ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 10

หลีซูซูถูกเซียวหลิ่นช่วยชีวิตไว้โดยไม่ทันตั้งตัว ในใจเกิดความประทับใจ ศิษย์พี่ใหญ่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

องครักษ์ลับในจวนอ๋องออกโรง สถานการณ์ดีขึ้นไม่น้อย แต่ยังคงมีผึ้งอัคคีแดงดูดซับพลังจากร่างกายมนุษย์ ลำตัวใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

หลีซูซูถือกระบี่ ไม่ห่วงตนเอง มุ่งหน้าไปยังบริเวณที่กลุ่มคนโกลาหลวุ่นวาย

นางร้อนรนกระวนกระวายใจ ถานไถจิ้นเล่า เขาหายไปที่ใด! คงมิใช่เกิดเรื่องขึ้นจริงๆ กระมัง!

ครั้นเห็นข้างหน้ามีบุรุษผู้หนึ่งถูกผึ้งอัคคีแดงตัวเท่าเด็กทารกไล่ต้อนจนจนมุม หลีซูซูก็ไม่เสียเวลาคิด หมุนตัวแทงกระบี่ออกไปทันที

เคล็ดกระบี่ชิงหงถูกนางนำออกมาใช้อย่างเต็มที่ ผึ้งอัคคีแดงตัวนั้นถูกฟันปีกและตัดหัวทันที

หลีซูซูถึงได้เห็นว่าผู้ที่เกือบจะเคราะห์ร้ายเป็นใคร

ชายหนุ่มมองนางด้วยความตื่นตระหนกไม่หาย

ที่แท้เป็นผังอี๋จือ

ผังอี๋จือสำนวนโวหารโดดเด่น แต่กลับไม่เจนจัดวิชายุทธ์

เขามองหลีซูซูอย่างอึกอัก ฝีปากที่คมกริบร้ายกาจเสมอมา ยามนี้ออกจะไม่ฟังคำสั่งอยู่บ้าง “เจ้า…เจ้า…”

ฮวาเตี้ยนงดงามบนหน้าผากของเด็กสาวเลือนหายไปแล้ว ทว่านัยน์ตาที่ดำขาวตัดกันชัดเจนคู่นั้นของนางกลับเฉิดฉันจนน่าตกใจ ประหนึ่งสีสันที่ลุกไหม้ขึ้นมา

หลีซูซูเบ้ปาก “ใต้เท้าผางยังไม่รีบหนีเอาชีวิตรอดอีก!”

เขาจะเอาแต่จ้องนางด้วยเหตุใดกัน! บนหน้านางมีบุปผาผลิบานหรือไร

ผังอี๋จือสีหน้าสับสน หันกายหมายจะวิ่งหนี

หลีซูซูดึงแขนเสื้อเขาไว้กะทันหัน “ช้าก่อน ท่านเห็นถานไถจิ้นบ้างหรือไม่”

“จื้อจื่อหรือ…” เขาหลุบตา มองดวงหน้าเล็กมอมแมมที่ช้อนตามองตนอย่างกระตือรือร้น

เด็กสาวถือกระบี่ สองตาสุกสว่างเด็ดเดี่ยว

หัวใจของผังอี๋จือกระตุกวาบ รีบแกะมือนุ่มนิ่มของนางออก เบนสายตาไปทางอื่น “ไม่เห็น!”

เยี่ยปิงฉางถูกองครักษ์ลับคุ้มกันหนีเข้าไปในจวนอ๋อง

พวกเขาตัดผ่านภูเขาจำลอง บ่าวรับใช้พลันหวีดร้องออกมา เยี่ยปิงฉางหันกลับไปก็เห็นผึ้งอัคคีแดงพุ่งออกมาจากร่างของบ่าวรับใช้ กระโจนเข้าใส่ตนอย่างดุดัน

เหล่าองครักษ์ร้อนใจ “พระชายารองฉาง!”

เขารีบเข้าไปขวาง น่าเสียดายที่ไม่เคยพบเจอสัตว์ประหลาดเช่นนี้มาก่อน ทักษะฝีมือมิอาจใช้การได้โดยสิ้นเชิง

องครักษ์เบิกตาโต ผึ้งอัคคีแดงทะลวงผ่านร่างกายเขา

ผึ้งอัคคีแดงบินเข้ามา เหล่าองครักษ์ล้มลงทีละคน องครักษ์ลับที่คอยคุ้มกันเยี่ยปิงฉางไม่รู้หายไปที่ใด เยี่ยปิงฉางสะดุดก้อนหินและล้มลงบนพื้น

ในใจนางทั้งตระหนกทั้งสิ้นหวัง หรือว่าวันนี้จะต้องตายอยู่ท่ามกลางวงล้อมของสัตว์ประหลาดเหล่านี้จริงๆ

สัตว์ประหลาดตรงหน้าตัวนี้ใหญ่เป็นครึ่งหนึ่งของร่างกายของชายฉกรรจ์! แค่มองดูนางก็ตกใจจนจะเป็นลมแล้ว

เยี่ยปิงฉางขยับถอยหลังด้วยใบหน้าซีดเผือด

อึดใจต่อมา เบื้องหน้านางปรากฏชายเสื้อสีน้ำเงินอมเขียว

เยี่ยปิงฉางเงยหน้าด้วยความประหลาดใจ ยังไม่ทันมองเห็นผู้มาอย่างชัดเจน เบื้องหน้าก็มืดสนิท สูญสิ้นสติไปแล้ว

เด็กหนุ่มยกมือขึ้น คว้าจับผึ้งอัคคีแดงตัวมหึมา

ผึ้งอัคคีแดงที่เมื่อครู่ฆ่าคนอย่างเหิมเกริม ถูกเขากำหนวดไว้ มันกลับเริ่มตัวสั่นอย่างหวาดหวั่น

ถานไถจิ้นเอียงศีรษะ หัวเราะหนึ่งที เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนิบช้าว่า “จะฆ่าใครก็ได้ แต่เจ้าไม่ควรแตะต้องนาง”

มือขวาที่แห้งแตกของเขา กำหนวดของมันแน่น

โลหิตสัมผัสถูกผึ้งอัคคีแดง มันแผดเสียงร้องประหลาดแหลมสูง เพียงครู่เดียวก็แปรเปลี่ยนเป็นของเหลวเหม็นโฉ่กองหนึ่ง

รอยยิ้มบนหน้าของถานไถจิ้นหายไป เขามองของเหลวสีแดงเพลิงบนพื้นอย่างเย็นชา

ถานไถจิ้นหมุนตัวกลับไป อุ้มหญิงสาวข้างภูเขาจำลองขึ้นมาอย่างแผ่วเบา

เยี่ยปิงฉางพิงซบแผงอกที่มีกล้ามเนื้อบางๆ ของเด็กหนุ่ม