ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 3 – บทที่ 4

รอจนพวกเสี่ยวเอ้อร์ถอยออกจากประตูไป เขาจึงอุ้มนางขึ้นมาอีกครั้ง นางรู้สึกมึนงงไปหมด ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ได้แต่ปล่อยให้เขาทำความสะอาดร่างกายและสระผมให้ นางรู้ว่าเพราะกลิ่นจากร่างกายตน ไม่ว่าจะเป็นเลือดของปีศาจหรือเลือดของตัวนางเองล้วนดึงดูดสิ่งสกปรกพวกนั้นมาได้ทั้งนั้น

การกระทำของเขาอ่อนโยนยิ่ง ไม่มีเจตนาไม่ดีแม้แต่นิดเดียว

คนเป็นหมอจิตใจเมตตาดุจบิดามารดา

คำพูดนี้ผุดขึ้นในใจอีกครั้ง ครานี้กลับไม่รู้สึกโมโหถึงเพียงนั้นอีกแล้ว

หลังจากนั้นเขาก็หยิบขวดยาที่นางขโมยไปออกมา ป้อนลูกกลอนให้นางอีกเม็ด

ตอนเขาอุ้มนางออกจากถังอาบน้ำแล้วสวมเสื้อให้ นั่งลงบนเตียงและช่วยเช็ดผมยาวของนางให้แห้ง นางสามารถอ่านความทรงจำและอารมณ์ความรู้สึกในหัวสมองของเขาได้

ทุกครั้งที่เขาสัมผัสนาง นางล้วนมองเห็นบางส่วนของความทรงจำ ทว่านางอ่อนแอเกินไป ไม่มีแรงจะเพ่งพิศให้ชัดเจน ภาพและความทรงจำเหล่านั้นส่วนใหญ่ล้วนผ่อนคลายยิ่ง มีคนยิ้ม มีคนพูดกับเขา ตู้ใส่ยาหลายชั้นที่แบ่งเป็นช่องๆ ยาสมุนไพรชนิดต่างๆ ป่าไผ่ ดอกบัว และสายลมเอื่อยสลับกันไปมาอย่างต่อเนื่อง บางครั้งยังมีทิวทัศน์ของขุนเขาและทะเลสาบอันกว้างใหญ่ไพศาล ตลอดจนเรือลำน้อยที่ลอยอยู่บนผิวน้ำ

ในห้วงความคิดของเขาไม่มีมารปีศาจ ไม่มีคาวเลือดและการเข่นฆ่า เขาถึงขั้นไม่รู้สึกตำหนิหรือหวาดกลัวนางด้วยซ้ำ

ท่ามกลางความคิดอันล่องลอย มีเพียงความรู้สึกสบายและความสงบที่นางไม่ได้สัมผัสมานานแล้ว

นั่นทำให้นางค่อยๆ ผ่อนคลาย เมื่อเขานั่งลงบนเตียงและให้นางพิงอกเขา ท่ามกลางสติอันพร่าเลือนและเลื่อนลอย นางได้ยินคำถามนั้น

เอ๋? เสื้อผ้าเปื้อนเลือดพวกนี้ควรจัดการอย่างไรดี

“เผาเสีย…”

คำพูดออกจากปากไปแล้ว นางถึงตระหนักได้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป รีบลืมตาที่เดิมทีปิดอยู่ครึ่งหนึ่ง อยากเก็บคำพูดกลับคืนมาก็สายไปเสียแล้ว

ซ่งอิ้งเทียนมองแววโมโหเล็กน้อยที่สะท้อนออกมาจากนัยน์ตาสีดำของนาง ทำให้เขารู้ว่าเมื่อครู่นางแค่เผลอหลุดปากออกมาเท่านั้น ยิ่งเป็นการยืนยันการคาดเดาในใจเขา

เจ้าอ่านใจได้

แววโมโหในดวงตานางรุนแรงกว่าเดิม แต่กลับเจือความลนลานที่แทบจับสังเกตไม่ได้อยู่ด้วย ริมฝีปากบางเม้มแน่นกว่าเดิม

ท่าทางเช่นนั้นทำให้เขากระดกมุมปาก

“ข้ารู้อยู่แล้ว” เขาพูดและคิดในใจด้วย

หญิงสาวขึงตาใส่เขา เห็นเพียงเขายิ้ม ทันใดนั้นนางก็พลันตระหนักว่าสิ่งที่เขาคิดมาทั้งหมดก่อนหน้านี้ล้วนเป็นความจงใจ ความตกใจ ความโมโห และความหวาดหวั่นจู่โจมเข้ามาในชั่วพริบตา นางยืดเล็บยาวออกไปคว้าจับคอเขา แต่อึดใจต่อมากลับพบว่าตัวเองไร้เรี่ยวแรง สองมือตกลงจากคอเขาทันใด ร่างกายอ่อนปวกเปียกขณะฟุบลงบนตัวเขา

เกิดอะไรขึ้น?!

นางตระหนก ดวงหน้าเล็กซีดเผือด หลังจากนั้นจังหวะที่ตระหนักว่าเกิดอะไรขึ้น กลับได้ยินชายหนุ่มยิ้มพูดพลางอวดเข็มเงินที่คีบไว้ระหว่างนิ้ว

“ไม่ต้องกลัว ข้าแค่ใช้เข็มเงินไม่กี่เล่มสกัดจุดชีพจรเจ้าไว้เท่านั้น แต่ข้าคิดว่าเจ้าคงรู้แล้วล่ะ” เขาพูดและลุกขึ้นลงจากเตียง ปล่อยให้นางนอนคว่ำ จากนั้นโน้มตัวอยู่ข้างเตียง มองนางด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มกวนประสาท “ขออภัย ผู้น้อยก็ไม่อยากทำเช่นนี้ แต่แม่นางร่างกายไม่แข็งแรง ยังชอบเพ่นพ่านไปทั่ว แผลเก่ายังไม่หายดีก็มีแผลใหม่เพิ่มเข้ามา ถึงเจ้าไม่เหนื่อย แต่ข้าเหนื่อยแล้ว”

นางโกรธเหลือเกิน อยากอ้าปากแต่กลับพูดไม่ออก

เขาเห็นแล้วยิ้มเบิกบานกว่าเดิม