ทดลองอ่าน จุติรัก พลิกชะตาร้าย บทที่ 1-2

สันหลังที่ยืดตรงของเผยจี้อันทรุดลงในพริบตา เขาเซถอยหลังไปสองก้าว ถามอย่างคนใจสลาย “หลี่เจาเกอ เจ้าคิดจะทำอะไรกันแน่ นางเป็นแค่องค์หญิงไร้เดียงสาผู้หนึ่ง ไร้ทุกข์ไร้กังวลมาทั้งชีวิต แม้กระทั่งมดสักตัวยังหักใจเหยียบตายไม่ได้ นางไม่มีทางจะไปขัดแข้งขัดขาเจ้า เหตุใดเจ้าจึงต้องฆ่านาง”

หลี่เจาเกอได้ยินถ้อยคำเหล่านี้ก็โกรธจนหัวเราะออกมา เหตุใดจึงต้องฆ่าหลี่ฉังเล่อน่ะหรือ เผยจี้อันยังอุตส่าห์มีหน้าเอ่ยคำพูดพรรค์นี้ออกมาจากปาก

หลี่เจาเกออดกลั้นกับหลี่ฉังเล่อมานานแล้ว แต่สุดท้ายเลือกลงมือเพราะข้อแรกมีปัจจัยทางการเมือง ข้อสองหลี่ฉังเล่อล้ำเส้นความอดทนของนางอย่างแท้จริง

เดือนเจ็ดปีนี้สถานการณ์อ่อนไหวจนถึงขั้นเสียงลมเสียงนกร้องก็ชวนระแวง ทุกวันล้วนมีขุนนางใหญ่หลายคนต้องโทษจำคุก ข้อหาที่ผ่านมือหลี่เจาเกอออกไปยิ่งมีมากจนไม่รู้ว่าเท่าไร ถึงกระนั้นนางยังคงนึกได้ว่าตนไม่ได้เจอเผยจี้อันมานานมากแล้ว ว่ากันถึงที่สุดเรื่องของสกุลเผยเป็นนางที่ผิดต่อเขา ดังนั้นนางจึงอยากอาศัยช่วงวันเกิดของเขากล่าวขออภัยและถือโอกาสปรับความสัมพันธ์สามีภรรยา

วันนั้นคือวันที่หกเดือนเจ็ด หลี่เจาเกอลาหยุดพิเศษหนึ่งวัน นางไปจวนสกุลเผยเงียบๆ หมายจะฉลองวันเกิดให้เขา เขาย้ายออกจากจวนองค์หญิงอันติ้ง แยกกันอยู่คนละที่กับนางตั้งแต่เมื่อสองปีก่อน นางไปถึงก็มองเมินสายตาเป็นอริของบ่าวสกุลเผย ทำอาหารฉลองวันเกิดให้เขาด้วยมือตนเอง จากนั้นนั่งคอยอยู่ในห้องอย่างเบิกบานแช่มชื่น ทว่านางกลับคอยเก้อตลอดคืน อาหารเย็นชืด อุ่นร้อนแล้วเย็นชืดอีก เผยจี้อันก็ยังคงไม่กลับมา

หัวใจของหลี่เจาเกอพลอยเย็นชืดตามไปด้วย นางเทอาหารทั้งหมดทิ้ง เช้าวันรุ่งขึ้นแบกดวงตาที่อดนอนทั้งคืนกลับจวนองค์หญิงอันติ้ง สั่งให้คนไปสืบร่องรอยของเผยจี้อัน ทหารเฝ้าประตูเมืองรายงานมาว่าเช้าตรู่ของวันที่หกคุณชายเผยออกจากเมืองไปยังอารามซั่งชิงบนภูเขาจิ้งถิงเพื่อจะฉลองวันเกิดให้องค์หญิงก่วงหนิงหลี่ฉังเล่อ

หลี่ฉังเล่อเกิดวันที่เจ็ดเดือนเจ็ด ห่างจากเผยจี้อันเพียงหนึ่งวัน ขณะหลี่เจาเกอคอยเก้ออยู่ในจวนสกุลเผยนั้น เผยจี้อันกำลังอยู่เป็นเพื่อนหลี่ฉังเล่อเฝ้ารอวันเกิดของนางมาถึง สายสืบยังรายงานว่าเมื่อเข้าสู่ยามจื่อ เผยจี้อันก็อวยพรหลี่ฉังเล่อเป็นคนแรก หลี่ฉังเล่อซาบซึ้งยิ่งยวด ประกอบกับคนทั้งสองต่างดื่มสุราจึงพากันล้มตัวขึ้นไปบนเตียง

หลี่เจาเกอถูกกระตุ้นโทสะถึงขีดสุด เผยจี้อันกล่าวว่าได้ยินคำเรียก ‘สวามี’ แล้วรู้สึกสะอิดสะเอียน หารู้ไม่ว่ายามหลี่เจาเกอเห็นเผยจี้อัน ส่วนลึกในใจนางจะรู้สึกว่าสกปรกโสโครก ทันทีที่เห็นเขา นางจะนึกถึงภาพเขากลิ้งตลบอยู่บนเตียงกับหลี่ฉังเล่อ นั่นช่างน่าขยะแขยงจนนางแทบอาเจียนออกมา

