ทดลองอ่าน จุดจอดหัวใจปักหมุดไว้ที่เธอ บทที่ 7-8

จากนั้นระเบียงทางเดินกระจกก็เหลือเพียงหร่วนซือเสียนที่หันหน้าเข้าหาผนังและฟู่หมิงอวี่ที่หันหน้าเข้าหาเธอทางด้านหลัง รวมทั้งสายตามองจมูก จมูกมองใจของไป่หยางกับผู้ช่วยอีกสี่คน

ระเบียงทางเดินกระจกที่ทอดยาวราวกับมีลมเย็นพัดผ่านครั้งแล้วครั้งเล่า

หร่วนซือเสียนนึกออกแล้ว เธอรู้สึกว่าที่นี่เย็นเยียบเหมือนกับห้องเก็บศพนั่นเอง

ในสายเยี่ยนอันหัวเราะอย่างกำเริบเสิบสาน เหมือนกับห่านร้องอย่างไรอย่างนั้น

“คุณหร่วน คุณช่างพูดได้ตรงกับความจริงจริงๆ ผมชอบทัศนคติที่ไม่เหมือนใครของคุณ…”

การสนทนาข้างๆ หูพลันเงียบเสียงไปอย่างกะทันหัน ได้ยินแต่เสียงตอบรับของผู้หญิงดังออกมา “โปรดรอสักครู่ ฝ่ายตรงข้ามอยู่ระหว่างการสนทนา กรุณาอย่าวางสาย”

ในเวลาเดียวกัน ด้านหลังก็มีเสียงผู้ชายดังขึ้น

“เยี่ยนอัน ช่วงนี้ว่างมากหรือไง”

ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครกำลังพูดอยู่ หร่วนซือเสียนยังไม่ทันได้หันกลับไปก็เห็นเงาที่ทอดยาวบนพื้นก่อนแล้ว

ภายใต้แสงแดดที่สว่างราวกับผลึก เขาถือโทรศัพท์ ก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าว ยืนอยู่เคียงข้างหร่วนซือเสียน ทว่าสายตากลับไม่ได้ตกอยู่บนร่างของเธอ เพียงแต่มองออกไปนอกหน้าต่าง

น้ำเสียงของเขาไม่มีความอบอุ่นใดๆ แต่ให้ความรู้สึกที่กลมกลืนไปกับบรรยากาศของระเบียงทางเดินกระจกนี้

“ถ้านายไม่มีอะไรทำ ก่อนอื่นก็พิจารณาสักหน่อยว่าจะจัดการเรื่องเน็ตไอดอลคนนั้นที่นายเพิ่งบอกเลิกไปและกำลังด่านายในเวยป๋อยังไง อย่ามารบกวนคนของฉันโดยที่ไม่มีธุระอะไร และอย่าคิดจะเลื่อยขาเก้าอี้คนอื่น” เมื่อกล่าวมาถึงตรงนี้เขาก็มองหร่วนซือเสียนผ่านๆ แวบหนึ่ง แล้วก็ถอนสายตากลับไป “ช่วยปฏิบัติตามกฎเกณฑ์ทางธุรกิจหน่อย ไม่อย่างนั้นฉันจะตัดหน้าคว้าเอาสัญญาท่องเที่ยวเกาะบาหลีในมือของนายมาก่อน ถึงตอนนั้นนายก็จะเห็นเองว่าพ่อของนายจะให้นายลงดินไปพบกับความสงบก่อนเวลาหลายสิบปีหรือเปล่า”

พูดจบเขาก็วางสายโทรศัพท์ จากนั้นก็หันกายมองไปทางหร่วนซือเสียน การกระทำทั้งหมดเสร็จสิ้นภายในคราวเดียว ราวกับเยี่ยนอันหายไปพร้อมกับสายโทรศัพท์ที่เพิ่งถูกวางอย่างไรอย่างนั้น

ไม่นานนักเสียงของเขาก็อ่อนโยนขึ้นมาก “คุณหร่วนครับ เราเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก คุณเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับผมหรือเปล่า”

หากเปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่น เมื่อได้มองสุภาพบุรุษอย่างฟู่หมิงอวี่ รับรู้ถึงความลำเอียงผ่านน้ำเสียงที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างชัดเจนของเขา อาจต้องตกหลุมรักเขา ณ ตรงนั้นอย่างแน่นอน

แต่หร่วนซือเสียนเพียงแค่อยากกลอกตา

อะไรที่เรียกว่าเพิ่งพบหน้ากันครั้งแรก

นายสุนัขนี่ หรือว่าคุณลืมหร่วนซือเสียนที่ริมแม่น้ำเทมส์คนนั้นไปแล้ว

คุณลืมผู้หญิงคนนั้นที่คุณรอทั้งคืนไปแล้วเหรอ

เมื่อเห็นสีหน้างงงัน ทั้งยังไม่เข้าใจของหร่วนซือเสียน ไป่หยางที่กลั้นหายใจเฮือกใหญ่อยู่ด้านหลังในที่สุดก็มีโอกาสได้ปลดปล่อยออกมา เขาก้าวขึ้นมาข้างหน้าหนึ่งก้าวพลางกล่าว

“ท่านนี้คือรองประธานฟู่ครับ”

“หา?!” หร่วนซือเสียนแสร้งถอยหลังไปหนึ่งก้าวอย่างตื่นตระหนก “คุณได้ยินคำพูดเมื่อกี้แล้ว ขอโทษค่ะ ฉันเคยได้ยินมาทั้งนั้น ไม่รู้ว่ารองประธานฟู่ตัวจริงจะเป็นแบบ…”

“อืม” ฟู่หมิงอวี่เดาออกว่าต่อไปหร่วนซือเสียนจะต้องท่องสำนวนทั้งเจ็ดนั้นอีกครั้งเพื่อแสดงให้เห็นถึงคลังคำศัพท์ของเธอ ดังนั้นจึงตัดบทเธอทันเวลา “ใครเป็นคนพูดครับ”

หร่วนซือเสียนหยุดไปพักหนึ่ง “เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ประสงค์ออกนามค่ะ”

เธอแซ่หร่วน