ทดลองอ่าน จันทราอัสดง บทที่ 7

แสงอรุณสาดส่องเข้ามาในเรือนตะวันออก หลีซูซูรู้สึกว่าตนเองกลับมามีชีวิตอีกครั้ง

นางเหนื่อยล้ามาก ยานี้เป็นเช่นชื่อ เหมือนลอกคราบออกมาจากรังไหมอย่างไรอย่างนั้น

กล้ามเนื้อใต้ฝ่ามือผ่ายผอมแบบบาง นางลืมตาขึ้น พบว่าตนเองนอนอยู่บนตักของถานไถจิ้น

นางดีดตัวลุกขึ้นนั่งทันใดและรีบออกห่างจากเขา

หลีซูซูทึ้งผมของตนเอง

ไม่กระมัง ไม่กระมัง!

เมื่อคืนนางอดทนอย่างทุกข์ทรมานถึงเพียงนั้น ก็เพื่อไม่ประสานหยินหยางกับมารร้าย หรือว่าจิตบำเพ็ญของนางยังไม่มั่นคงพอ ทนฤทธิ์ยาไม่ไหว สุดท้ายยังคงโผเข้าสู่อ้อมกอดของมารร้าย

หลีซูซูขยะแขยงยิ่งนัก มือที่เพิ่งแตะสัมผัสเขาเหมือนมีไฟกำลังลุกไหม้ นางมองเด็กหนุ่มชั่วร้ายใต้เท้าอย่างขุ่นเคือง

ขนตาของเด็กหนุ่มขยับไหว

ขนตาของถานไถจิ้นยังยาวกว่าขนตาของร่างกายนี้ของหลีซูซูเสียอีก ประหนึ่งขนอีกาแปลกประหลาดสองแผง

เขาปากแดงผมดำ สะท้อนความงามที่อ่อนแออย่างหนึ่ง พาให้ร่างกายดูขาวซีดน่าสงสาร

หลีซูซูไม่อยากให้เขาลืมตาสักเท่าไร

ถึงอย่างไรเขาตื่นมาแล้ว หลีซูซูก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี หรือจะให้อธิบายว่า ‘ทุกสามเดือน ข้าจะมีอาการท่าทางเหมือนกินยาปลุกกำหนัดเข้าไปครั้งหนึ่ง’

ระหว่างที่จิตใจตึงเครียด นางพบว่าจนแล้วจนรอดเขาก็มิได้ตื่นขึ้นมา

หลีซูซูโล่งอก ยามนี้จึงเห็นว่าใบหน้าเขาซีดเผือด ริมฝีปากแห้งแตก ดูอย่างไรก็ไม่ปกติ

“ถานไถจิ้น ตื่นเดี๋ยวนี้” มารร้ายล้วนมีอุบายลึกล้ำ คงมิใช่ว่าเขากำลังแกล้งหลับเรียกร้องความเห็นใจกระมัง

“ถ้ายังไม่ตื่นข้าจะส่งตัวเจ้าให้เหลียนอี๋เหนียง” นางเอ่ยพลางผลักเขา ทว่าเด็กหนุ่มยังคงไม่ตอบสนองใดๆ

หลีซูซูย่อตัวลงใช้มือแตะหน้าผากเขา ครั้งนี้ตัวไม่ร้อน แต่นางกลับเหมือนสัมผัสน้ำแข็งก้อนหนึ่ง

หลีซูซูทำหน้าไม่ถูก “…”

ต่อให้เลี้ยงเด็กน้อยผู้หนึ่งในโลกมนุษย์ ก็ไม่มีทางอ่อนแอเรื่องเยอะเหมือนอย่างเขา เอะอะอะไรก็ล้มป่วยปางตาย

นางหาน้ำในเรือนอันคับแคบแห่งนี้ไม่เจอ ได้แต่คลุมผ้านวมไว้บนร่างเขาก่อน

พอหลีซูซูเดินออกไป ปี้หลิ่วก็ก้าวเข้ามาหา “คุณหนู ท่านไม่เป็นไรกระมัง”

หลีซูซูปรายตามองปี้หลิ่วแวบหนึ่ง เมื่อคืนแม้ตนจะไร้เรี่ยวแรง ทั้งยังไม่ได้สตินัก แต่หลีซูซูรู้ว่าหากอยู่ในเรือนของตนเอง นางสามารถอดทนได้แน่นอน ปี้หลิ่วกลับไม่สนความสมัครใจของนาง ดึงดันพานางมาอยู่ข้างกายถานไถจิ้น

‘ความภักดี’ ของปี้หลิ่ว ทำเอานางโมโหจนอยากหัวเราะ

“ข้าจำได้ว่าหนอนไหมใยวสันต์เจ้าเป็นคนมอบให้ข้ากระมัง ปี้หลิ่ว เจ้ามีของสิ่งนี้ได้อย่างไร” นางไม่เชื่อว่าสาวใช้ผู้นี้จะไม่มีปัญหา

ปี้หลิ่วเอ่ยตอบ “คุณหนู ก่อนหน้านี้บ่าวเคยบอกไปแล้ว บ่าวมีญาติผู้พี่ห่างๆ ผู้หนึ่ง เคยแต่งงานกับสตรีเผ่าอี๋เยวี่ย เผ่าอี๋เยวี่ยเชี่ยวชาญเรื่องพิษ หนอนไหมใยวสันต์เป็นตำรับยาลับของพวกเขา”

“นอกจากยาถอนพิษที่ถานไถจิ้นกลืนลงไป ยังปรุงยาถอนพิษออกมาอีกได้หรือไม่”

