เผยจี้อันกลืนน้ำลายปนเลือดในปากลงไปก่อนหัวเราะประชด เขาในสายตาของนางคือสิ่งใดกันแน่ คือนกน้อยในกรงทองที่ไร้ศักดิ์ศรีไร้ความคิดอ่านตัวหนึ่งกระนั้นหรือ เขารู้ว่าในราชสำนักไม่ขาดแคลนผู้อยากเสนอตัวรับใช้ข้างหมอนนาง หลี่เจาเกอจัดเป็นสตรีชั้นยอดไม่ว่าจะด้านรูปโฉมหรืออำนาจที่มี ทว่านางไม่เคยเหลือบแลบุรุษอื่นแม้แต่หางตา นานวันเข้าผู้คนเบื้องล่างจึงไม่กล้าคิดหวังอีก ใครๆ ล้วนอิจฉาเผยจี้อันว่ามีวาสนาด้านนารีมิใช่เบา ต่างจากเผยจี้อันที่แสนอยากให้หลี่เจาเกอเลี้ยงดูชายบำเรอ อาวรณ์อยู่ในดงบุปผานั้นไปเสีย
วาสนาด้านนารีเช่นนี้เขาเผยจี้อันเสพรับไม่ไหวหรอก
ยามนี้หลี่เจาเกอหันแผ่นหลังให้เผยจี้อันโดยไม่มีหลบเลี่ยง เพราะในความรับรู้ของนาง…ในใต้หล้านี้นอกจากตาเฒ่าโจวแล้วก็ไม่มีใครทำอันตรายนางได้อีก แต่นางลืมไปว่าหากในใต้หล้านี้ไม่สามารถ เช่นนั้นบนสวรรค์เล่า
เผยจี้อันลูบนิ้วมือบนคมกระบี่แล้วลากผ่านแรงๆ โลหิตสดๆ ไหลพรากอาบกระบี่นามธาราเร้น สิ่งที่พิกลยิ่งกว่าการกระทำของเขาคือกระบี่ที่ดูธรรมดาเล่มนี้กลับดูดซับเลือดเข้าไปโดยไม่ตกหล่นแม้หยดเดียว
ครั้นกระบี่ธาราเร้นได้ดื่มเลือดจนอิ่มหนำ รัศมีสีแดงก็พลันฉายวาบ หลี่เจาเกอสัมผัสได้ว่าเบื้องหลังมีไอพิฆาตอันรุนแรงขุมหนึ่งจู่โจมมา ระดับพลังนี้เหนือชั้นเกินกว่าคนสามัญจะบรรลุถึง! หลี่เจาเกอตื่นตระหนก หันขวับมาต้านรับด้วยพลังทั้งหมดทันใด แต่น่าเสียดายที่ยังคงสายเกินการณ์
หนึ่งกระบี่ทะลวงผ่านหัวใจ คมกระบี่เย็นเฉียบปานน้ำแข็งแทงผ่านชุดพิธีการอันงามหรูเข้าสู่ร่างกายอันอบอุ่นของหลี่เจาเกอ นางไม่คำนึงถึงความเจ็บปวด ยื่นมือกุมกระบี่ไว้ จรดจ้องเผยจี้อันอย่างดื้อรั้น “ท่านอยากฆ่าข้าเพียงนี้เชียว สังเวยตนเซ่นกระบี่ก็ไม่เสียดาย?”
