ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 3

กลางดึกหลีซูซูนอนไม่หลับ

สิ่งชั่วร้ายนอนอยู่ใต้เตียง ต่อให้นางเป็นคนคิดน้อยเพียงใด ก็มิอาจข่มตาหลับไปเช่นนี้ได้

โลกมนุษย์เข้าสู่ฤดูกาลอันหนาวเหน็บแล้ว ลมหนาวพัดกระแทกหน้าต่างจนหน้าต่างเปิดออกกะทันหัน ไอเย็นโถมเข้ามาในห้องไม่หยุด ถ่านไฟภายในห้องมอดดับไปแล้ว

หลังจากเจ้าของร่างเดิมแต่งงาน พวกสาวใช้ก็ไม่ได้อยู่ปรนนิบัติในห้องอีก แน่นอนว่าหลีซูซูก็คงไม่ปลุกสาวใช้ขึ้นมากลางดึกให้ปิดหน้าต่าง

นางอดทนครู่หนึ่ง พบว่ากายเนื้อของมนุษย์มิอาจต้านทานความหนาวเย็นได้จริงๆ จึงเลิกผ้าห่ม ลุกไปปิดหน้าต่าง

ปิดเสร็จกลับมา ตอนเดินผ่านเด็กหนุ่มบนพื้น นางรู้สึกว่าเขาไม่ปกติ ลมหายใจของเขาหนักหน่วง คนกำลังตัวสั่นทั้งที่ไม่ได้สติ

หลีซูซูหยิบโคมแก้วหลิวหลี* มาดวงหนึ่ง ก่อนจะย่อตัวลงข้างกายเขา

ใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เดิมขาวซีด ยามนี้เปลี่ยนเป็นแดงก่ำ เขาไม่ได้ตื่นขึ้นมา แต่ฟันกลับขบกันแน่นโดยไม่รู้ตัว

ดูเหมือนจะเกิดเรื่องเสียแล้ว หลีซูซูตระหนก จะตายไม่ได้นะ

ตอนนี้นางยังไม่ได้ถอนกระดูกมารออกมา หากเขาตายไป ภารกิจของนางย่อมล้มเหลวตามไปด้วย ถ้าถูกดีดออกจากมิตินี้ โลกบำเพ็ญเพียรย่อมได้แต่กอดคอรอตายหมู่เป็นแน่

หลีซูซูลังเลครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือออกไปแตะหน้าผากเขา

ใต้ฝ่ามือนางร้อนลวก นางหดมือกลับมา มนุษย์ทั่วไปหากเป็นเช่นนี้ น่ากลัวว่าจะเป็นไข้จนตายได้กระมัง

หลีซูซูไม่คาดคิดเลยว่าสิ่งชั่วร้ายเมื่อห้าร้อยปีก่อนจะอ่อนแอถึงเพียงนี้

เขาบาดเจ็บได้ พิการได้ แต่ห้ามตายเด็ดขาด มิฉะนั้นแล้วกระดูกมารจะฟื้นขึ้นมา

หลีซูซูรีบคว้าถ้วยน้ำชาบนโต๊ะ เดินออกไปนอกประตู นางเก็บหิมะสีขาวที่ทับถมอยู่ข้างนอกได้หลายถ้วย ก่อนจะกลับมา

หลีซูซูเป่าลมหายใจ หนาวเหลือเกิน

นางมิกล้ารั้งรอ รีบหาชุดกระโปรงมาตัวหนึ่ง ฉีกออกเป็นแถบผ้า ใช้แถบผ้าหุ้มหิมะสีขาวและประคบลงบนหน้าผากของเด็กหนุ่ม

บนร่างเขาคลุมด้วยผ้าห่มผืนบางสำหรับใช้ในสารทฤดู หนาวจนตัวสั่นงันงก

หลีซูซูหอบผ้าห่มบนเตียงของตนลงมาคลุมให้เขา นางนั่งขัดสมาธิอยู่ข้างกายเขา ดวงหน้าเล็กฉายความเหนื่อยหน่าย

อยากฆ่ามิอาจฆ่า มิหนำซ้ำยังต้องมาช่วยชีวิตอีก

กึกๆ…

วิ่งออกไปข้างนอกกลางดึก ฟันยังกระทบกันไม่หยุด หนาวเสียจริง…

หลีซูซูคลุมกายด้วยเสื้อคลุมตัวใหญ่ ในที่สุดก็รู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

นางยังต้องคอยเฝ้าถานไถจิ้นไว้ เปลี่ยนหิมะบนหน้าผากเขาเพื่อลดไข้

หลีซูซูพิงกายที่หน้าเตียง รู้สึกหมดอาลัยในชีวิตทีเดียว

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน รู้แต่แรกไม่เฆี่ยนเขาดีกว่า

ถานไถจิ้นรู้สึกว่าตนเองใกล้ตายเต็มที ร่างกายสะบัดร้อนสะบัดหนาว เจ็บไปทั่วทุกจุด

เขาหลับตา รอบกายคล้ายมีแต่ความมืดมนและความหนาวเหน็บไม่สิ้นสุด

มนุษย์ล้วนไม่อยากตาย หาไม่แล้วทุกสิ่งทุกอย่างตลอดหลายปีมานี้นับเป็นอะไร

เขารู้ว่าตนเองจะหลับไปไม่ได้ ต้องช่วยเหลือตนเอง เขาพยายามลืมตาขึ้น แต่เปลือกตาหนักอึ้ง ราวกับถูกถ่วงด้วยน้ำหนักเป็นพันชั่ง

เขาต่อต้านกับความเจ็บปวดเช่นนี้นานเหลือเกิน ตอนที่ใกล้จะล้มเลิกความพยายามนั้นเอง กลับมีนิ้วมืออ่อนนุ่มแตะลงบนหน้าผากเขาเบาๆ

สัมผัสเย็นเฉียบทำให้ขนตาของเขาไหวระริก

ทว่าความรู้สึกนี้หายไปอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่ไม่นานคนผู้นั้นก็กลับมา หน้าผากรู้สึกเย็นอีกครั้ง ผ่านไปไม่นานร่างกายก็อบอุ่นขึ้น

ค่ำคืนกลางเหมันต์ภายในห้อง เขาได้กลิ่นหอมอบอุ่นของหญิงสาวจางๆ

เขาคิดอย่างเย็นชา ไฉนจึงบังเกิดความรู้สึกอันเหลวไหลเช่นนี้ได้