ทดลองอ่าน จุดจอดหัวใจปักหมุดไว้ที่เธอ บทที่ 7-8

บทที่ 7

การจัดสรรเครื่องบิน ACJ31 สองลำให้ประจำที่ฐานเจียงเฉิงนำมาซึ่งการโต้เถียงอย่างดุเดือดในสายการบินเหิงซื่ออยู่ช่วงหนึ่ง แม้ว่าก่อนหน้านี้ทุกคนจะเคยเห็นรูปภาพในโฆษณามาแล้วก็ตาม แต่เมื่อได้เห็นรูปลักษณ์ภายนอกของเครื่องบินด้วยตาตัวเองจริงๆ ก็ยังรู้สึกตกตะลึงอยู่ลึกๆ

ยังมีเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนเที่ยวบินแรกของ ACJ31 พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินภายในประเทศจำนวนไม่น้อยก็เริ่มจับจ้องไปที่หลังบ้าน ของอินทราเน็ต เพื่อดูว่าใครคนไหนจะเป็นผู้โชคดี ไม่ว่าอย่างไรเที่ยวบินแรกก็นับว่าไม่ธรรมดา ต้องมีสื่อมาสัมภาษณ์ไปรายงานข่าวอย่างแน่นอน ทั้งยังแสดงให้เห็นว่าตนได้รับความสำคัญ เจ้านายจึงจัดให้คนที่ไว้วางใจที่สุดไปร่วมเที่ยวบินแรก

เจียงจื่อเยวี่ยเป็นคนที่รอบคอบที่สุดในบรรดาหัวหน้าพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน ไม่กี่วันก่อนเธอไปเอาเอกสารภารกิจการบินที่ห้องทำงานของหวังเล่อคัง ตอนที่ก้มตัวลงก็เห็นชื่อของตัวเองอยู่ในแฟ้มเอกสารข้างๆ มือของเขา เมื่อรู้แน่ชัดแล้วก็เตรียมตัวไปเที่ยวพักผ่อนวันหยุดที่สเปนอย่างมีความสุขกับกัปตันเยวี่ย

นี่เป็นวันหยุดพักร้อนเล็กๆ ตั้งแต่เธอย้ายจากเที่ยวบินระหว่างประเทศมาเป็นเที่ยวบินภายในประเทศ

เรื่องนี้สำหรับหนีถงแล้วยังคงไม่เข้าใจอยู่มาก เที่ยวบินระหว่างประเทศดีจะตาย วันหยุดยาว เงินเดือนก็สูง ทั้งยังสามารถไปเที่ยวได้ทุกที่ทั่วโลก แต่เจียงจื่อเยวี่ยกลับต้องบินมาที่สนามบินนี้สี่ครั้งตลอด ทำให้รู้สึกว่าไม่ค่อยได้เห็นโลกกว้างเท่าไรเลย

แต่ตอนนี้คนอยู่ในช่วงคลั่งรักกับกัปตันเยวี่ย และกำลังจะหมั้นแล้ว อยากกลับมาหาครอบครัวย่อมเป็นเรื่องปกติ

มีคู่หมั้นแบบนี้ ไม่แน่ว่าผ่านไปไม่กี่ปีเธออาจลาออกไปทำหน้าที่ภรรยาเต็มตัว

หนีถงคิดแล้วก็รู้สึกอิจฉาเล็กน้อย เธอก็อยากหาแฟนเป็นกัปตันเช่นกัน แต่พูดขึ้นมาแล้วบริษัทสายการบินใหญ่ขนาดนี้กลับไม่มีคนที่เธอถูกใจเลยจริงๆ

เมื่อพูดถึงกัปตัน จู่ๆ หนีถงก็ส่งข้อความไปหาเจียงจื่อเยวี่ย

‘อาจารย์ คุณรู้หรือเปล่าคะว่านักบินที่บินมากับ ACJ31 วันนี้เป็นผู้หญิง’