หลังจากเหตุการณ์นั้นหลี่เจาเกอได้ชักใยคดีจ้าวอ๋องคิดคด หลี่ฉังเล่อถูกพัวพันเข้าสู่คดีนี้ ไม่กี่วันต่อมาหลี่ฉังเล่อก็ ‘ฆ่าตัวตายหนีความผิด’ ด้วยการผูกคอตนเองในอารามซั่งชิง

มาตอนนี้เผยจี้อันยังมีหน้าถามว่าเพราะเหตุใดนางจึงฆ่าหลี่ฉังเล่อ

หลี่เจาเกอมีความโกรธเกรี้ยวและผิดหวังมากมายอัดแน่นอยู่ในหัวใจ ทว่ายามนางเอ่ยปากกลับละทิ้งคำถามต่อว่าของเผยจี้อัน เพียงตอบผ่านๆ ว่า “ข้าอยากฆ่าก็เลยฆ่า”

ข้าอยากฆ่าก็เลยฆ่า

คำตอบประโยคนี้ทำให้เผยจี้อันสติขาดผึงโดยสมบูรณ์ เขาชักกระบี่กระโจนเข้าจู่โจมหลี่เจาเกอในทันใด หลี่เจาเกอเพียงเบี่ยงกายหลบอย่างไม่รีบไม่ร้อน แล้วใช้สองนิ้วหนีบตัวกระบี่ของเขาไว้

นางไม่เคลื่อนขยับสักก้าว ระย้าลูกปัดมุกเหนือศีรษะเพียงแกว่งไกวเบาๆ ครั้นออกแรงนิ้วมือเพียงนิดเผยจี้อันก็ถูกผลักออกไปทั้งคนทั้งกระบี่ เขาถอยโซเซไปถึงกลางโถง นางก้มมองเขาอย่างอ่อนใจระคนเวทนา “ข้าฝึกวิชาบรรลุขอบขั้นเลิศล้ำแล้ว คนกับอาวุธผสานเป็นหนึ่งเดียว เรือนกายผิวผมล้วนฟันแทงไม่เข้า บนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดทำอันตรายข้าได้อีก เผยจี้อัน ท่านไม่มีปัญญาฆ่าข้าได้หรอก”

เผยจี้อันยกมือปาดรอยเลือดที่มุมปาก เขาย่อมรู้ว่าสตรีผู้นี้เติบโตท่ามกลางสามัญชน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดจึงฝึกวิชาอันล้ำลึกถึงขั้นเหาะเหินเดินกำแพงสยบภูตผีปีศาจได้ ก็เพราะนางมีวรยุทธ์ไร้ผู้ต่อกรนี่เอง ฮ่องเต้หญิงองค์ก่อนจึงให้นางรับตำแหน่งสำคัญ กองงานปราบปีศาจขยายอำนาจได้ก็ด้วยเหตุผลเดียวกันนี้ หลายปีที่ผ่านมานางล่วงเกินคนไปมากมาย ไม่รู้มีคนตั้งเท่าไรจ้างมือสังหารมาเอาชีวิตนาง น่าเสียดายที่ไม่ว่าจะเป็นมือสังหารเรืองนามสักเพียงใดก็ล้วนไม่มีใครรอดชีวิตกลับไปแม้สักคน มิหนำซ้ำไม่ทันไรผู้จ้างวานยังถูกนางกระหน่ำเอาคืนอีกด้วย

กองงานปราบปีศาจหยุดเสียงร้องโยเยกลางดึกของเด็กน้อยได้ สาเหตุเกือบทั้งหมดเป็นเพราะหลี่เจาเกอ ในราชสำนักยามผู้คนเอ่ยถึงนางก็เช่นกัน มีใครบ้างไม่โกรธจนเข่นเขี้ยว ทว่าก็กลัวเกรงนางกันไม่หาย

แม้แต่เผยจี้อันเองก็ทำไม่สำเร็จ เขาใช้กระบี่โจมตีนาง ผลคือนางไม่สึกหรอสักนิดเดียว แต่เขากลับถูกปราณแท้อันกล้าแข็งของนางกระแทกจนอวัยวะภายในตีกลับ เส้นลมปราณปวดแปลบสาหัส

หลี่เจาเกอผ่านการสนทนาที่ไม่รื่นรมย์อย่างยิ่ง ต่อด้วยยับยั้งราชบุตรเขยที่คิดจะฆ่านางไม่รู้เป็นหนที่เท่าไรแล้ว ในใจนางเหนื่อยล้าถึงขีดสุด ทั้งที่วันนี้เป็นวันฤกษ์ดีที่นางจะได้ขึ้นครองราชย์

เนื่องจากเมื่อครู่ลงไม้ลงมือ เครื่องแต่งกายของหลี่เจาเกอจึงยุ่งเหยิงอีกครา นางหมุนตัวไปหาคันฉ่อง จัดแต่งหยกพกของตนพลางเอ่ยกับเผยจี้อันอย่างไม่ใส่ใจ “ท่านกลับไปเสียตอนนี้ ข้าจะทำเสมือนเรื่องในวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น ท่านจะยังคงนั่งตำแหน่งสวามีของข้าอย่างมั่นคง ท่านเชื่อคำข้า คนที่เหลือในสกุลเผยกับสกุลจ่างซุนจึงจะอยู่รอดต่อได้”