With Love
ทดลองอ่าน จุดจอดหัวใจปักหมุดไว้ที่เธอ บทที่ 1-2
หลังจากเครื่องบินเข้าสู่ช่วงครูซ เหล่าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินก็เริ่มทำหน้าที่ ขณะกำลังยุ่งอยู่ในห้องพัก พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินชั้นหนึ่งสองสามคนก็อดไม่ได้ที่จะถกกันเบาๆ อย่างลับๆ เกี่ยวกับฟู่หมิงอวี่ที่นั่งอยู่ตรงแถวหน้าในเวลานี้
ขณะที่ผ่านฟู่หมิงอวี่ หร่วนซือเสียนเองก็แอบมองเขาเงียบๆ สองสามครั้งเช่นกัน เขาและเลขาฯ นั่งอยู่แถวเดียวกัน ไฟสำหรับอ่านหนังสือเหนือศีรษะเปิดอยู่ เพิ่มความลึกให้กับเค้าโครงบนใบหน้าของเขา
เมื่อเทียบกับภาพถ่ายแล้ว ตัวจริงดูดีกว่าเล็กน้อย
เขาเป็นลูกชายประธานคณะกรรมการบริหาร อยู่ในตำแหน่งสูงทั้งที่อายุยังน้อย ไม่แปลกที่จะทำให้ผู้คนคิดเพ้อฝัน
หร่วนซือเสียนคลำจดหมายฉบับนั้นในกระเป๋า เธอล่าถอยกลางคันมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
บนโลกไหนเลยจะมีคนที่แสดงออกอย่างหนึ่ง แต่ในใจคิดอีกอย่างหนึ่งมากมายถึงเพียงนั้น แต่ไหนแต่ไรอุปนิสัยเฉพาะตัวของฟู่หมิงอวี่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าเขายืนอยู่บนก้อนเมฆมาโดยตลอด แค่ได้ยินคำพูดดีๆ จากเขาเพียงหนึ่งในสิบส่วนอย่างคนทั่วไปก็เป็นความคิดที่เพ้อเจ้อแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเรียกร้องที่มากเกินควรจากเขาเลย
แต่อย่างที่ซือเสี่ยวเจินพูด ลองดูก็ไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ได้ก็ช่างมัน
เมื่อหร่วนซือเสียนคิดเช่นนี้ก็เดินช้าลงเล็กน้อย ครุ่นคิดว่าอีกสักครู่จะเอ่ยปากกับเขาอย่างไรดี
ประจวบเหมาะกับเวลานี้ควรเสิร์ฟกาแฟได้แล้ว หร่วนซือเสียนจึงมีกำลังใจขึ้นมาเล็กน้อยและรีบเดินไปยังห้องจัดเตรียมอาหารทันที
เจียงจื่อเยวี่ยก็เตรียมอาหารอยู่ข้างๆ เธอเช่นกัน กำลังกระฟัดกระเฟียดกับตู้แช่แข็ง ปากก็พูดพึมพำกับตัวเองไปด้วย หร่วนซือเสียนที่กำลังมีเรื่องครุ่นคิดอยู่ในใจไม่ได้สนใจฟัง จนกระทั่งเจียงจื่อเยวี่ยใช้นิ้วจิ้มเธอทีหนึ่ง
“เธอใจลอยอะไร”
หร่วนซือเสียนกระแอมสองทีเพื่อปิดบังความเก้อกระดาก “เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะคะ ฉันมัวแต่สนใจอุณหภูมิของกาแฟน่ะค่ะ”
เจียงจื่อเยวี่ยหันหน้ามองไปทางห้องผู้โดยสารอย่างระมัดระวังพลางกล่าว “อีกสักพักพวกเราสลับกันหน่อย ฉันจะไปให้บริการผู้โดยสารทางฝั่งซ้าย ส่วนเธอไปทางฝั่งขวา”
ฝั่งขวา ฟู่หมิงอวี่อยู่ด้านนั้น
หร่วนซือเสียนเม้มปาก ไม่ได้ตอบรับในทันที
เจียงจื่อเยวี่ยใช้หัวไหล่ชนเธอเบาๆ “ได้ไหม”
หร่วนซือเสียนฉีกยิ้มแล้วตอบตกลง จากนั้นก็ถาม “ว่าแต่ทำไมล่ะคะ”
เจียงจื่อเยวี่ยกำลังจัดวางผลไม้ใส่จาน จ้องมองส้มก่อนจะใช้ส้อมจิ้มไปหนึ่งที “แฟนเก่าฉันอยู่ฝั่งนั้น”
“หา?”