เรื่องที่หนีถงได้ยิน เจียงจื่อเยวี่ยจะไม่ได้ยินได้อย่างไร

‘รู้สิ ทำไมเหรอ’

เจียงจื่อเยวี่ยมีท่าทีสงบเยือกเย็นขนาดนี้ ทันใดนั้นหนีถงก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นกระต่ายตื่นตูม ดูสิ คนอื่นเขาสงบเยือกเย็นแค่ไหน

‘เอ่อ ไม่มีอะไรค่ะ ก็แค่พูดเฉยๆ มีความสุขกับการเดินทางท่องเที่ยวนะคะ’

เมื่อเห็นเจียงจื่อเยวี่ยไม่พูดคุยอะไรต่อ หนีถงจึงทำได้เพียงยอมแพ้ และกลับเข้าไปในห้องเพื่อดื่มเหล้ากับเพื่อนต่อ

เช้าวันที่สอง ดวงอาทิตย์ยังไม่ขึ้น สายฝนที่ตกโปรยปรายลงมาพรำๆ ก็ปลุกเมืองแห่งนี้จนตื่น

ตั้งแต่กลับมาทางใต้มักเป็นเช่นนี้เสมอ ในอากาศมักมีหมอกที่ไม่กระจายตัวออกไป เสื้อผ้าที่ซักก็ตากไม่แห้ง

โชคดีที่หร่วนซือเสียนเพิ่งกลับมาเมืองเจียงเฉิง ยังไม่ทันได้เก็บเสื้อผ้าใส่เข้าตู้ ตอนแรกชุดรัดรูปที่สวมในวันนี้ยังเก็บอยู่ในกล่องอย่างเป็นระเบียบ พอจะสวมก็หยิบออกมารีดสักหน่อยก็ใช้ได้แล้ว

และห้องที่เธอเช่าใหม่นี้ก็เป็นคอนโดฯ หรูที่เพิ่งส่งมอบห้องเมื่อปีกลายนี้เอง ที่กันความชื้นทำงานได้ดีมาก บนผนังไม่พบรอยรั่วซึมของน้ำเลยแม้แต่น้อย และเนื่องจากอยู่ใกล้กับสนามบิน ผู้บริหารระดับสูงและกัปตันของบริษัทสายการบินมากมายล้วนมีห้องที่ใช้อาศัยชั่วคราวอยู่ที่นี่ห้องหนึ่ง กัปตันที่ขับเครื่องบินกลับมาพร้อมกับเธอในวันนั้นก็อาศัยอยู่ที่นี่เช่นกัน

อากาศยังเย็นอยู่ หร่วนซือเสียนหยิบเสื้อกันหนาวออกมาแล้วสวมเข้าทางศีรษะ ตอนที่หน้าโผล่ออกมา ผมทุกเส้นก็ชี้ฟูกระเซอะกระเซิง พอเห็นสภาพเช่นนี้ของตัวเอง เธอก็อดไม่ได้ที่จะกลอกตาให้กระจก

เมื่อครุ่นคิดอย่างละเอียด เธอก็ใจร้ายกับตัวเองจริงๆ

ช่วงเวลานั้นหร่วนซือเสียนเพิ่งเข้าสถาบันการบิน การฝึกความแข็งแกร่งของร่างกายในแต่ละวันโหดร้ายจนผู้ชายหลายคนรับไม่ไหว

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อดำเนินมาถึงการฝึกหมุนในวงล้อด้วยการนำคนใส่ไว้ในโครงเหล็กแล้วหมุน จากนั้นก็เพิ่มความเร็วขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนั้นหร่วนซือเสียนอาเจียนอย่างรุนแรงตั้งแต่เริ่มแรก กลับถึงหอพักอย่างทุลักทุเล ไม่เพียงแต่ต้องบ้วนปาก เธอยังต้องล้างสิ่งสกปรกที่เปื้อนผมตัวเองให้สะอาด