ปี้หลิ่วส่ายหน้า สีหน้าฉายแววไม่พอใจอยู่บ้าง “มีตัวนำยาอยู่เพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น คุณหนู ท่านคงมิได้โทษปี้หลิ่วกระมัง ปี้หลิ่วเองก็ทำตามคำสั่งของท่านนะเจ้าคะ”

หลีซูซูพูด “ข้าไม่โทษเจ้า แต่นับจากวันนี้ไปข้าก็ไม่เก็บเจ้าไว้เช่นกัน เจ้าไปหาเหลียนอี๋เหนียง ให้นางหางานใหม่ให้เจ้าเถอะ”

ปี้หลิ่วมีสีหน้าตื่นตระหนก นานครู่ใหญ่กว่าจะได้สติว่าหลีซูซูกำลังไล่ตะเพิดตน นางจึงได้ลนลาน รีบคุกเข่าโขกศีรษะ “คุณหนูสาม ขอร้องคุณหนูโปรดอย่าไล่บ่าวไปเลยเจ้าค่ะ”

ตอนนี้รู้จักอ้อนวอนแล้ว?

หลีซูซูมิได้สนใจอีกฝ่าย นางเดินย่ำหิมะที่ทับถม ไปจากเรือนตะวันออกทันที

เดิมอยากเก็บปี้หลิ่วไว้สักพักเพื่อสังเกตการณ์ เพราะนางรู้สึกเสมอว่าปี้หลิ่วผู้นี้ไม่ธรรมดา

แต่ปี้หลิ่วทำตัวต่อหน้าอย่างลับหลังอย่าง เข้าออกห้องเจ้านายตามอำเภอใจก็แล้วไปเถอะ ยังรังแกชุนเถากับสี่สี่บ่อยครั้ง ไล่นางจากไปเสียดีกว่า จากนั้นส่งคนคอยติดตาม ไม่แน่อาจค้นพบอะไร

สาวใช้อย่างปี้หลิ่วที่เป็นที่โปรดปรานของเจ้านายจนนิสัยเสีย ไปจากเจ้าของร่างเดิมแล้ว ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด ล้วนต้องลำบากทั้งสิ้น

หลีซูซูรุดกลับมาอีกครั้งในเวลาเพียงครู่เดียว ทั้งยังพาหมอผู้หนึ่งมาด้วย ตัวร้อนนางพอรู้ว่าต้องจัดการอย่างไร แต่ตัวเย็นจะทำอย่างไรเล่า

เด็กหนุ่มตรงมุมห้องยังคงอยู่ในท่าเดิมเหมือนตอนที่นางจากไป

“ท่านหมอ โปรดตรวจดูอาการเขาที”

ท่านหมอสูงวัยก้าวขึ้นมา ก่อนจะตรวจอาการให้ถานไถจิ้น

เขารู้ชื่อเสียงความโหดร้ายของคุณหนูสามจวนแม่ทัพนานแล้ว เดิมทีไม่อยากยุ่งเรื่องผู้อื่นมากนัก แต่ถึงอย่างไรคนเป็นหมอก็มีจิตเมตตาดุจบิดามารดร จึงประสานมือเอ่ยว่า “คุณชายท่านนี้อายุยังน้อย ร่างกายกลับทรุดโทรมถึงเพียงนี้ มีโรคภัยมากมาย บาดเจ็บภายในไม่น้อย หากคุณหนูสามมิได้อยากเอาชีวิตเขา ก็เวทนาสงสารเขาสักหนึ่งส่วนเถิด”

หลีซูซูเม้มปาก ส่ายหน้าอย่างยืนกราน “ท่านหมอไม่รู้เสียแล้ว เขามิใช่คนดีอะไร ท่านเขียนตำรับยารักษาให้เขาไม่ตายก็พอ”

เรื่องการปรับสมดุลร่างกายอะไรนั่น ไม่จำเป็นหรอก สิ่งชั่วร้ายเช่นนี้ ยิ่งมีโรคภัยไข้เจ็บมากก็ยิ่งดี

ท่านหมอสูงวัยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง “หากคุณหนูสามเพียงต้องการให้เขาไม่ตาย ข้าผู้เฒ่าไม่จำเป็นต้องจ่ายยา เขาไม่ได้กินอาหารเป็นเวลานานแล้ว ทั้งมิได้ดื่มน้ำจึงมีสภาพเช่นนี้ แค่หาอาหารให้เขาหน่อยก็พอแล้ว”

หลีซูซูพันคิดหมื่นคาดก็คิดไม่ถึงว่าถานไถจิ้นถูกขังอยู่ที่นี่จะไม่มีข้าวกิน ไม่มีน้ำดื่ม

นางตะลึงงัน เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ได้

เหลียนอี๋เหนียงบอกว่าแค่ขังคนไว้มิใช่หรือ

พวกเขาจงใจ หรือว่า…คนในจวนละเลยถานไถจิ้นเช่นนี้ เป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

พวกเขาลืมไปว่าเขาเป็นมนุษย์ผู้หนึ่ง จำเป็นต้องกินอาหาร จำเป็นต้องดื่มน้ำ จำเป็นต้องหายใจ

ทางหนึ่งกลั่นแกล้งรังแกเขาอย่างไร้ความปรานีไม่มีคุณธรรม ทางหนึ่งยังเยาะหยันเขาว่าไม่แข็งแกร่งพอ

* ชั่วยาม เป็นหน่วยเวลาจีนสมัยโบราณ หนึ่งชั่วยามเท่ากับสองชั่วโมง ครึ่งชั่วยามจึงเท่ากับหนึ่งชั่วโมง

* หนึ่งถ้วยชา เป็นคำเปรียบ หมายถึงช่วงเวลาที่สั้นมาก บางตำรากล่าวว่าเทียบได้กับเวลาประมาณ 10-15 นาที

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 6 ต.ค. 65  เวลา 12.00 น.