ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 5 – บทที่ 6

บทที่ 6

น่าโมโหนัก! ให้ตาย!

หญิงสาวตระหนักได้ถึงความผิดปกติ ไม่ต้องดูนางก็รู้สึกได้ว่าตัวเองเข้ามาในค่ายกล ค่ายกลลวงวิญญาณเช่นนี้นางก็เคยเรียนรู้มาก่อน แต่ค่ายกลในโลกนี้มีมากมายเพียงใด สามารถเปลี่ยนแปลงได้เป็นพันเป็นหมื่นรูปแบบ หากไม่ได้คนสร้างค่ายกลเป็นคนนำทาง คนนอกย่อมยากที่จะออกมาได้

หลังผ่านช่วงเวลาครู่หนึ่งที่ชวนให้คนประหม่าและไม่สบายตัว เรือพลันกระทบฝั่ง

ซ่งอิ้งเทียนวางไม้ถ่อ ผูกเรือให้เรียบร้อย ก่อนจะก้มตัวลงอุ้มนางขึ้นมา ก้าวขึ้นไปบนท่าเรือเรียบง่ายที่สร้างจากไม้

ใกล้เกินไป นางรู้ว่าที่นี่ต้องไม่ใช่ฝั่งตรงข้ามของทะเลสาบต้งถิงแน่ ตอนเขาอุ้มนางหันหลัง นางพบว่าหมอกพวกนั้นไม่จางไป ยังคงอยู่ตลอด โอบล้อมสถานที่แห่งนี้ไว้ ทำให้นางอดไม่ได้ที่จะสบถด่าในใจ

ชายผู้นี้อุ้มนางเดินผ่านท่าเรือ ตัดป่าทึบไป

พอขึ้นฝั่งแล้วหมอกจึงค่อยๆ สลายไป หลังจากนั้นเขาก็อุ้มนางเดินฝ่าหมอกขาวไปกะทันหัน

ดวงดาวส่องแสงระยิบระยับอยู่เหนือศีรษะ นางได้กลิ่นหอมของไผ่เขียว ได้กลิ่นของป่าไม้ พอย่างเข้าฤดูใบไม้ร่วง ใบไม้ปลิดปลิว ทุกครั้งที่เขาก้าวเดินนางล้วนได้ยินเสียงใบไม้ร่วงถูกเหยียบดังกรอบแกรบ

ทันใดนั้นทางข้างหน้าพลันเปิดโล่ง เรือนที่สร้างจากไม้ตั้งอยู่ใจกลางผืนหญ้าอันกว้างขวาง

เรือนหลังนั้นไม่มีกำแพงแบ่งระหว่างชั้นนอกกับชั้นใน มีเพียงตัวเรือนตั้งตระหง่านอยู่ตรงนั้น

ประตูแม้จะทำจากแผ่นไม้ แต่หน้าต่างกลับปิดกระดาษไว้เท่านั้น นอกประตูยังมีชานไม้ไว้สำหรับให้คนนั่งพักผ่อนด้วย

คนทั่วไปไม่สร้างบ้านเช่นนี้ รูปแบบของเรือนหลังนี้เหมือนการเชื้อเชิญโจรผู้ร้ายให้เข้ามากวาดทรัพย์สินไปให้หมด

ทั้งหมดนี้รังแต่จะทำให้นางมั่นใจยิ่งกว่าเดิมว่าตัวเองถูกพาเข้ามาในค่ายกลแห่งหนึ่ง

เรือนหลังนี้ไม่มีกำแพง นั่นเป็นเพราะมันไม่จำเป็น

นางไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของคน แต่ใต้ชายคานอกประตูมีคนแขวนตะเกียงน้ำมันไว้ดวงหนึ่ง ตะเกียงดวงนั้นไม่รู้ใครจุดไว้ กระจายแสงสว่างอบอุ่นออกมา

เรือนที่ยกสูงช่วยกันความชื้นจากพื้นดิน จะขึ้นไปบนชานเรือนหรือเปิดประตูยังต้องก้าวขึ้นบันไดไม้อีกหลายก้าว

เขาก้าวขึ้นบันไดและเปิดประตูเข้าไปข้างใน

ภายในห้องไม่ได้จุดไฟไว้ เขาวางนางลงบนเสื่อกก จากนั้นหยิบกลักจุดไฟออกมาจุดตะเกียงให้สว่าง

นางแกล้งหลับต่อไป นอนนิ่งบนฟูกนุ่มที่ปูอยู่บนเสื่อกกโดยไม่ขยับ

ห้องนี้กว้างขวางมาก ทว่าการตกแต่งกลับเรียบง่ายยิ่ง

กลางห้องมีโต๊ะเตี้ยทรงสี่เหลี่ยมหนึ่งตัว บนโต๊ะมีกาเหล็กกับถ้วยดินเผาวางอยู่อย่างเป็นระเบียบ ฝั่งนี้ของโต๊ะเป็นเสื่อกกที่นางนอนอยู่ อีกฝั่งหนึ่งมีประตูไม้บานเลื่อนที่เปิดอยู่ หลังประตูเป็นห้องครัวที่มีเตาไฟ บริเวณนั้นค่อนข้างเตี้ย ไม่ได้ยกสูง ในนั้นนอกจากเตาขนาดใหญ่ ตู้กับข้าว และตุ่มน้ำแล้ว ยังมีตู้ยาใบหนึ่งที่เห็นได้เฉพาะในโรงยาเท่านั้น