ทดลองอ่าน จันทราอัสดง เล่ม 4 บทที่ 111-112

บทที่ 111

จั้งไห่ได้ยินหลีซูซูพูดเช่นนี้ ในใจรู้สึกละอายเล็กน้อย

วันนั้นตอนถานไถจิ้นต่อสู้กับกงเหยี่ยจี้อู๋เขาก็อยู่ด้วย ไม่ว่าอย่างไรศิษย์น้องเล็กไม่เพียงไม่ได้ทำร้ายพวกเขา ยังช่วยพวกเขาไว้ เขามิอาจฟังคำคนนอกและสงสัยศิษย์น้องเล็กในทันที

อาจารย์รักศิษย์น้องเล็กเป็นที่สุด หากรู้ว่าตอนนี้ศิษย์น้องเล็กอยู่ในสถานการณ์ที่มีสำนักแต่มิอาจกลับไปได้ จะต้องตำหนิตนแน่

จั้งไห่พูด “ขอบคุณหลีเซียนจื่อมาก ไว้วันหน้าหาตัวศิษย์น้องเล็กพบและสอบถามจนได้ความกระจ่าง จะมาแจ้งให้สำนักเซียนใหญ่ทั้งหลายทราบแน่นอน”

เงียบไปครู่หนึ่ง เขาเอ่ยคำไหว้วานขึ้นว่า “หากเซียนจื่อพบเจออาจารย์ข้าท่านเซียนจ้าวโยวหรือพบเจอศิษย์น้องเล็กของข้าวานท่านแจ้งสำนักเซียวเหยาด้วย”

หลีซูซูรับคำ

หลังแยกกับถานไถจิ้นแล้ว นางก็ไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ใด

จั้งไห่เอ่ย “พูดไปก็น่าละอาย หลายปีมานี้สำนักเซียวเหยาไร้ซึ่งผลงานใดๆ สิ่งเดียวที่พอจะนำออกมาได้ก็คือลูกกลอนเซียวเหยาของสำนักเรา ตอนอยู่ในอาณาจักรมารพวกเราเห็นว่าหัวหน้ามารซื่ออิงเปลี่ยนผู้บำเพ็ญเซียนให้กลายเป็นผู้บำเพ็ญมาร หลีเซียนจื่อ ลูกกลอนเซียวเหยาพวกนี้โปรดรับไว้เถิด เจอลูกศิษย์ที่ถูกมารครอบงำจิตใจ สามารถป้อนให้เขากินหนึ่งเม็ด จะช่วยประคับประคองลูกกลอนทองคำ จากนั้นค่อยส่งเขากลับสำนักเซียน ถอนลูกกลอนมารออกมา บางทีอาจยังพอช่วยได้”

คำพูดเขาสร้างความยินดีให้ทุกคน หลายวันนี้คนของสำนักเซียนจำนวนไม่น้อยถูกจับไปยังอาณาจักรมาร กลายเป็นผู้บำเพ็ญมาร กว่าพวกหลีซูซูจะตามไปพบและส่งกลับสำนักเซียนก็ไม่ทันการณ์แล้ว

เมื่อมีลูกกลอนเซียวเหยา สำหรับลูกศิษย์สำนักเซียนย่อมเป็นการรับรองอย่างหนึ่ง

หลีซูซูรับขวดยามา เอ่ยอย่างจริงใจว่า “ขอบคุณท่านมาก ศิษย์พี่จั้งไห่”

จั้งไห่จากไปแล้ว เหยากวงถาม “ตอนนี้พวกเราจะไปที่ใด”

“บริเวณที่ปีศาจฮั่นป๋าผ่านไป รอบด้านจะแห้งแล้ง พวกเราช่วยคนไม่เร็วเท่าพวกเขาฆ่าคน” ฝูหยาขมวดคิ้ว “พวกท่านรู้สึกหรือไม่ว่าปราณวิเศษเบาบางลง”

พอเขาเอ่ยคำพูดนี้ออกมา สีหน้าของหลีซูซูเปลี่ยนไป

ปราณวิเศษเบาบางลงทุกที เมื่อถึงตอนสุดท้าย จะเป็นเหมือนเมื่อห้าร้อยปีก่อนหรือไม่ หกพิภพปกคลุมด้วยไอมาร ไม่มีพื้นที่สำหรับมนุษย์และผู้บำเพ็ญเพียรอีก

“เหตุใดปราณวิเศษจึงลดน้อยลงเรื่อยๆ” เหยากวงสงสัย “หมื่นปีก่อนก็ไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น”

“ยังจำดวงตราชำระไขกระดูกและข่ายอาคมหวนคืนเก้าโคจรได้หรือไม่” หลีซูซูพลันคิดถึงความเป็นไปได้อย่างหนึ่ง “มันสามารถเปลี่ยนผู้บำเพ็ญเพียรให้เป็นผู้บำเพ็ญมาร ก็สามารถเปลี่ยนปราณวิเศษให้เป็นไอมารได้เช่นกัน”

สิ่งที่พญามารทิ้งไว้เมื่อหมื่นปีก่อนกำลังเติบโตอย่างช้าๆ

เหยากวงหน้าซีดเผือด รีบเอ่ยขึ้นว่า “เรื่องนี้ต้องแจ้งให้คนในสำนักทราบทันที หากปล่อยให้ข่ายอาคมนั้นคงอยู่ต่อไป อีกไม่นานใต้หล้าต้องมีแต่มารปีศาจแน่นอน”

หลีซูซูยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าไม่ปกติ จึงตัดสินใจอย่างเฉียบขาดทันที “ซื่ออิงปล่อยมารปีศาจออกมาสร้างหายนะในโลกมนุษย์ก็เพื่อยื้อเวลา ทำให้สำนักเซียนมัวไปช่วยเหลือมนุษย์จนมิอาจปลีกตัว นางกำลังรอให้ข่ายอาคมหวนคืนเก้าโคจรเปลี่ยนปราณวิเศษเป็นไอมารจนเพียงพอ กลายเป็นข่ายอาคมที่แข็งแกร่งและน่ากลัว ทว่าพวกเรากลับมิอาจรอได้ ต้องบุกเข้าไปในอาณาจักรมารและทำลายข่ายอาคมนั้น ฝูหยา เจ้ากลับสำนักไปแจ้งเจ้าสำนักและผู้อาวุโสทั้งหลาย ข้ากับนางจะไปตำบลหนิงเฮ่ออีกครั้งเพื่อเอาตราคำสั่งเข้าอาณาจักรมาร”

ตอนนี้คนที่สามารถทำให้สำนักเซียนเข้าใกล้ข่ายอาคมนั้นได้ มีเพียงคุณชายน้อยสกุลจางที่กลืนไข่มุกแปลงโฉมลงไปเท่านั้น

ไม่ว่าจะสู้ได้หรือไม่ ก็ต้องลองดูสักตั้ง!

เยวี่ยฝูหยาเองก็รู้ว่าเรื่องนี้มิอาจรั้งรอจึงตอบว่า “ได้ ศิษย์พี่หญิงทั้งสอง พวกท่านระวังตัวให้มาก”