เรื่องราวในโลกช่างบังเอิญได้ถึงเพียงนี้ เทพดาราไท่ไป๋โจวฉางเกิงเก็บหลี่เจาเกอได้ เขาเลี้ยงดูนางจนเติบใหญ่ หลายปีให้หลังนางก็ไปเล่นงานสหายร่วมแดนสวรรค์ของเขาอย่างสาหัสสากรรจ์ ส่งผลให้ตอนนี้ฉินเค่อจำต้องลงมาแดนมนุษย์ ช่วยสะสางสถานการณ์อันเละเทะที่สองเทพดาราก่อไว้
หลี่เจาเกอจำที่ตาเฒ่าโจวเคยบอกได้ เขาหมายหลบหนีศัตรูที่ตามฆ่าจึงได้มาซ่อนตัวในป่าดงเขาลึก ผู้ที่ตามฆ่าตาเฒ่าโจวได้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป บุรุษสวมหน้ากากผู้นี้ก็มีฝีมือการต่อสู้ลึกล้ำสุดหยั่ง เขามาปรากฏตัวที่นี่โดยไร้คำอธิบาย ที่แท้มาเพื่อการใดกันแน่
หลี่เจาเกอถามอย่างระแวดระวัง “หมู่บ้านข้าทุรกันดาร ป่าดำก็ไม่ใช่สถานที่ที่มีทิวทัศน์อันใด ไฉนคุณชายจึงมาปรากฏตัวที่นี่ยามวิกาล ซ้ำยังสวมหน้ากากไม่ยอมเผยใบหน้าต่อผู้คน”
ฉินเค่อแตะหน้ากากที่ปกปิดใบหน้าเบาๆ ก่อนตอบ “ไม่มีสาเหตุอื่น แค่เลี่ยงความยุ่งยาก”
“ความยุ่งยาก?” หลี่เจาเกอยังคงมองเขาอย่างคลางแคลง “มีความยุ่งยากใดกันที่คู่ควรลำบากคุณชายมาเยือนสถานที่แร้นแค้นเช่นนี้”
“ความยุ่งยากที่มีชนวนเหตุจากสตรีผู้หนึ่ง”
หลี่เจาเกอฟังมาถึงตรงนี้ก็หัวเราะเบาๆ อย่างดูแคลนก่อนกล่าว “ข้าเข้าใจแล้ว เดิมนึกว่าคุณชายมีท่วงทีดุจเซียนจะแตกต่างจากผู้อื่น นึกไม่ถึงว่าท่านเองก็มีความคิดพรรค์นี้ บ้านเมืองเกิดหายนะบอกว่าเป็นความผิดของหญิงงาม แม่ไก่ขันปลุก บอกว่าเป็นความผิดของสตรี แม้แต่ความยุ่งยาก…ก็ยังเป็นความผิดของสตรีอีก”
ฉินเค่อจำได้ว่าหลี่เจาเกอในคันฉ่องซวีหมีสวมชุดพิธีการของฮ่องเต้สิ้นใจอยู่ในตำหนัก เขาไม่รู้หรอกว่านางผ่านเหตุการณ์ใดมาบ้าง เหตุใดจึงต้องชิงบัลลังก์ ทว่าการให้หลี่เจาเกอกับเผยจี้อันย้อนมาเกิดใหม่เป็นการตัดสินใจของเขากับเซียวหลิง ในเมื่อมอบชีวิตที่สองแก่นางแล้ว เขาก็ต้องแบกความรับผิดชอบส่วนหนึ่งจึงเอ่ยกับนางด้วยเจตนาดีของผู้อาวุโส “นับแต่โบราณมาผู้มีความสามารถจึงได้ครองตำแหน่งสูง เครื่องชี้วัดว่าผู้นำท่านหนึ่งดีหรือแย่นั้นหาใช่ความเป็นบุรุษหรือสตรี หากแต่เป็นความสามารถ หากนางมีความสามารถ ตำราประวัติศาสตร์ย่อมจะมอบความยุติธรรมแก่นางเอง ทว่าหากไร้ความสามารถ ซ้ำสังหารผู้บริสุทธิ์พร่ำเพรื่อเพียงเพื่อความปรารถนาส่วนตนก็มีแต่จะถูกคนทั่วหล้าทอดทิ้ง”
หลี่เจาเกอเงียบไป นางไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดฉินเค่อถึงกล่าวถ้อยคำเหล่านี้ แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทุกถ้อยคำล้วนกล่าวกระทบใจนาง ชาติก่อนหลี่เจาเกอสังหารคนไปมากมาย แรกเริ่มเพื่อผดุงคุณธรรม ต่อมาเพื่อปกป้องตนเอง กระทั่งถึงตอนท้ายนางก็ไม่อาจหยุดมือได้อีกจึงจำต้องฆ่าเพื่อหยุดการฆ่า นางฆ่าขุนนางหลายคนที่ต่อต้านนาง ทว่าราษฎรในราชธานีตะวันออกที่อาศัยเพลงเด็กอันแพร่หลายลอบประณามว่านางไม่ภักดีไม่กตัญญูนั้น นางล้วนไม่เคยฆ่าแม้สักคนเดียว
แท้จริงแล้วนางเสียใจภายหลังมาโดยตลอด นางยอมรับว่าตนเองเห็นแก่ตัว อยากจะก้าวสู่ตำแหน่งอันสูงสุดนั้น ทว่านางก็ปรารถนาจะเป็นฮ่องเต้ที่ดีด้วย
เพียงแต่นางไม่อาจทำได้สำเร็จ ตอนสังหารหลี่ไหวกับหลี่ฉังเล่อ นางคิดอยู่ตลอดว่าตนเองทำผิดไปใช่หรือไม่ หากให้หลี่ไหวเป็นฮ่องเต้จะดีกว่านางจริงๆ หรือไม่
หลี่เจาเกอกับฉินเค่อเดินอยู่ท่ามกลางพงไพรไปอย่างเงียบเชียบ มีเพียงเสียงลมดังซ่าๆ มาจากผืนป่าดำทางด้านหลัง ผ่านไปครู่หนึ่งนางค่อยถามเสียงเบา “ทำเช่นไรจึงจะเป็นทั้งฮ่องเต้ที่ดีกับบุตรสาวที่ดีได้เล่า”
