ทดลองอ่าน จุดจอดหัวใจปักหมุดไว้ที่เธอ บทที่ 3-4

ปลายฤดูร้อนคาบเกี่ยวต้นฤดูใบไม้ร่วง ในสายลมมีกลิ่นหอมของดอกไม้และนำมาซึ่งความหนาวเย็น

ลอนดอนฝนตกเป็นประจำ หร่วนซือเสียนสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีน เรียบง่ายดุจดอกไม้สีขาวดอกน้อยที่พลิ้วไหวในสายลม

หร่วนซือเสียนรู้สึกว่าตัวเองพลิ้วไหวมากจริงๆ บินมาสิบกว่าชั่วโมง ต้องฝืนตัวเองไม่ให้หลับ ทั้งๆ ที่แทบจะยืนได้ไม่มั่นคงแล้ว

“หร่วนหร่วน เธอถึงลอนดอนแล้วหรือยัง”

เสียงในสายทางด้านเปี้ยนเสวียนเงียบมาก แต่เธอก็ยังลดเสียงให้เบาลงอีก “ที่รัก ฉันเพิ่งลงจากเครื่อง อดใจรอต่อไปไม่ไหวเลยโทรหาเธอ วันนี้เธอต้องไปสถานที่หนึ่งกับฉันนะ มีเซอร์ไพรส์!”

หร่วนซือเสียนยังไม่ทันได้ตอบ อีกฝ่ายก็วางสายไปแล้ว เห็นได้ว่าอดใจรอต่อไปไม่ไหวจริงๆ

แต่หร่วนซือเสียนชอบเปี้ยนเสวียนมาก ชอบที่เธอกระตือรือร้นและใจกว้าง ทั้งยังสนุกสนาน ชอบไปกินและดื่มด้วยกันกับเธอ

‘โอเค ว่าแต่พวกเราเจอกันที่ไหนดี’

ไม่กี่นาทีหลังจากนั้นเปี้ยนเสวียนก็ตอบข้อความ

‘โทษที เมื่อกี้ตื่นเต้นเกินไปเลยลืมบอกเธอ เธออยู่ไหน’

หร่วนซือเสียนส่งโลเกชั่นของตัวเองไปให้

‘งั้นพวกเราก็อยู่ใกล้กันมากน่ะสิ เธอมารอฉันที่สนามบิน W.T เลยเถอะ อีกประมาณสี่สิบนาทีฉันจะออกไป’

สนามบิน W.T เป็นสนามบินส่วนตัวแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ในลอนดอน หร่วนซือเสียนเคยเตรียมลงจอดที่สนามบินแห่งนี้ ดังนั้นจึงคุ้นเคยอยู่บ้าง จึงรีบเดินทางไปที่นั่นทันที ส่วนที่ว่าทำไมต้องไปรอเปี้ยนเสวียนที่สนามบินส่วนตัว หร่วนซือเสียนกลับไม่แปลกใจ เพราะว่าเปี้ยนเสวียนเป็นแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ต หรือพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินส่วนตัว และสนามบินส่วนตัวแห่งนี้ก็เป็นของเจ้านายเธอ

ที่จริงแล้วถ้ามองจากภายนอก สนามบินส่วนตัวกับสนามบินทั่วไปแตกต่างกันไม่มากนัก ภายในอาคารที่สว่างและสะอาดสะอ้านสามารถชมเครื่องบินที่บินขึ้นและลงจอดบนทางวิ่งได้ ตรงที่หร่วนซือเสียนยืนอยู่สว่างไสวจนสะท้อนแสง เธอซื้อกาแฟแก้วหนึ่ง ยืนอยู่ที่โถงผู้โดยสารขาเข้า เฝ้าดูคนที่เดินออกมาจากทางออก

วันนี้กลุ่มคนที่หลั่งไหลมาไม่เยอะมาก คนที่เหน็ดเหนื่อยจากการเดินทางพยายามเร่งฝีเท้า คนที่รออยู่ข้างนอกร้อนใจจนยากจะทานทน ดูเหมือนมีเพียงหร่วนซือเสียนที่เดินเล่นอยู่ในห้องโถงอย่างเอ้อระเหยพลางดื่มกาแฟอยู่บ่อยๆ ราวกับมาเที่ยวเล่นก็ไม่ปาน

ผ่านไปนานแล้วเปี้ยนเสวียนก็ยังไม่ออกมา หร่วนซือเสียนจึงส่งข้อความหาเธออีกครั้ง

หร่วนซือเสียน : ฉันถึงแล้วนะ

เปี้ยนเสวียน : อืมๆ! ฉันอยู่ระหว่างทางแล้ว! บอสของฉันเจอผู้อำนวยการสนามบินเลยพูดคุยกันครู่หนึ่งน่ะ ตอนนี้ฉันใกล้ถึงทางออกแล้ว’

หร่วนซือเสียน : เธอลงจากเครื่องแล้วทำไมยังอยู่กับบอสของเธออีก’

เปี้ยนเสวียน : ก็นี่คือเซอร์ไพรส์ที่ฉันจะบอกเธอยังไงล่ะ! ตอนค่ำบอสมีงานเลี้ยงบนเรือยอชต์ส่วนตัวที่แม่น้ำเทมส์ เขาเชิญฉันและยังอนุญาตให้ฉันพาเพื่อนไปด้วย!

