ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 5 – บทที่ 6

ที่สร้างความเดือดดาลให้นางยิ่งกว่าคือยามเผชิญหน้ากับการโจมตีของนาง ชายผู้นั้นเพียงยื่นมือทั้งสองข้างออกมา เกี่ยวนิ้วเป็นท่ามุทรา ก็สามารถดีดนางจนลอยกระเด็นออกไปได้

ร่างนางกระแทกผนังห้องก่อนจะร่วงลงบนพื้น

เส้นผมสีดำกลับมาประดุจเส้นไหมอีกครั้ง แผ่สยายอยู่ข้างกายนางอย่างอ่อนแรง

ท่ามกลางความเจ็บปวดพร่าเลือน นางเห็นเขาลุกขึ้นเดินเข้ามา ทว่านางทนไม่ไหวอีกต่อไป ถูกความเจ็บปวดยากจะทานทนคว้าจับไว้ก่อนจะสูญสิ้นสติสัมปชัญญะ

ซ่งอิ้งเทียนเดินมาตรงหน้าหญิงสาว เห็นคาถาในประคำปราบมารบนคอนางไม่เปล่งแสงอีกแล้ว

นางหมดสติไปแล้ว เขารู้

เขาหลุบตามองหญิงสาว หัวใจหดเกร็ง เห็นทีเขาจะนำพาความยุ่งยากมาสู่ตัวเองแล้วจริงๆ ไม่รู้เสียใจภายหลังตอนนี้ยังทันอยู่หรือไม่

ซ่งอิ้งเทียนยิ้มขื่น ม้วนแขนเสื้อและย่อตัวลง อุ้มหญิงสาวที่หัวแข็งยิ่งกว่าก้อนหินขึ้นมาแล้ววางลงบนฟูกนุ่มอีกครั้งอย่างระมัดระวัง ใช้ผ้าเปียกช่วยเช็ดเลือดที่ซึมออกมาจากหางตา ปาก และจมูกของนาง

ภาษิตว่าฝนทั่งให้เป็นเข็ม ไม่รู้ทำเช่นนั้นต้องใช้เวลานานเท่าใด

นอกห้อง ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดมาอีกครั้ง

ถูกนางอาละวาดเช่นนี้ กว่าเขาจะจัดการทุกอย่างเรียบร้อยก็เป็นเวลากลางดึกแล้ว

เขาห่มผ้าให้นาง แน่ใจว่านางจะยังไม่ตื่นมาในชั่วเวลาสั้นๆ จึงลุกขึ้นดับไฟและกลับห้องไปนอน

ลมหนาวพัดหวีดหวิว พัดก้อนเมฆให้ลอยออกไป

ไผ่เขียวนอกหน้าต่างที่เปิดอยู่ครึ่งหนึ่งโบกพลิ้วไปมาตามสายลม ส่งเสียงดังแซกซ่า

หญิงสาวนอนหมดสติอยู่บนฟูกหนึ่งวันหนึ่งคืน

ตอนซ่งอิ้งเทียนเข้ามาในห้องอีกครั้ง ฟ้าก็มืดแล้ว

เขาช่วยนางปิดประตูหน้าต่าง จุดเตาฝังพื้นในห้อง จากนั้นนำกาเหล็กที่บรรจุยาสมุนไพรแขวนกับขอเหล็กที่ห้อยลงมาจากขื่อ ปล่อยให้ถ่านไฟต้มมันจนเดือด

แม้จะจุดไฟแล้ว แต่ในห้องยังคงมืดสลัว

เขายกฝาครอบโคมออก จุดตะเกียงน้ำมันแล้วค่อยวางฝาครอบกลับลงไป

สองโคมไฟกับหนึ่งเตาฝังพื้นทำให้อากาศอบอุ่น ขับไล่ไอเย็นในห้องออกไป

ไม่นานกลิ่นหอมของยาก็อบอวลไปทั่วห้อง

เขาเดินมาข้างกายนางและนั่งลง ยื่นมือไปกุมมือนางเบาๆ สองนิ้ววางทาบบนชีพจรของนาง

ทันใดนั้นมือเล็กที่เดิมทีอ่อนเปลี้ยเหมือนไร้กระดูกพลันคว้ามือเขาไว้

ซ่งอิ้งเทียนอึ้งไป เห็นหญิงสาวลืมตาดำสนิท ความเย็นเฉียบแปลกประหลาดขุมหนึ่งแผ่มาจากบริเวณที่นางจับเขาแล้วจู่โจมห้วงสมอง

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 12 ม.ค. 64