ทดลองอ่าน ชาตินี้ข้าจะรักท่านให้มาก บทที่ 69-70

หวาหยางอยู่ในวังหลวงมาเกือบครึ่งเดือนแล้ว เช้าวันที่ยี่สิบเก้าเดือนหก นางให้อู๋รุ่นไปกององครักษ์ฝ่ายซ้ายต้าซิง บอกกับเฉินจิ้งจงว่าพรุ่งนี้นางจะออกจากวังแล้ว ให้เฉินจิ้งจงจำไว้ว่าต้องเข้าวังมาถวายพระพรเสด็จพ่อเสด็จแม่ก่อน หลังจากนั้นค่อยรับนางกลับจวนสกุลเฉิน

อันที่จริงนางกลับไปเองก็ได้ แต่นางต้องการให้เฉินจิ้งจงมารับ เช่นนี้ถึงจะเหมาะสมกับฐานะขององค์หญิงเช่นนาง

ครั้นอู๋รุ่นไปถึงกององครักษ์ฝ่ายซ้ายต้าซิง เฉินจิ้งจงกำลังเปลือยกายท่อนบนฝึกทหารอยู่ในลานประลอง

ก็เหมือนอย่างที่เฉินถิงเจี้ยนบอก ทหารในกององครักษ์หลวงทั้งยี่สิบหกหน่วยล้วนเป็นบุรุษร่างกายกำยำที่ได้รับการคัดเลือกเป็นอย่างดีจากที่ต่างๆ ต่อให้ทหารเบื้องบนไม่ได้ฝึกฝนพวกเขาจริงจัง ทว่าสมรรถภาพทางกายพื้นฐานของคนพวกนี้ก็ยังมีอยู่ ทุกคนสูงใหญ่และมีรูปร่างที่แข็งแรง ยิ่งอยู่ภายใต้สายตาของโอรสสวรรค์ก็ยิ่งไม่มีขุนนางคนใดกล้าให้พวกเขาไปทำงานยากลำบากเยี่ยงทาส อาหารการกินหรือก็พร้อมสรรพ ทว่าก็ด้วยเพราะเหตุนี้จึงทำให้ทหารบางนายกลับกลายเป็นพวกเกียจคร้าน

เฉินจิ้งจงไม่อยากไปทำความเข้าใจกับพฤติกรรมเฉื่อยชาของผู้บัญชาการคนก่อน ตอนนี้ในเมื่อเขามาแล้ว เขาก็พร้อมที่จะกระชากถอนเอาเอ็นเกียจคร้านของคนพวกนั้นออกมาให้หมด

หลังจากผ่านการฝึกฝนมาสิบกว่าวัน บรรดาทหารหัวโจกที่อาศัยว่าทางบ้านมีญาติที่มีอำนาจทั้งหลายพวกนั้นก็ถูกราชบุตรเขยเล่นงานจนเชื่อง แต่ละคนล้วนยินดีรับฟังคำสั่ง

ฤดูร้อนอากาศร้อนอบอ้าว ทหารแต่ละนายล้วนอยู่ในสภาพเดียวกับเฉินจิ้งจง ต่างถอดเสื้อนอกออก สวมก็แต่กางเกง เผยให้เห็นไหล่กว้าง เหงื่ออาบท่วมแผ่นหลัง

กงกงหน้าหยกเยี่ยงอู๋รุ่นมายังสถานที่เช่นนี้ย่อมไม่ต่างอะไรกับแกะเข้ารังหมาป่า โชคดีที่ทหารเหล่านั้นต่างรู้ดีว่าเขาเป็นคนจากวังหลวงจึงไม่มีใครกล้าดูเบา

เฉินจิ้งจงเดินออกมาจากกลุ่มทหารที่เข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบ แล้วใช้แส้ฟาดใส่ทหารอ่อนแอปวกเปียกนายหนึ่ง ก่อนจะโยนแส้ให้กับฟู่กุ้ยแล้วมุ่งหน้าตรงไปหาอู๋รุ่น

ที่อยู่ด้านหลังของเขาคือนายทหารร่างกายกำยำจำนวนห้าพันกว่านาย ทว่าต่อหน้าทหารร่างกายกำยำทั้งห้าพันกว่านายนี้ เฉินจิ้งจงยังคงเป็นกระเรียนในฝูงไก่^*

เหงื่อโตเท่าเมล็ดถั่วไหลย้อยลงมาตามใบหน้าหล่อเหลาของเฉินจิ้งจง ไม่ว่าจะแผ่นอกกำยำหรือเอวเล็กคอดกิ่วล้วนเปียกโชก

อู๋รุ่นไม่อาจนึกภาพได้ว่าองค์หญิงอยู่ร่วมกับราชบุตรเขยเช่นนี้ได้อย่างไร ขณะเดียวกันก็อดนึกชื่นชมบุรุษกระดูกเหล็กผู้นี้อยู่ภายในใจไม่ได้เช่นกัน

ครั้นเฉินจิ้งจงหยุดเท้า สายตาซักไซ้ทอดมองมา อู๋รุ่นก็ค้อมกายน้อยๆ แล้วยิ้มกล่าว “เรียนราชบุตรเขย องค์หญิงให้ผู้น้อยมาบอกกับท่านว่าวันพรุ่งนี้องค์หญิงจะกลับจวนแล้ว ให้ราชบุตรเขยเข้าวังไปถวายพระพรฮ่องเต้ฮองเฮาแต่เช้า”

เฉินจิ้งจงพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ข้ารู้แล้ว ท่านกลับไปบอกกับองค์หญิงด้วยว่าคืนนี้ข้าจะกลับเข้าเมือง”

อู๋รุ่นไม่มีเรื่องอื่นแล้ว จึงก้มหน้าขอตัว

เฉินจิ้งจงไปลาดตระเวนดูพวกทหารต่อ

จู่ๆ ทหารนายหนึ่งก็คันที่หลังคอ เพราะคันจนทนไม่ไหวจึงลอบเกาทีหนึ่ง พอช้อนตาขึ้นมองก็พบว่าราชบุตรเขยกำลังจ้องดูเขาอยู่

ทหารนายนั้นอดชำเลืองมองแส้ในมือราชบุตรเขยไม่ได้

ขณะที่เขากำลังวิตกกังวลว่าราชบุตรเขยจะหวดมันลงมา จู่ๆ อีกฝ่ายกลับเดินจากไปคล้ายไม่มีอะไรเกิดขึ้น!