ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 10

ถานไถจิ้นพาเยี่ยปิงฉางไปส่งที่ข้างต้นหลิ่วริมทะเลสาบ จับมือขวาแบบบางของนางขึ้นมา ปาดเลือดของตนเองลงบนข้อมือนาง

เขาทำเรื่องทั้งหมดนี้อย่างไม่รีบร้อน เสร็จแล้วจึงเดินกลับไปตามทางเดิมอย่างวางใจ

บางทีเขาควรจะกลับไปดูว่าจ้าวอ๋องยังอยู่หรือไม่

จ้าวอ๋องคิดถึง ‘ความอบอุ่น’ ในวัยเยาว์มิใช่หรือ เขายินดีช่วยเหลือท่านอ๋องผู้นี้หวนระลึกถึงความรู้สึกของตนในอดีต

ส่วนเยี่ยซีอู้ เขาคิดอย่างเฉยชา ภายใต้สถานการณ์เช่นนั้น บางทีนางอาจตายไปแล้วกระมัง

ถานไถจิ้นเดินผ่านกลุ่มคนที่หนีเอาชีวิตรอดอย่างลนลาน ในอดีตเขาต้องก้มหน้าหลุบตาด้วยท่าทางขลาดกลัว บัดนี้ถึงตาบุคคลสูงส่งเหล่านี้สีหน้าตื่นลน วิ่งหนีกันจ้าละหวั่นบ้าง

ยามเห็นขุนนางผู้หนึ่งผลักฮูหยินของตนไปยังผึ้งอัคคีแดง เขาอดแค่นหัวเราะมิได้

จะมีประโยชน์อันใดเล่า

ไม่ผิดจากที่คิด ผึ้งอัคคีแดงสังหารฮูหยินที่ตื่นตระหนกแล้ว ภายในเวลาไม่กี่อึดใจก็ฆ่าขุนนางผู้นั้นด้วย

ถานไถจิ้นยืนพิงเสาสีแดงที่รองรับคาน มองนรกบนแดนมนุษย์แห่งนี้

กลิ่นคาวโลหิตแผ่กระจายไปกลางอากาศ ทำให้เขาหรี่ตาลงอย่างเบิกบานใจ กลิ่นคาวเข้มข้นกำซาบเข้าไปในปอด เขาไอสำลักสองที แนวโค้งตรงมุมปากกลับยกสูง

ถานไถจิ้นมองผ่านเงาไม้ เห็นชายหนุ่มในอาภรณ์สีฟ้าคราม ถือกระบี่คุ้มกันกลุ่มคนออกจากจวนอ๋องอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

เซวียนอ๋อง

ในใจของถานไถจิ้นมีความคิดวาบผ่านไปมากมาย

ทว่าครู่ถัดมารอยยิ้มมุมปากของเขาชะงัก ให้อย่างไรถานไถจิ้นก็คิดไม่ถึงว่าเด็กสาวที่เขาคิดว่าถูกฆ่าตายไปนานแล้ว จะปรากฏตัวไม่ห่างออกไป

เส้นผมของนางแผ่สยาย ฮวาเตี้ยนบนหน้าผากเลือนรางสิ้น ดวงหน้าเล็กๆ ถึงขั้นเปื้อนสีแดงสดหลายริ้ว

แปลกเหลือเกิน ดูแล้วกลับไม่อเนจอนาถแม้แต่น้อย แม้จะอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนที่ส่งเสียงจอแจ มองปราดเดียวกลับสามารถเห็นตัวตนของนางได้

เด็กสาวถือกระบี่ ประกายกระบี่สะท้อนแสงแดด แสงสว่างนั้นเจิดจ้าอบอุ่นจนลวกใจคน

นางเดินไปพลางช่วยเหลือคนไปพลาง

เขาได้ยินนางถามคนที่ช่วยไว้อย่างร้อนรน “เจ้าเห็นถานไถจิ้นบ้างหรือไม่”

ขุนนางใหญ่ส่ายหน้ายิก

นางช่วยเหลือคนหลายคนอย่างต่อเนื่อง ทุกคนต่างโบกมือปฏิเสธ

ถานไถจิ้นมองนางอย่างเย็นชา

นิ้วมือเขาที่เคยสัมผัสนางเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นอีกครั้ง ทั้งคันทั้งเจ็บ

เด็กหนุ่มหอบหายใจถี่กระชั้น ยกเท้าขึ้นเหยียบผึ้งอัคคีแดงตัวหนึ่งที่กำลังฆ่าคน

“ไป ไปฆ่านางเสีย!” ถานไถจิ้นสั่ง

* กุ้ยเฟย คือตำแหน่งพระอัครชายา มีศักดิ์รองจากหวงโฮ่วหรือฮองเฮา (พระอัครมเหสี) แต่สูงกว่าเฟย (พระราชชายา)

* เสาเย่า หรือ Chinese peony เป็นพืชตระกูลโบตั๋น ดอกขนาดใหญ่และกลม กลีบมนซ้อนกันหลายชั้น มีกลิ่นหอม มีสีแดง ขาว และม่วง

(ติดตามต่อได้ในฉบับเต็มเดือน ตุลาคม 65)