หร่วนซือเสียนหันไปมองข้างนอกแวบหนึ่ง เทียบกับการที่ขึ้นบินแล้วเจอเจ้านาย การเจอแฟนเก่ามีความเป็นไปได้น้อยยิ่งกว่า
หร่วนซือเสียนถามอีก “เมื่อวานพี่ไม่ได้ดูรายชื่อผู้โดยสารเหรอ ทำไมดูเหมือนไม่ได้เตรียมตัวเลยล่ะคะ”
“ฉันดูแล้วนะ แต่ทั้งโลกมีคนชื่อ ‘จางเหว่ย’ มากมายขนาดนี้ ฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเป็นเขา” เจียงจื่อเยวี่ยพูดอยู่ก็ทำส้มตกไปหนึ่งชิ้น เธอเก็บขึ้นมาแล้วโยนทิ้งลงถังขยะอย่างแรง “ซวยจริงๆ!”
หร่วนซือเสียนดึงเธอเข้ามาใกล้แล้วกล่าวเสียงเบา “มีผู้โดยสารออกมาจากด้านนั้น พี่เบาเสียงลงหน่อยเถอะค่ะ”
เจียงจื่อเยวี่ยพยายามปรับอารมณ์ของตัวเอง ทว่ายังคงอดไม่ได้ที่จะกล่าว “ตอนที่เพิ่งขึ้นเครื่องยังจงใจพูดจาแทะโลมฉัน คนโง่ คนโง่เอ๊ย ผู้ชายทุกคนล้วนเป็นคนโง่กันหมด”
หร่วนซือเสียนตบไหล่เธอดังปุๆ เพื่อปลอบโยน “พี่ก็อย่าตื่นเต้นเกินไป แค่แฟนเก่าเท่านั้นเอง พี่ทำเหมือนเขาเป็นผู้โดยสารทั่วไปก็ได้แล้ว”
“ผู้โดยสารทั่วไปกับผีสิ ผู้โดยสารทั่วไปที่ไหนจะโง่งมแบบนั้น” เจียงจื่อเยวี่ยมองหร่วนซือเสียนอย่างเอาจริงเอาจัง “จริงสิ เธอยังเด็ก ถ้าเธอมีความรักสักสองสามครั้งก็จะรู้ว่าผู้ชายทุกคนล้วนเป็นคนโง่ทั้งนั้น”
หร่วนซือเสียนตอบรับอืมๆ สองคำก็รับปากจะสลับแถวกับเจียงจื่อเยวี่ย จากนั้นทั้งสองก็แยกกันเดินออกไป
หลังเสิร์ฟอาหารและเครื่องดื่มทั้งแถวเสร็จแล้ว หร่วนซือเสียนก็รินกาแฟให้กับผู้โดยสารที่ต้องการทีละคน เมื่อเดินมาถึงปลายแถว เจียงจื่อเยวี่ยก็เดินไปพร้อมกับรถเข็นอาหารแล้ว เธอจึงหันหน้าไปมองที่แถวของฟู่หมิงอวี่ก็เห็นเขาก้มหน้ามองไอแพดที่อยู่บนโต๊ะ
ฝ่ามือของหร่วนซือเสียนร้อนขึ้นเล็กน้อย เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วเดินไปทางฟู่หมิงอวี่
“คุณผู้ชายคะ คุณต้องการกาแฟไหมคะ”
ฟู่หมิงอวี่ไม่ได้เงยหน้า เพียงแต่ยื่นมือออกมาดันแก้ว “ขอบคุณ”
หร่วนซือเสียนก้มตัวรินกาแฟเรียบร้อยแล้วก็หยุดไปพักหนึ่ง ไม่ได้จากไปในทันที
