ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 7 – บทที่ 8

“เจ้าอย่าเอาแต่คิดถึงเรื่องอาหารได้หรือไม่”

ซ่งอิ้งเทียนอึ้งไป หันมามองนาง เห็นนางถลึงตาใส่ตนด้วยความโมโห

อา ลืมไปว่านางอ่านใจได้

“ขออภัย” เขายิ้ม “รบกวนเจ้าหรือ ใกล้ถึงแล้วล่ะ น้ำแกงเต้าหู้ยังอุ่นอยู่บนเตา เดี๋ยวก็ได้กินแล้ว”

เขาพูด ในหัวผุดภาพน้ำแกงเต้าหู้ที่กำลังเดือดพล่านหม้อนั้น ที่ทำให้นางพูดไม่ออกยิ่งกว่าเดิมคือเขายังคิดว่าด้านข้างยังเหลือเต้าหู้นิ่มอีกถาดสามารถใส่ลงไปต้มได้

เต้าหู้สกุลเหลยอร่อยเป็นที่สุด เอามาราดน้ำผึ้งป่าเล็กน้อย นับเป็นของหวานชั้นดีจานหนึ่ง

นางอดเหลือกตาไม่ได้ แต่ยังคงไม่ปล่อยมือเขา ฮึ ก็แค่เต้าหู้ก้อนหนึ่ง จะอร่อยสักเท่าไรกันเชียว

ในหม้อดินเผา โจ๊กร้อนๆ ถูกกินจนเห็นก้นหม้อแล้ว

นอกเรือนหิมะยังคงโปรยปราย ยิ่งดึกลมก็ยิ่งแรง ทว่าเรือนหลังนี้สร้างอย่างแข็งแรงมั่นคง ไม่สั่นแม้แต่น้อย

นั่งอยู่ข้างเตาฝังพื้นที่แผ่ความอบอุ่นออกมา ฟังเสียงลมหิมะนอกหน้าต่าง นางไม่เพียงกินข้าวอบเนื้อตากแห้งรมควันไปสามถ้วยใหญ่ ยังกินน้ำแกงไก่ใส่ผักกาดขาวตุ๋นเต้าหู้ไปเกือบครึ่งหม้อ ตอนนางกินสาลี่ต้มน้ำตาลกรวด ซ่งอิ้งเทียนเอาข้าวอบเนื้อตากแห้งรมควันส่วนสุดท้ายไปทำเป็นโจ๊ก ทำเอานางกินของคาวเสร็จกินของหวาน กินของหวานเสร็จก็อดไม่ได้ที่จะกินโจ๊กเนื้อตากแห้งต่ออีก กินจนร่างกายอุ่นร้อนไปทั้งตัว ไม่รู้สึกถึงความหนาวอีกแม้แต่นิดเดียว

ระหว่างที่นางกินโจ๊กหอมนุ่มที่ตุ๋นจากน้ำแกงไก่ใส่ผักกาดขาว เขาก็ทำเต้าหู้ราดน้ำผึ้งป่าออกมาอีกชามจริงๆ น้ำผึ้งป่าสีเหลืองทองยามราดอยู่บนเต้าหู้ขาวเนียนนุ่ม ใช่แค่คำว่าเย้ายวนจะบรรยายได้

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงว่าเต้าหู้นั่นนางเพิ่งกินแบบตุ๋นไป นางรู้ว่าคนทำมีฝีมืออันเยี่ยมยอด ตั้งใจอย่างยิ่ง ถั่วกับน้ำล้วนคัดสรรมาอย่างพิถีพิถัน จึงสามารถรังสรรค์รสชาติที่บริสุทธิ์เช่นนี้ออกมาได้

ดังนั้นจึงอดไม่ได้ที่จะยื่นมือออกไปรับเมื่อเขายื่นให้

นางใช้ช้อนไม้ไผ่ตักเต้าหู้ขึ้นมาคำหนึ่งพร้อมน้ำผึ้งป่า ก่อนจะใส่ลงในปาก

เต้าหู้อ่อนที่ไม่ได้ต้มเย็นเฉียบ นุ่มละมุนยิ่งนัก ยามละลายอยู่ในปากพร้อมกับน้ำผึ้งป่าที่เข้มข้นดุจอำพัน รสชาติหวานนุ่มเช่นนั้นอร่อยเป็นพิเศษ ทำให้นางกินคำหนึ่งแล้วอดกินต่ออีกคำไม่ได้

“เป็นอย่างไร” ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามของโต๊ะเตี้ยยิ้มน้อยๆ เอ่ยถาม “อร่อยล่ะสิ?”

นางแค่นเสียงโดยไม่ตอบอะไร

“ถ้าไม่อร่อยเจ้าก็ไม่ต้องฝืนใจ” พูดพลางยื่นมือมาหานาง

อาหลิงหมุนตัวป้องชามใบนั้นไว้อย่างรวดเร็ว ไม่ให้เขาคว้าไป เพียงถลึงตาใส่เขา

“ข้าบอกหรือว่าไม่อร่อย”

“เปล่า แต่ข้าเห็นเจ้าดูเหมือนไม่ได้ชอบนัก” เขาอมยิ้ม มือใหญ่ยังคงแบอยู่ตรงหน้านาง ทวงเต้าหู้คืน “ใต้หล้ากว้างใหญ่ไพศาล รสชาติแตกต่างกันไปตามแต่ละพื้นที่ ของที่คนทางใต้ชอบ ไม่แน่ว่าคนทางเหนือจะชอบ หากเจ้าไม่ชอบสามารถคืนให้ข้าได้ อย่าเปลืองของเลย ท้องข้ายังมีที่ว่างเหลืออยู่”

ดูเขาสิ เจ้านี่เป็นผีตะกละชัดๆ