตือรือร้นขึ้นมา

ระยะนี้สวีเจ้าอิ่งงานยุ่งมากเลยมีแรงมาง้างกับเขาน้อยลง ตกกลางคืนเธอก็รู้สึกปวดศีรษะจึงเข้านอนอย่างรวดเร็ว และตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนตะวันสว่างโร่ พอดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเก้าโมงกว่า เธอรู้สึกไม่สบายเท่าไหร่ ประเมินแล้วคงไปโรงพยาบาลสัตว์ไม่ไหวจึงโทรหาผู้ช่วยเพื่อสั่งเรื่องสำคัญสองสามอย่างก่อนยอมให้ตัวเองได้หยุดพักบ้าง สวีเจ้าอิ่งต้มน้ำขิงดื่มหวังให้รู้สึกดีขึ้น แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ผล ดังนั้นต่อให้เธอไม่อยากออกจากบ้านมากแค่ไหนก็ยังจำเป็นต้องออกไปซื้อยาที่ร้านขายยาอยู่ดี

สวีเจ้าอิ่งแต่งตัวออกจากบ้าน แต่กลับเห็นกล่องกระดาษสองสามใบตั้งอยู่ที่หน้าประตูห้อง บนกล่องมีโพสต์อิตติดอยู่หนึ่งใบ เธอก้มลงหยิบกล่องขึ้นมาดูแล้วจึงพบว่าเป็นนมอัดเม็ดจำนวนหลายกล่อง

‘ของฝากจากบ้านเกิดเล็กๆ น้อยๆ แทนคำขอบคุณ

ลงชื่อ ฉู่จิงหง’

ฉู่จิงหงเป็นคนห้าใหญ่สามหนา แต่ลายมือกลับสวยมาก สวีเจ้าอิ่งงึมงำประโยคหนึ่งเบาๆ กับตัวเองว่า “เด็กชะมัด” แล้วโยนกล่องนมอัดเม็ดเข้าไปในห้อง

แม้อากาศที่เซี่ยงไฮ้จะไม่สามารถเรียกได้ว่าหนาวมาก แต่ลมก็เย็นจนบาดกระดูก ประกอบกับสวีเจ้าอิ่งไม่สบายเป็นทุนเดิม ทำให้เธอยิ่งรู้สึกว่าอากาศแบบนี้ไม่ชวนออกนอกบ้านเลย โชคดีที่ร้านขายยาอยู่แถวทางเข้าคอนโดฯ ทำให้เธอสามารถซื้อยาสองสามอย่างแล้วกลับมาได้อย่างสะดวกง่ายดาย ทว่าตอนที่กลับมาหญิงสาวก็เห็นฉู่จิงหงขับรถออฟโรดเข้ามาในคอนโดฯ น่าจะเป็นเพราะเขาขับรถค่อนข้างเร็วจึงไม่เห็นเธอ

ดูท่าแล้วเขาคงจะพาพีพีไปเจอแฟนเก่ามา สวีเจ้าอิ่งอวยพรให้ทุกอย่างผ่านไปได้ด้วยดี เพราะถ้ามันดี เธอย่อมไม่มีเรื่องให้กังวล

กลับมาถึงห้องสวีเจ้าอิ่งก็กินยาแล้วนอนหลับสนิท เธอตื่นขึ้นมาอีกครั้งตอนท้องฟ้าด้านนอกมืดแล้ว หญิงสาวเหงื่อแตกพลั่กหน้าแดงก่ำเป็นหลักฐานแสดงว่ายาออกฤทธิ์ เวลานี้นอกจากความรู้สึกปวดเมื่อยเนื้อตัวแล้ว อาการปวดศีรษะก็ลดลงไปไม่น้อย

สวีเจ้าอิ่งเป็นคนอยู่นิ่งไม่เป็น หลังนอนพักมาหนึ่งวันเต็มๆ เธอก็รู้สึกผิดและไม่อยากสิ้นเปลืองเวลาไปโดยเปล่าประโยชน์อีกจึงรีบเปิดคอมพิวเตอร์เพื่อตรวจสอบบทความวิชาการกับข้อมูลที่เกี่ยวข้อง สวีเจ้าอิ่งรู้ว่าจริงๆ แล้วที่ตัวเองเปิดโรงพยาบาลสัตว์ก็เพื่อทำการวิจัย แรกๆ ที่มาเซี่ยงไฮ้ก็เป็นเพราะแล็บวิจัยสัตว์ของวิทยาลัยครูของที่นี่นั้นดีที่สุดในประเทศ เธอได้รับการแนะนำจากอาจารย์ที่ปรึกษาจึงทำให้สามารถย้ายมาทำงานวิจัยที่นี่ได้สะดวก ถ้าพอมีเวลาเหลือจากการอ่านบทความวิชาการแล้วเธอก็จะเข้าห้องแล็บ แต่งานวิจัยเกี่ยวกับการศึกษาโรคระบาดในสัตว์ของเธอยังคงไม่มีความคืบหน้ามากเท่าไหร่นัก

หลังอ่านบทความวิชาการที่ชวนให้เป็นบ้าจบไปสองเรื่อง สวีเจ้าอิ่งรู้สึกเหมือนสมองมีเสียงดังเปรี๊ยะๆ เลยถอดแว่นตาออกแล้วนวดขมับที่เริ่มปวด ทีแรกเธอคิดว่าเสียงที่ดังอยู่ในหูเป็นแค่อาการหูแว่ว จนกระทั่งเสียงกริ่งประตูดังได้ห้าหกครั้งเธอถึงค่อยรับรู้ได้ว่ามีคนอยู่ที่นอกประตูจริงๆ