เมื่อสังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ ฟู่หมิงอวี่ก็ช้อนตาขึ้นมามอง ดวงตาทั้งสองของเขาแคบและยาว เปลือกตาสองชั้นทรงพัดเปิดออกเล็กน้อย ทำให้ความดุดันบนใบหน้าลดลง ทว่าหางตาที่ชี้ขึ้นทำให้เขาดูหยิ่งยโสขึ้นมาหลายส่วน เพียงแค่เขาชำเลืองมองผู้คนอย่างเย็นชา ต่อให้ทิวทัศน์งดงามเพียงใดก็เต็มไปด้วยน้ำแข็ง หร่วนซือเสียนจึงหลบตาด้วยความผิดหวัง
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง เลขาฯ ของฟู่หมิงอวี่ก็เรียกเธอให้ไปเติมกาแฟ
หร่วนซือเสียนหยิบจดหมายฉบับนั้นออกมา รองไว้ใต้เหยือกกาแฟแล้วเดินไปอีกครั้ง
หลังจากรินกาแฟให้เลขาฯ แล้ว เธอก็หันหน้ามามองฟู่หมิงอวี่ เขายังคงถือไอแพดอยู่ ในหน้าจอเป็นภาพสามมิติแสดงโครงสร้างภายในเครื่องบิน ภาพนั้นชัดมาก แต่เขาก็ยังขยายเพื่อดูรายละเอียด นิ้วมือเอาแต่เลื่อนอยู่บนหน้าจอ ท่าทางราวกับปิดกั้นผู้คนรอบด้านโดยอัตโนมัติ
เขามีท่าทีจดจ่อขนาดนี้ หร่วนซือเสียนก็รู้สึกเกรงใจอย่างมากที่จะรบกวนเขา แต่จดหมายฉบับนั้นที่รองอยู่ใต้เหยือกกาแฟกำลังเตือนเธออยู่ตลอดเวลาว่าเวลาไม่รอคน เวลาไม่รอคน
แต่เขาดูยุ่งมากจริงๆ แม้ว่าจะส่งให้เขาแล้วก็ไม่แน่ว่าเขาจะอ่าน
ขณะที่ความถูกต้องและความต้องการส่วนตัวในใจของหร่วนซือเสียนกำลังต่อสู้กัน เลขาฯ ก็เอ่ยปากถาม “ยังมีอะไรอีกไหมครับ”
หร่วนซือเสียนตึงเครียดจนจิตใจไม่สงบ จากนั้นก็กล่าวเสียงเบา “คุณต้องการกาแฟอีกไหมคะ”
เลขาฯ เลิกคิ้วขึ้น นิ้วมือเคาะถ้วยกาแฟตรงหน้า ทำให้เห็นว่าข้างในยังเหลือกาแฟอีกครึ่งถ้วย หร่วนซือเสียนเข้าใจทันทีว่าเขาไม่ต้องการแล้ว จึงหันไปทางฟู่หมิงอวี่อีกครั้ง
“คุณต้องการกาแฟอีกไหมคะ”
ฟู่หมิงอวี่งอนิ้วเล็กน้อยก่อนยันไว้ใต้คาง แล้วลูบเบาๆ จากนั้นถึงค่อยเงยหน้าขึ้นมองหร่วนซือเสียน
“ไม่ต้อง”
ตั้งแต่ตอนที่เขาช้อนตาขึ้นมามอง หร่วนซือเสียนก็รู้แล้วว่าเขาต้องตอบแบบนี้ ไม่ได้อยู่เหนือความคาดหมายสักนิด เธอจึงพยักหน้าแล้วเดินจากไป
Comments