หลี่เจาเกอคุมกองงานปราบปีศาจมาหลายปี เรื่องเหนือธรรมชาติเคยพบเจอมาไม่รู้ตั้งเท่าไร นางมีหรือจะมองไม่ออกว่านี่เป็นกระบี่ดุร้ายเล่มหนึ่ง เจ้าของกระบี่น่าจะก่อกรรมเข่นฆ่ามามากเสียจนพลังเหี้ยมเกรียมบนตัวกระบี่เพียงพอจะกรีดทำลายเกราะปราณคุ้มกายนางซึ่งบรรลุถึงระดับครึ่งเซียนแล้ว กระบี่เช่นนี้ใช่ว่าจะใช้งานกันส่งเดชได้
เผยจี้อันถึงขั้นปลุกเร้ากระบี่ดุร้ายนี้ สิ่งที่นางคาดไม่ถึงยิ่งกว่าคือเขาไม่เสียดายที่จะเซ่นกระบี่ด้วยเลือดของตนเอง เมื่อใดที่กระบี่ดุร้ายเกิดหลุดจากการควบคุม หากไม่สูบเลือดของผู้ปลุกเร้ามันจนสิ้น มันจะไม่ยอมเลิกราเป็นอันขาด
เผยจี้อันเตรียมการเพื่อวันนี้มานานยิ่ง ก่อนหน้าจะมาที่นี่เขาพิจารณาถึงความเป็นไปได้ไว้ทุกรูปแบบ ทว่าเมื่อเขาทำสำเร็จถึงก้าวนี้ สามารถแทงกระบี่เข้าสู่ช่องอกของหลี่เจาเกอได้จริง ในหัวใจเขากลับท่วมท้นด้วยความอ้างว้างว่างเปล่า
เขาสังหารนางแล้วจริงๆ เขาจะหลุดพ้นจากนางแล้วจริงๆ
ดวงตาเผยจี้อันจ้องนางจนแทบไม่อาจกะพริบ เขาพบว่าทั่วร่างหมดสิ้นความรู้สึก มือของเขากุมอยู่บนด้ามกระบี่ ทั้งที่ควรจะฉวยจังหวะนี้แทงย้ำให้ลึก ทว่าเนิ่นนานผ่านไปเขากลับออกแรงไม่ได้อยู่นั่นเอง “ขออภัยด้วย ชาติหน้า…เจ้าได้โปรดอย่ารักข้าอีกเลย”
หลี่เจาเกอมองเผยจี้อันก่อนจะพลันหัวเราะอย่างไม่อาจระงับตนเอง นางกับเขาเป็นสามีภรรยามาหกปี ตอนท้ายสุดเขากลับพูดว่าได้โปรดอย่ารักเขาอีก การแต่งงานนี้นำความขื่นขมมากมายมาให้เผยจี้อัน แล้วสำหรับหลี่เจาเกอเล่าไม่ใช่หรือไร
จู่ๆ หลี่เจาเกอก็ซัดหนึ่งฝ่ามือโจมตีใส่เผยจี้อันโดยปราศจากเค้าลาง เส้นลมปราณหัวใจนางฉีกขาดอย่างไรก็ไม่อาจอยู่รอด ทว่า…ไม่มีเหตุผลใดจะให้ผู้ที่สังหารนางมีชีวิตอยู่ดีต่อไปอีก ในชีวิตนี้นางแทบไม่เคยทำสิ่งดีงามสักกี่เรื่อง เว้นก็แต่มีคุณทดแทนคุณ มีแค้นชำระแค้น นางไม่เคยบกพร่องต่อผู้มีพระคุณและก็ไม่เคยละเว้นศัตรู
ต่อให้นางชมชอบเขาแล้วอย่างไรเล่า นางตาย เผยจี้อันก็อย่าคิดหมายจะมีชีวิตรอด
อูฐผอมตายยังตัวใหญ่กว่าม้า ต่อให้นางกำลังจะตาย หนึ่งฝ่ามือของนางก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาจะรับไหว ระยะใกล้เช่นนี้เขาไม่มีทางหลบได้เป็นอันขาด และในความเป็นจริงเขาก็ไม่ได้หลบแต่อย่างใด
เผยจี้อันถูกหนึ่งฝ่ามือซัดกระทบปอดกระเทือนหัวใจ อวัยวะภายในพลันแหลกลาญ กระดูกอกหักสะบั้น เขาพ่นโลหิตสดๆ คำหนึ่งออกมา ร่างถูกซัดปลิวไปหลายจั้ง ดังพลั่ก ก่อนร่วงกระแทกพื้นอย่างหนักหน่วง ปากแผลของหลี่เจาเกอถูกกระเทือนไปด้วย นางกุมด้ามกระบี่ที่มีเลือดไหลชุ่มและล้มลงกับพื้นช้าๆ
ในชีวิตนี้ของนาง…วัยเด็กพลัดพรากจากครอบครัว วัยแรกรุ่นถูกตาเฒ่าโจวทอดทิ้ง ต่อมาอุตส่าห์ตามหาครอบครัวจนพบ กลับกลายเป็นว่าการคงอยู่ของนางเป็นที่ชิงชังของทุกคน ต่อมาอีกนางสังหารน้องชาย สังหารน้องสาว สังหารมารดา สังหารท่านตาของสามี สังหารน้องสาวของสามี เป็นเหตุให้มารดาสามีโกรธจนล้มป่วย ท่านย่าสามีโกรธจนถึงแก่กรรม นางได้ครองราชย์เป็นฮ่องเต้ ทว่ากลับไม่เหลืออันใดสักอย่าง
สุดท้าย…นางยังถูกสามีของตนเองฆ่าตาย
ทุกสิ่งทั้งปวงเป็นการเลือกของหลี่เจาเกอ นางไม่เสียใจภายหลัง ทว่าหากได้เริ่มต้นใหม่อีกครั้งนางก็ไม่ปรารถนาจะเดินเส้นทางสายนี้อีก
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…นางไม่ต้องการจะชมชอบเผยจี้อันอีกแล้ว