ต่อมาเธอพบว่าทุกวันหมดเวลาไปกับการจัดแต่งทรงผมซึ่งต้องใช้เวลามากกว่านักศึกษาชายคนอื่นไม่น้อย ดังนั้นเธอเลยไปนั่งในร้านตัดผมอย่างไม่ลังเล

เส้นผมยาวหนานุ่มสลวยนี้เธอเลี้ยงมาสิบกว่าปีภายใต้การบำรุงรักษาอย่างพิถีพิถัน แม้ว่าจะดัดผมเป็นลอนก็ไม่พันกันและไม่แตกปลาย ดังนั้นแม้แต่ช่างทำผมก็ลูบผมเธอครั้งแล้วครั้งเล่าพลางถามอย่างอาลัยอาวรณ์

‘สาวน้อย คุณจะตัดจริงๆ เหรอ’

หร่วนซือเสียนพยักหน้าบอกว่าตัด

หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงกรรไกรดัง ‘ฉับ’ หนึ่งที เธอหลับตาลงและสูดอากาศเย็นๆ หนึ่งเฮือก หว่างคิ้วสั่นน้อยๆ

หลังลงกรรไกรไม่กี่ที ผมยาวก็หล่นลงกับพื้นอย่างต่อเนื่อง ศีรษะเบาลงเรื่อยๆ ดวงตาทั้งสองข้างของหร่วนซือเสียนก็หลับแน่นขึ้นเรื่อยๆ เช่นกัน

เมื่อเธอลืมตาขึ้น เห็นผมสั้นเสมอหูในกระจกก็แทบจะเป็นลม

ถือเสียว่าตอนนี้ตัวเองเป็นคนที่มีประสบการณ์ยาวนานแล้วกัน

พอหร่วนซือเสียนมองเส้นผมที่ตอนนี้ตัวเองเลี้ยงจนยาวประบ่าแล้ว อดีตที่หวนนึกถึงก็จบลง เธอเตรียมตัวออกจากห้อง แต่จู่ๆ โทรศัพท์ก็ส่งเสียงติ๊ดๆ ขึ้นมาสองครั้ง หญิงสาวจึงยื่นมือไปหยิบขึ้นมาดู เป็นวีแชตที่ไป่หยางส่งมา

ไป่หยาง : เช้าวันนี้คุณรายงานตัวเข้าทำงานใช่ไหมครับ

ไป่หยาง : เช้าวันนี้ทางด่วนสนามบินหนาแน่นเป็นพิเศษ ทางที่ดีคุณควรออกจากบ้านเร็วหน่อย หรืออ้อมไปนะครับ

ทั้งสองคนเพิ่มเพื่อนในวีแชตกันตามมารยาทตอนที่เซ็นสัญญาที่สถาบันการบิน หร่วนซือเสียนคิดว่าคนคนนี้อาจจะเป็นคนดีมีคุณธรรมเหมือนเจ้านายของเขาที่ตลอดชีวิตนี้ทำได้เพียงนอนเงียบๆ อยู่ในลิสต์รายชื่อเพื่อนของเธอเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าเขาจะเป็นคนดีมากทีเดียว เป็นฝ่ายห่วงใยเธอก่อนอย่างคาดไม่ถึง

หร่วนซือเสียนกำลังจะพิมพ์ข้อความ ฝ่ายนั้นก็ส่งมาอีกหนึ่งข้อความ

ไป่หยาง : คุณพักอยู่ที่ไหนครับ หรือไม่ก็รออีกครู่หนึ่ง ผมจะแวะไปรับคุณ

หร่วนซือเสียนครุ่นคิด แล้วถามกลับไป

หร่วนซือเสียน : มีคุณคนเดียวไหมคะ

ไป่หยาง : ผมอยู่บนรถของรองประธานฟู่ครับ อยู่ที่คอนโดฯ หมิงเฉินทางนี้

หร่วนซือเสียน : งั้นฉันไม่ผ่านทางไปด้วยแล้วกันค่ะ