ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 134-135

เฉินจิ้งจงในเวลานี้เพียงล้อนางเล่นเท่านั้น หลังจากจูบนางอยู่ครู่หนึ่งเขาก็ตรงไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมแต่โดยดี

เรือนรับรองมีห้องครัวขนาดเล็กอยู่ห้องหนึ่ง หลังเฉินจิ้งจงจัดการแต่งเนื้อแต่งตัวเสร็จ เฉาอวิ๋นกับเฉาเยวี่ยก็ยกเอาอาหารมังสวิรัติของเขาเข้ามา

เฉินจิ้งจงลงมือกินอย่างรวดเร็ว หลังบ้วนปากเสร็จเรียบร้อยเขาก็ไปพักผ่อนอยู่กับหวาหยาง

เตียงของที่นี่ไม่ได้ใหม่นัก ขนาดหรือก็ไม่ได้ใหญ่สักเท่าไร เว้นก็แต่ม่านมุ้งกับผ้าห่มที่ล้วนเป็นของที่นำมาจากจวนจ่างกงจู่ ทุกชิ้นต่างงดงามล้ำค่า

เสียงฝนนอกหน้าต่างยังคงดังไม่หยุด สายลมเย็นพัดลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา ม่านปักลายโบตั๋นขยับไหวแผ่วเบาอยู่ท่ามกลางแสงตะเกียงสีเหลืองนวล

เพราะอากาศเย็นหวาหยางจึงปล่อยให้เขาโอบกอดนางจากทางด้านหลัง

“ข้าคิดว่าองค์หญิงจะไม่มาเสียอีก” เฉินจิ้งจงกระซิบลงที่ข้างหูนาง

“หากเป็นเช่นนั้นแล้วท่านมาด้วยเหตุใด”

“หากองค์หญิงไม่มา ข้าอย่างมากก็แค่มาเสียเที่ยว แต่หากองค์หญิงมาแล้วข้าไม่มา เกิดท่านโกรธดีไม่ดีข้าอาจถูกปลดออกจากตำแหน่งราชบุตรเขย”

“ปลดท่านเพียงเพราะเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้ หากเรื่องราวแพร่สะพัดออกไปพวกชาวบ้านคงไม่แคล้วได้วิพากษ์วิจารณ์หาว่าข้าใช้อำนาจบาตรใหญ่”

“เช่นนั้นองค์หญิงเตรียมลงโทษข้าเช่นไร”

“คงให้ท่านคุกเข่าอยู่ที่ห้องพระในจวนจ่างกงจู่ กินมังสวิรัติอ่านพระธรรมคัมภีร์สามเดือนกระมัง”

เฉินจิ้งจงเอ่ยว่า “กินมังสวิรัติไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ขอแค่ยอมให้ข้าปรนนิบัติรับใช้ท่านยามวิกาลต่อก็พอ”

“ในเมื่อต้องคุกเข่าอยู่ในห้องพระ ท่านย่อมต้องนอนอยู่ที่นั่น”

“องค์หญิงร้ายกาจกว่าสัมมาสัมพุทธองค์จริงๆ”

หวาหยางแย้มยิ้ม

เฉินจิ้งจงลูบริมฝีปากของนางพลางถาม “พรุ่งนี้หากฝนยังตก องค์หญิงจะนึกเสียใจที่ออกมาหรือไม่”

หวาหยางไม่ตอบอะไร

เฉินจิ้งจงจับไหล่ของนางหันกลับมาแล้วจุมพิตลงบนริมฝีปากที่ราวกับกลีบบุปผานั่น

เช้าวันรุ่งขึ้นตอนหวาหยางตื่นขึ้นมา เฉินจิ้งจงไม่ได้อยู่ข้างกายนางแล้ว นางเงี่ยหูฟัง นอกหน้าต่างมีเพียงเสียงหยดน้ำฝนหล่นร่วงลงมาจากชายคา

พวกสาวใช้เข้ามาปรนนิบัติรับใช้ช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า

หวาหยางเอ่ยถาม “ราชบุตรเขยเล่า”

เฉาอวิ๋นส่ายหน้า “ออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้วเพคะ ไม่ได้บอกกับพวกหม่อมฉันด้วยว่าจะไปที่ใด”

จนกระทั่งอาหารมังสวิรัติตระเตรียมเสร็จเรียบร้อย เฉินจิ้งจงถึงเพิ่งกลับมา เนื้อตัวท่อนบนยังดีอยู่ ทว่าชายเสื้อกับกางเกงล้วนเปียกปอนหมดสิ้น หน้ารองเท้าขอบรองเท้าเต็มไปด้วยดินโคลน

พวกสาวใช้ต่างถอยออกไปอย่างรู้ความ

หวาหยางถามเขา “ท่านไปขอทานมาหรือไร”

“ข้าไปสำรวจเส้นทางมา ประเดี๋ยวจะพาองค์หญิงไปเดินเล่นที่เขาด้านหลัง หาไม่แล้วพวกเราคงได้มาเสียเที่ยวกันจริงๆ”

หวาหยางชำเลืองมองดินโคลนบนรองเท้าของเขา

เฉินจิ้งจงเอ่ยขึ้นว่า “บรรพบุรุษตัวน้อย ท่านไม่ต้องกังวลไป ข้าจะแบกท่านไปเอง”

หวาหยางนึกอยากเอาฝาถ้วยชาในมือขว้างใส่เขาจริงๆ