ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 134-135

หน้าต่างเรือนรับรองล้วนเป็นหน้าต่างกระดาษ หวาหยางมองไม่เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นด้านนอก ได้ยินแต่เสียงหัวเราะและเสียงพูดจานอบน้อมต้อนรับราชบุตรเขยของพวกเฉาเยวี่ย แต่ละคนต่างดีอกดีใจ ไม่รู้ว่าดีใจเรื่องอะไร

เพียงไม่นานเฉินจิ้งจงก็เข้ามา หวาหยางเงยหน้า เห็นเสื้อผ้าบนตัวของอีกฝ่ายเปียกชื้นแนบสนิทอยู่กับร่างกายแข็งแกร่งกำยำ ใบหน้าหล่อเหลายังมีน้ำฝนหยดลงมาไม่ได้ขาด ใบหน้าของเขาช่วงนี้ดำคล้ำเพราะตากแดดอยู่ไม่น้อย ตอนนี้ครั้นถูกฝนสาดต้องแสงตะเกียงอันอ่อนโยน คนก็กลับกลายเป็นขาวละมุนขึ้นหลายส่วน ชุ่มชื้นราวกับหยกงาม

หวาหยางตะลอนเดินทางมาถึงที่นี่ แน่นอนนางย่อมหวังว่าเฉินจิ้งจงจะมาเช่นกัน ทว่าพอเห็นเขาเปียกโชกเป็นไก่ตกน้ำแกงเช่นนั้น นางก็อดตำหนิเขาไม่ได้

“ฝนตกหนักเช่นนี้ ท่านไม่ต้องมาก็ได้ หากจะมาเหตุใดถึงไม่ใส่เสื้อฟางกันฝน”

เฉินจิ้งจงดึงประตูปิด ถอดเสื้อพลางมองนาง “ข้าใส่แล้ว เพียงแต่ฝนตกหนักเส้นทางยาวไกล มันจึงใช้ประโยชน์อะไรไม่ค่อยได้”

หวาหยางหันหน้าไปทางหน้าต่าง หันหลังให้เขาก่อนนานแล้ว

ในห้องมีน้ำเตรียมไว้สองถัง เฉินจิ้งจงจุ่มผ้าลงไปในน้ำแล้วเช็ดเนื้อเช็ดตัว สายตาจับจ้องอยู่บนแผ่นหลังเพรียวระหงของนางไม่วางตา

เสียงฝนดังแซกซ่า ลำคอเรียวยาวของหวาหยางขาวสล้างดุจหยก ทว่าติ่งหูทั้งสองข้างกลับแดงระเรื่อ

“หากเป็นหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป ยามนี้ไม่แคล้วต้องใส่ใจห้อมล้อมปรนนิบัติรับใช้ผู้เป็นสามีที่เปียกฝน ทว่าองค์หญิงกลับไม่ทำอันใดแม้แต่น้อย”

“พระพุทธองค์ประทับอยู่เบื้องบน ท่านพูดให้น้อยลงสักสองสามประโยคเถอะ”

“ข้าตากฝนมาจุดธูปแสดงความเคารพเลื่อมใสเช่นนี้แล้ว พระพุทธองค์ยังจะคิดเล็กคิดน้อยกับข้าอีกอย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้นที่ข้าตำหนิคือองค์หญิงหาใช่พระพุทธองค์”

หวาหยางยิ้มหยัน “พระพุทธองค์ทรงเมตตาย่อมไม่ถือสาหาความท่าน แต่หากท่านล่วงเกินข้า ทำข้าโกรธขึ้นมา ถึงตอนนั้นข้าจะให้พวกโจวจี๋จับท่านกล้อนผม ไม่อาจไปร้องทุกข์ขอความเป็นธรรมจากที่ใดได้”

“จ่างกงจู่น่าเกรงขามยิ่งนัก ข้าตกหลุมพรางตาเฒ่าเห็นๆ หากรู้แต่แรกว่าในเมืองหลวงมีงานแต่งงานเช่นนี้รอข้าอยู่ ข้าคงไม่วิ่งกลับมาแล้ว”

“ท่านวิ่งกลับไปตอนนี้ก็ยังไม่สาย”

เฉินจิ้งจงไม่พูดอะไรอีก

หวาหยางใจลอยขณะพลิกอ่านพระคัมภีร์ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเสียงเช็ดเนื้อเช็ดตัวก็คล้ายจบสิ้นลง ทว่านางกลับไม่ได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวอื่น

ขณะที่นางกำลังนึกสงสัยว่าตอนนี้ชายหนุ่มทำอะไรอยู่ ด้านหลังจู่ๆ ก็มีเสียงสายลมแหวกผ่านคล้ายพยัคฆ์โผนหมาป่าทะยาน มือขนาดใหญ่คู่หนึ่งกุมลงบนไหล่ของนาง กดนางลงบนตั่งที่อยู่ข้างๆ

หวาหยางถูกเฉินจิ้งจงกดไว้ด้านล่าง นางตกใจ สองตาจับจ้องอยู่บนใบหน้าที่เพิ่งเช็ดล้างทำความสะอาดมาหมาดๆ เส้นผมดำยาวถูกรวบไว้บนศีรษะ ดวงตาดำขลับเป็นประกายจับจ้องอยู่บนตัวนางไม่วางตา คุโชนไปด้วยแรงปรารถนา

หวาหยางเบือนหน้าหนี เอ่ยปากเอ็ดเขา “เสื้อผ้าของท่านข้าเอามาด้วยแล้ว เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน”

“นำอ่างมาด้วยหรือไม่”

“ฝันไปเถอะ!”

เฉินจิ้งจงยกยิ้ม “หรือองค์หญิงกลัวข้าจะไม่มา เสียเวลาเตรียมเปล่าๆ?”

“ท่านมาหรือไม่มา ข้าก็ไม่เตรียมทั้งนั้น”

เฉินจิ้งจงนึกถึงช่วงเวลาตอนอยู่บนเขาอู่ตัง นางทำตัวไม่ต่างอะไรกับแม่ชีตัวจริง จิตใจสะอาดสะอ้านไร้ซึ่งแรงปรารถนาความต้องการ