หร่วนซือเสียนเกือบสำลักกาแฟ

หร่วนซือเสียน : ดังนั้นเธอก็เลยจะพาฉันไป?

เปี้ยนเสวียน : ใช่แล้ว! เธอจะไปเป็นเพื่อนฉันใช่ไหม ฉันไปคนเดียวน่าเบื่อจะตาย!

หร่วนซือเสียนไม่ได้ตอบข้อความไปชั่วขณะ แต่เปี้ยนเสวียนกลับส่งข้อความมาติดๆ กันหลายข้อความ

เปี้ยนเสวียน : บอสเป็นคนดีมาก! เป็นคนแก่ที่สนุกสนานและอัธยาศัยดีมาก!

เปี้ยนเสวียน : ไปด้วยกันเถอะ! ไปเถอะๆ!

เปี้ยนเสวียน : ปาร์ตี้เรือยอชต์บนแม่น้ำเทมส์เลยนะ! บางทีในชีวิตนี้ก็มีแค่โอกาสนี้โอกาสเดียว!

หร่วนซือเสียนทนการส่งข้อความราวกับทิ้งระเบิดของเปี้ยนเสวียนไม่ไหว จึงตกลงรับปาก

ครึ่งปีก่อนเปี้ยนเสวียนก็เคยถามเธอว่าอยากลาออกมาอยู่อังกฤษหรือไม่ เธอรู้ว่าเจ้านายของเธอมีเพื่อนที่ทำงานร่วมกันท่านหนึ่ง ไม่กี่ปีนี้ร่วมทำธุรกิจกับประเทศจีน จึงต้องการรับสมัครแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ตชาวจีน หร่วนซือเสียนเองก็ฉลาด มีวุฒิการศึกษาด้านวิทยาศาสตร์และวิศวกรรมศาสตร์ ใช้ภาษาอังกฤษคล่องแคล่ว เรียนรู้สิ่งต่างๆ ได้ไว แถมยังสวยอีกด้วย นับเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดของแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ต อีกทั้งเงินเดือนและสวัสดิการของแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ตก็ไม่ใช่สิ่งที่แอร์โฮสเตสธรรมดาจะสามารถเทียบได้ เจ้านายที่มีเครื่องบินส่วนตัวเดิมทีก็ไม่ได้สนใจเรื่องเงินเดือนอยู่แล้ว บางครั้งถ้าเจ้านายพาแขกมาด้วย และแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ตบริการได้เป็นที่น่าพอใจ ทิปที่ได้รับอาจเป็นเงินเดือนครึ่งปีของคนธรรมดา ทั้งยังสามารถบินไปยังสถานที่ต่างๆ ทั่วโลกกับเจ้านายได้ตลอดทั้งปี งานประเภทนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกอิจฉาไม่น้อย

เพียงแต่หร่วนซือเสียนปฏิเสธไป คนหนึ่งอยู่เจียงเฉิง คนหนึ่งอยู่ลอนดอน ทั้งสองไม่ได้เจอกันเกือบปีแล้ว เมื่อเทียบกับงานเลี้ยงของคนแปลกหน้า หร่วนซือเสียนอยากใช้เวลาอย่างมีความสุขกับเปี้ยนเสวียนมากกว่า

ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา หร่วนซือเสียนก็เห็นเปี้ยนเสวียนเดินออกมาจากทางออก

เนื่องจากเป็นแอร์โฮสเตสบนไพรเวตเจ็ต เมื่อเดินออกมาช่องทางปกติ ทั้งยังสวมเครื่องแบบสีแดงสดทั้งตัวพร้อมลากกระเป๋าเดินทาง เปี้ยนเสวียนจึงสะดุดตาเป็นพิเศษอยู่ในกลุ่มฝูงชน

เปี้ยนเสวียนโบกมือให้หร่วนซือเสียนตั้งแต่ไกลๆ แสงไฟที่สนามบินส่องสว่างมาก หร่วนซือเสียนจึงก้าวเท้ายาวๆ พลางยิ้มแล้วเดินไปหาเธอ

ไม่ได้เจอกันนานขนาดนี้ อีกฝ่ายดูเหมือนจะเปลี่ยนไปมาก ผอมลงเล็กน้อย แต่ก็สวยขึ้นมากเช่นกัน

ในดวงตาของหร่วนซือเสียนปรากฏความดีใจขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว เพราะได้กลับมาเจอกันอีกครั้งหลังจากห่างหายกันไปนาน

ทว่าตอนที่อยู่ห่างจากเปี้ยนเสวียนประมาณสิบเมตร หร่วนซือเสียนก็เห็นว่าตรงทางออกมีคนอีกสองคนเดินออกมา

คนที่เดินนำมีลักษณะเฉพาะตัวที่โดดเด่นจนสามารถดึงดูดสายตาของหร่วนซือเสียนไว้ได้ในทันที