ทดลองอ่าน คู่นิรันดร์พันภพ บทที่ 7 – บทที่ 8

บทที่ 8

นางไม่ขยับ แต่อยู่ที่เดิมนิ่งๆ แปดส่วนคงเหนื่อยแล้ว

ว่าก็ว่าเถอะ เห็นอยู่ชัดๆ ว่าหญิงผู้นี้ค่อนข้างฉลาด แต่ไม่รู้เหตุใดจึงชอบหาเรื่องใส่ตัวนัก

เขายื่นมือออกไปปัดเบาๆ ให้ควันสลายไป ปิดตำราที่อาจารย์อาให้คนส่งมาให้ ก่อนจะลุกขึ้นสวมเสื้อคลุม สวมรองเท้าหุ้มข้อที่ข้างประตู ถือร่มและเปิดประตูเดินออกไป

ข้างนอกไม่มีลมสักเท่าไร แต่หิมะตกไม่เบาเลย เขากางร่ม ถือโคมไฟที่อยู่นอกประตูก้าวลงจากบันได ย่ำพื้นหิมะมุ่งหน้าไปยังทิศทางที่หญิงสาวผู้นั้นอยู่

หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาเงียบๆ

ตั้งแต่ก่อนที่หิมะจะตกลงมา ต้นไม้ในป่าก็ทิ้งใบจนหมด เหลือเพียงกิ่งไม้โล้นๆ ตัดกันไปมากลางท้องฟ้ายามค่ำคืน ยามนี้กิ่งไม้เหล่านั้นมีหิมะสีขาวทับถม บางส่วนถึงขั้นมีแท่งน้ำแข็งย้อยลงมา

นี่ยังไม่ถึงช่วงที่หนาวที่สุดด้วยซ้ำ ปกติที่นี่ไม่หนาวถึงเพียงนี้ เห็นทีปีนี้จะเป็นปีที่หนาวเหน็บยิ่ง

ในคืนหิมะตก แสงไฟส่องพื้นหิมะและป่าไม้ข้างหน้า

หิมะสีขาวสะท้อนแสงไฟ ทำให้รอบด้านสว่างกว่าเดิม ซ่งอิ้งเทียนย่ำเท้าไปบนพื้นหิมะทีละก้าว ไม่นานก็เห็นเงาร่างที่ขดตัวอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่

นางงอขาข้างหนึ่ง วางมือบนหัวเข่า ดวงหน้าเล็กหนุนอยู่บนท่อนแขนขาวเนียนดุจหิมะ

แขนและมือขวาของนางที่ถูกกัดขาดงอกใหม่สมบูรณ์แล้ว มองไม่เห็นรอยแผลแม้แต่น้อย แต่เส้นผมและร่างกายนางมีหิมะเกาะเต็มเพราะอยู่นิ่งๆ ที่เดิมมาพักหนึ่ง

อาหลิงรู้สึกได้ว่าเขามา นางเงยหน้าลืมตา หิมะที่ทับถมอยู่บนร่างกายร่วงหล่น เผยให้เห็นเสื้อบางๆ ตัวนั้น

เห็นเขาแล้ว ดวงตานางก็ฉายแววโมโห

พลันสายลมพัดมาวูบหนึ่ง พาให้ผมยาวกับแขนเสื้อนางปลิวสะบัดท่ามกลางลมหิมะ

ทั้งที่หิมะกำลังตก หญิงผู้นี้กลับสวมเพียงเสื้อตัวนั้น ไม่เพียงเท่านี้ แม้แต่ถุงเท้านางยังไม่สวม รองเท้าก็ไม่ใส่ วิ่งออกมาข้างนอกทั้งที่สองเท้าเปล่าเปลือยเช่นนี้

เขารู้ว่านางใช้สองเท้าที่เปลือยเปล่าคู่นี้เดินอยู่กลางพื้นหิมะเย็นเฉียบมาทั้งวัน

ร่างกายนางฟื้นฟูเร็วยิ่ง หากเป็นแค่แผลเล็กๆ พริบตาเดียวก็หายแล้ว แต่นั่นไม่ได้หมายความว่านางไม่เจ็บ ทั้งยังไม่ได้หมายความว่านางไม่เหนื่อย ประสบการณ์หลายครั้งที่ผ่านมาทำให้เขารู้ว่าหลังจากร่างกายนางซ่อมแซมตัวเองแล้ว กลับรู้สึกเหน็ดเหนื่อยยิ่งกว่าเดิม จนกระทั่งได้กินอาหารเข้าไปจึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

วันนี้นางเดินเท้าเปล่าทั้งวัน เท้าได้รับบาดเจ็บและฟื้นฟูกลับมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า นั่นมีแต่จะยิ่งสูบพลังนางให้หมดไปมากยิ่งขึ้น

ซ่งอิ้งเทียนกางร่มถือตะเกียงเดินไปตรงหน้าอาหลิง หลุบตามองนาง ยิ้มน้อยๆ พลางเอ่ยว่า “ถามจริง เจ้าไม่หนาวหรือ”

นางแหงนหน้ามองเขา จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา ย้อนถาม “เจ้าอยากรู้หรือ”

“อยากสิ” เขาตอบโดยไม่กะพริบตา