ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 134-135

หวาหยางเดินไปยังแอ่งน้ำริมน้ำตก

ที่นี่น้ำลึก ก้อนหินขนาดใหญ่หรือก็มีอยู่หลายก้อน นางเดินไปหยุดอยู่ระหว่างหินก้อนใหญ่สองสามก้อนแล้วหมอบนอนอยู่บนนั้น สายตากวาดมองไปรอบๆ

หวาหยางในสายตาของเฉินจิ้งจงยังคงเป็นเหมือนเทพธิดาที่เพิ่งมาถึงแดนมนุษย์ กำลังรีบร้อนชำระคราบสกปรกที่แปดเปื้อนติดตัวมาระหว่างทางเพราะเกรงว่าจะมีมนุษย์มาพบเห็นเข้า

นางมองไปรอบๆ ที่นี่หากจะมีคนคิดไม่ซื่อเกรงว่าคงมีเพียงเฉินจิ้งจงเท่านั้น

นางเตือนให้เขาระวังรอบๆ อีกคราวก่อนจะเคลื่อนกลับลงไปในน้ำ

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งเสื้อรัดอกแขนสั้นกับกางเกงไหมสีขาวที่อยู่บนตัวจ่างกงจู่ก็ไปปรากฏอยู่บนก้อนหินก้อนหนึ่ง

หญ้าที่อยู่ข้างตัวเฉินจิ้งจงถูกเขาถอนออกแทบเกลี้ยงแล้ว

หวาหยางดำผุดดำว่ายอยู่ในน้ำระหว่างก้อนหินใหญ่พวกนั้น ประเดี๋ยวก็แหงนหน้าพิงอยู่บนก้อนหินเรียบลื่น ร่างกายครึ่งบนโผล่พ้นน้ำ มองดูน้ำตกที่อยู่ใกล้ๆ มองดูท้องฟ้าสีครามที่อยู่ไกลๆ อย่างครึ้มอกครึ้มใจ

เสียงน้ำดังซู่ซ่า ไม่อาจได้ยินเสียงอื่นใด หวาหยางมองผ่านช่องว่างระหว่างซอกหินไปบนฝั่งเป็นครั้งคราว ก่อนจะพบว่าเฉินจิ้งจงยังคงนั่งอยู่ที่นั่น

ถึงจะลอบชำเลืองมาทางนางอยู่สองสามที แต่เขาก็ไม่ได้ลืมหน้าที่ของตน หวางหยางจึงรู้สึกสบายใจ

หลังจากแช่ร่างกายอยู่ในแอ่งน้ำราวๆ สองเค่อ นางก็โผล่พ้นน้ำขึ้นมา หยิบเสื้อผ้าที่ตากแห้งแล้วขึ้นมาสวม ก่อนจะเหยียดขาตากแดดต่อ

ครั้นกลับขึ้นไปบนฝั่งอีกครั้ง นางก็เหลือแต่เส้นผมเท่านั้นที่ยังไม่แห้ง

หวาหยางยืนอยู่ใต้ร่มไม้ ใช้สายตาเป็นสัญญาณบอกให้เฉินจิ้งจงเข้ามาช่วยนางเปลี่ยนเสื้อผ้า

เฉินจิ้งจงหยิบเสื้อคลุมแขนยาวและกระโปรงที่แห้งอยู่นานแล้วอ้อมไปที่หลังต้นไม้

หวาหยางหลับตา เหยียดแขนทั้งสองข้างออก

เฉินจิ้งจงเริ่มด้วยการจัดการกับกระโปรงยาวก่อน หลังจากนั้นค่อยสวมเสื้อคลุมให้นาง เนื้อผ้าเรียบลื่นโปร่งเบาคลุมลงบนเรือนร่างงดงามดั่งเทพธิดาของจ่างกงจู่

ขณะที่หวาหยางลืมตาหมายตรวจสอบดูว่าตนเองแต่งกายถูกต้องเรียบร้อยแล้วหรือไม่ จู่ๆ เฉินจิ้งจงก็ใช้มือข้างหนึ่งกระหวัดเอวแล้วดึงรั้งนางเข้าสู่อ้อมแขน ส่วนมืออีกข้างก็เชิดคางนางขึ้นแล้วจุมพิตอย่างเร่าร้อน

หวาหยางแย้มยิ้ม เพราะเมื่อครู่เขาทำตัวสัตย์ซื่อมากพอ ยามนี้นางจึงยินดีมอบจูบนี้ให้กับเขา

ทว่านางประเมินแรงกระตุ้นที่มีต่อเฉินจิ้งจงต่ำเกินไป มือของเขายามนี้เคลื่อนมาถึงสายรัดเอวของนางแล้ว ทั้งยังหมายจะปลดมันออกอีก หวาหยางตีมือของเขาทันที

เฉินจิ้งจงเปลี่ยนจากกอดมาเป็นอุ้ม หายใจฟืดฟาดอยู่ข้างหูนาง

เขาหอบหายใจอยู่เป็นนาน นานจนหวาหยางกลัวว่าเขาจะทนต่อไปไม่ไหว ทว่าท้ายที่สุดเฉินจิ้งจงก็ยอมคลายมือปล่อยนาง

หวาหยางเห็นแล้วว่าจิตใจของเขายังไม่สงบดี นางถอยห่างออกมาประมาณหนึ่ง นั่งมองดูธารน้ำอยู่บนหินก้อนหนึ่ง

เฉินจิ้งจงพิงร่างอยู่กับต้นไม้ แหงนหน้ามองกิ่งไม้ หลับตารวบรวมสมาธิ

หวาหยางผินหน้าไปมอง เห็นเงาร่างของเขาเหยียดตรงเสียยิ่งกว่าต้นไม้ เห็นลำคอแหงนเงยเป็นวงโค้ง ลูกกระเดือกขยับขึ้นลงไม่หยุด แล้วนางก็เบนสายตากลับเงียบๆ

ในที่สุดเฉินจิ้งจงก็เดินเข้ามา สีหน้าของเขาเวลานี้กลับเป็นปกติแล้ว เพียงแต่ยามมองดูนาง สายตาคล้ายพยายามควบคุมสะกดกลั้นอะไรบางอย่าง

หวาหยางเอ่ยถาม “พวกเราจะกลับกันแล้วใช่หรือไม่”

เฉินจิ้งจงพยักหน้าแล้วหันหลังให้กับนาง

นางกลับบอกว่า “ข้าเดินเองดีกว่า พื้นถูกแดดเผาจนแห้งแล้ว”

เฉินจิ้งจงยังคงนั่งยองๆ อยู่กับพื้นไม่ขยับ หวาหยางจึงได้แต่ขึ้นไปหมอบอยู่บนหลังของเขา