ซ่งอิ้งเทียนปล่อยมือ ก้าวไปด้านข้างหนึ่งก้าว เบี่ยงหลบการโจมตีของนาง แต่มือใหญ่กลับไม่ลืมโอบเอวนางไว้ พริบตาเดียวก็มาอยู่ข้างหลังนาง
ชายผู้นี้เคลื่อนไหวรวดเร็วปานนี้ทำให้นางตระหนก นางคว้ามือใหญ่ของเขาที่วางอยู่บนเอว จังหวะที่เขาหดมือนางก็หันกลับไปและใช้เท้าเปล่าถีบไปที่อกเขา คิดไม่ถึงว่าเขาจะเบี่ยงตัวหลบได้อีกครั้ง ทั้งยังยื่นมือมาคว้าข้อเท้านาง จากนั้นหมุนตัวรอบหนึ่งสลายแรงถีบของนาง
นางยื่นมือออกไปอีกครั้งด้วยความเดือดดาล ครานี้กรงเล็บยื่นออกมา ซ่งอิ้งเทียนกระถดถอยหลัง แต่เล็บของนางยืดได้ จังหวะที่เล็บอยู่ห่างอีกเพียงชุ่น* เดียวก็จะจิ้มลูกตาเขาได้ ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงพลันแผ่มาจากลำคอ ลามไปยังหน้าอก พุ่งขึ้นไปถึงสมอง
ความเจ็บปวดจู่โจมเข้ามาอย่างฉับพลันถึงเพียงนั้น รุนแรงถึงเพียงนั้น นางร้องออกมา เก็บมือที่โจมตีเขา ก่อนจะคลำไปที่ลำคอของตัวเอง พยายามขจัดต้นตอของความเจ็บปวด
อะไรกัน! เกิดอะไรขึ้น
“นี่คือ…อะไร เจ้าสวมอะไร…ไว้ที่คอข้า”
หญิงสาวคลำเจอของที่ทำร้ายตนอยู่บนลำคอ แต่ของสิ่งนั้นกลับร้อนลวกมือนาง นางพยายามกัดฟันอดทนกับความเจ็บถอดมันออกมาทว่ามิอาจทำได้ มันทำร้ายนาง แผดเผาผิวกายนาง คำสาปโลหิตในร่างกายตอบสนองกับบาดแผล พยายามฟื้นฟูร่างกายนาง แต่เจ้าสิ่งที่ทำร้ายนางกลับแข็งแกร่งกว่าเดิม แผ่อุณหภูมิที่สูงกว่าเดิมมาแผดเผานาง พลังสองขุมต่อสู้กันซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำเอานางเจ็บจนน้ำตาไหลพราก ขดตัวอยู่บนพื้น ได้แต่กัดฟันตัวสั่นระริก แต่นางไม่ยอมแพ้ ยังคงกำมันไว้แน่น พยายามถอดมันออก
หลังจากนั้นคนแซ่ซ่งก็โน้มตัวลงมา ใช้นัยน์ตาดำสนิทไร้ความปรานีคู่นั้นมองนางและเอ่ยปาก
“เจ้าไม่มีทางชนะหรอก หยุดใช้ศาสตร์มืดต่อต้านมันเถอะ แล้วสร้อยประคำเส้นนี้จะไม่ทำร้ายเจ้า”
“คนสารเลว…” หญิงสาวคำรามใส่เขา พยายามยื่นมือไปหาเขาอีกครั้ง แต่เพิ่งคิดจะยืดเล็บออกไปประคำบนคอก็ส่งความเจ็บปวดที่น่ากลัวยิ่งกว่าออกมา แผดเผาและทิ่มแทงนาง ทำให้นางหดมือกลับมาอย่างสั่นเทาอีกครั้ง
“ประคำปราบมารเป็นประคำที่อาจารย์ปู่ของข้าทำขึ้นเพื่อล่าปีศาจปราบมาร” เขาหลุบตามองนาง “เดิมทีข้าไม่อยากใช้มัน แต่เจ้าจับตัวไป๋ลู่ไว้ ทั้งยังทำร้ายนาง คนที่พาเจ้ากลับมาคือข้า หากข้าปล่อยให้เจ้าเที่ยวทำร้ายคนอื่น นั่นย่อมเป็นความผิดของข้า ประคำปราบมารจะตอบสนองต่อศาสตร์มืดเท่านั้น เจ้าจะดิ้นรนต่อสู้ด้วยศาสตร์มืดต่อไปก็ได้ หรือจะหยุดต่อต้านมันก็ได้เช่นกัน”
นางใช้เล็บที่ยื่นยาวกำประคำที่แผดเผานางไม่หยุดไว้แน่น ใช้นัยน์ตาแดงก่ำที่เต็มไปด้วยน้ำตาสีเลือดจ้องมองเขาอย่างโกรธเกรี้ยว
น้ำตาร้อนผ่าวกลิ้งลงมาจากดวงตาอย่างมิอาจควบคุมอีกครั้ง
ซ่งอิ้งเทียนไม่หลบสายตาที่จ้องมาอย่างเจ็บปวดเคียดแค้น เอาแต่มองนางตาไม่กะพริบ
“บนเกาะแห่งนี้เจ้าไม่จำเป็นต้องใช้ศาสตร์มืดใดๆ ทั้งนั้น วิชามารเหล่านั้นล้วนมีค่าตอบแทน มันให้เจ้ามากเท่าไร ก็ต้องให้เจ้าคืนกลับไปมากเท่านั้น เจ้าน่าจะรู้ดียิ่งกว่าข้า ทุกครั้งที่ใช้มัน มันจะกลืนกินเจ้าจากส่วนลึกในร่างกาย”
“ใครใช้ให้เจ้ามายุ่ง…” นางถลึงตาใส่เขาอย่างขุ่นขึ้ง กัดฟันตัวสั่นไม่หยุดขณะเอ่ยว่า “ข้ายินดี…”
เขาได้ยินดังนั้นก็ยกมุมปากขึ้น
“นั่นสิ แต่ในเมื่อเจ้าตกอยู่ในกำมือข้าแล้ว หากข้าเป็นเจ้า ย่อมเลือกที่จะควบคุมตัวเองก่อน” เขามองหญิงสาวตรงหน้าที่ทุกข์ทรมานไม่หยุด ยิ้มน้อยๆ “หากจะตาย สหายตายข้าต้องไม่ตาย หากจะเจ็บ ศัตรูเจ็บแต่ข้าต้องไม่เจ็บ ปล่อยให้ตัวต้นเหตุอย่างข้าเฝ้าดูความสนุกอยู่ข้างๆ เช่นนี้คุ้มแล้วหรือ”
นางเดือดดาลกว่าเดิม ยืดกรงเล็บออกไป คุกเข่าลงกับพื้น ทำให้เส้นผมสีดำบนศีรษะชี้ขึ้นเหมือนเขี้ยวงูและกระโจนใส่เขา
นี่เป็นวิชามารในตำรามนตร์ดำของมารปีศาจ
นางจงใจที่จะใช้สิ่งนี้ ยิ่งเขาไม่ให้นางใช้ นางยิ่งจะใช้ให้เขาเห็น
ความเจ็บปวดทวีความรุนแรงขึ้นในชั่วพริบตา นางฝืนข่มความเจ็บปวด แผดร้องคำรามจนเลือดออกเจ็ดทวาร
