ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 136-137

หยวนโย่วฮ่องเต้รีบตอบ “ข้าย่อมต้องสนับสนุนเสด็จพี่ เสด็จพี่อยากมีบุตรเมื่อไรก็เมื่อนั้น ผู้ใดกล้านินทาท่านลับหลัง ข้าจะให้องครักษ์เสื้อแพรจับมันผู้นั้นเสีย”

หวาหยางแย้มยิ้ม “เพียงน้ำใจนี้ของเจ้า พี่ก็พอใจแล้ว อย่าให้ถึงขนาดต้องไปวุ่นวายกับเหล่าองครักษ์เสื้อแพรเลย”

สองพี่น้องตัดสินใจเลิกพูดเรื่องนี้ชั่วคราว เปลี่ยนไปพูดคุยถึงเรื่องราวใหม่ๆ ที่เกิดขึ้นทั้งในวังนอกวังตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมา

ที่หวาหยางพูดถึงคือการเดินทางไปยังวัดหงฝูของนางกับเฉินจิ้งจง “เขานับว่าโชคดีที่เดินทางไปจริงๆ ไม่อย่างนั้นข้าจะลงโทษให้เขาโกนผมบวชอยู่ที่วัดหงฝู”

หยวนโย่วฮ่องเต้ลอบปาดเหงื่อแทนเฉินจิ้งจง ฝนตกหนักถึงเพียงนั้น หากเป็นเขา คาดว่าคงไม่ออกจากบ้านไปที่ใดแน่ โชคดีที่เฉินจิ้งจงเป็นคนสัตย์ซื่อตรงไปตรงมา อีกทั้งยังเห็นผู้เป็นพี่สาวของเขาเป็นคนสำคัญ ถึงรักษาเส้นผมของตนเองเอาไว้ได้

หลังหวาหยางเล่าจบก็เปลี่ยนมาถึงคราวของหยวนโย่วฮ่องเต้บ้าง อ่านตำราดูงานราชกิจล้วนเป็นเรื่องน่าเบื่อ เขารู้สึกว่าผู้เป็นพี่สาวไม่น่าจะชอบฟังเรื่องพวกนั้น จึงเลือกเอาฎีกาที่น่าสนใจขึ้นมาพูด อย่างเช่นขุนนางท้องถิ่นบางคนเพราะปล่อยให้อนุรังแกภรรยาหลวง ดังนั้นจึงถูกพ่อตาที่เป็นขุนนางเช่นเดียวกันถวายฎีกาเล่นงาน

“ใช่แล้ว ทูตจากทางต๋าต๋า ที่นำม้าชั้นเลิศมาถวายเป็นบรรณาการให้กับทางราชสำนักตอนนี้มาถึงจี้โจวแล้ว คาดว่าอีกสองสามวันน่าจะมาถึงเมืองหลวง ราชบุตรเขยองอาจห้าวหาญ ข้าตั้งใจว่าจะคัดเลือกม้าชั้นดีที่พวกเขานำมามอบให้กับทางราชสำนักสักตัวให้เป็นของขวัญกับราชบุตรเขย”

หวาหยางตกใจ สินค้าเลื่องชื่อของต๋าต๋าคือม้าชั้นเลิศ ทว่าม้าจัดเป็นยุทธปัจจัยสำคัญ พ่อค้าม้าคิดจะเอาม้าจากทุ่งหญ้าส่งเข้ามาขายที่จงหยวน ล้วนต้องผ่านการเห็นชอบจากขุนนางของทางต๋าต๋าก่อน จำนวนม้าและระดับของมันล้วนมีขีดจำกัด พูดได้ว่าม้าในมือของเหล่าพ่อค้าม้าที่ถูกยกย่องส่งเดชว่าเป็น ‘อาชาพันหลี่’ นั้น หากนำไปเทียบกับม้าจากทุ่งหญ้าพวกนั้นบางทีอาจเป็นเพียงม้าชั้นกลางเท่านั้น

ต่างกับม้าบรรณาการที่ทางต๋าต๋ามอบให้ราชสำนัก ม้าชั้นดีห้าร้อยตัว ไม่ว่าเช่นไรก็ต้องมีสุดยอดม้าปะปนอยู่บ้างสักสองสามตัวแน่ หาไม่แล้วย่อมทำท่านข่านแห่งต๋าต๋าเสียหน้า

“เหตุใดจู่ๆ ถึงคิดจะตกรางวัลให้เขา” หวาหยางถามคล้ายไม่ใส่ใจ

“เขาเป็นสามีของเสด็จพี่ เขาดีต่อท่าน ข้าตกรางวัลให้เขาเป็นม้าตัวหนึ่งไม่อาจนับเป็นอะไรได้”

“เอาล่ะ ประเดี๋ยวพี่จะไปทูลกับเสด็จแม่ บอกว่านี่เป็นของรางวัลที่พี่จงใจขอเจ้าเอาไปมอบให้ราชบุตรเขยก็แล้วกัน เสด็จแม่จะได้ไม่เที่ยวสงสัยว่าพี่รังแกราชบุตรเขยอยู่ตลอด อีกอย่างตอนเจ้ามอบมันให้กับเขา อย่าลืมบอกให้เขารู้ว่านี่เป็นความดีความชอบของพี่ ให้เขารับน้ำใจของพี่ไว้”

หยวนโย่วฮ่องเต้ “…”

พี่สาวของเขา ‘ดี’ ต่อราชบุตรเขยจริงๆ!

ติดตามตอนต่อไปวันที่ 27 พ.ย. 68