บทที่ 4
หลังกินอาหารเช้าเสร็จหวาหยางก็ไปเดินเล่นอยู่ในลานขนาดเล็กของเรือนซื่ออี๋ถัง
ที่นี่เป็นลานสี่เหลี่ยมจัตุรัสขนาดเล็กของแท้ ทุกห้องหับล้วนเห็นกระจ่างชัดได้ในปราดเดียว
กลางลานมีต้นไหว ที่เห็นชัดว่าเพิ่งย้ายเข้ามาปลูกได้ไม่นานอยู่ต้นหนึ่ง ลำต้นมีขนาดเท่ากับถังน้ำ บนตำแหน่งที่อยู่สูงเหนือจากพื้นดินครึ่งตัวคนมีกิ่งหนาเท่าขาคนแตกแขนงอยู่สามกิ่ง แยกออกไปกิ่งละทิศ กิ่งเล็กกิ่งน้อยไขว้สลับไปมานั้นสูงเหนือหลังคาบ้าน ใบอ่อนสีเขียวทับซ้อนกันเป็นชั้นๆ พอถึงกลางฤดูร้อนใต้ต้นไม้ก็จะเป็นจุดที่ร่มรื่นที่สุดภายในลาน
หวาหยางเงยหน้า แสงอรุณสดใสเจิดจ้าส่องผ่านช่องว่างระหว่างใบไม้กิ่งไม้ลงมา นางหรี่ตาลงเล็กน้อย
เฉินจิ้งจงไม่อยู่ ทว่านางกลับคล้ายเห็นเขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ เอียงกายพิงลำต้น ในมือถือดอกไม้เล็กๆ สีขาวช่อหนึ่ง ส่งกลีบดอกเข้าปาก เคี้ยวพลางก้มหน้าลงถามนาง
‘นี่คือดอกไหว องค์หญิงอยากลองชิมดูหรือไม่’
หวาหยางในเวลานั้นรังเกียจเฉินจิ้งจงอยู่เป็นทุนเดิม พอเห็นเขากินกลีบดอกไม้ดิบ นางก็ยิ่งรู้สึกว่าคนผู้นี้หยาบช้ายิ่งนัก ไม่สมกับที่เกิดมาเป็นบุตรชายสกุลเฉินเลยแม้แต่น้อย
นางไม่สนใจเฉินจิ้งจง หันหลังเดินกลับห้องไป
เวลานี้พอนึกย้อนกลับไปหวาหยางกลับจิตใจสงบนิ่ง เขาตายอย่างน่าเวทนาเช่นนั้น ตอนมีชีวิตอยู่หากจะจับไก่ป่าเคี้ยวดอกหญ้าบ้างจะเป็นไร
ลานหลักก็เป็นเช่นนี้ ส่วนห้องเล็กทางทิศตะวันออกตะวันตกยังล้อมรอบด้วยลานข้างเล็กๆ สองแห่ง ห้องเล็กทางทิศตะวันออกกับลานข้างเล็กใช้สำหรับซักตากเสื้อผ้า ส่วนห้องเล็กทางทิศตะวันตกก็ให้สาวใช้ทั้งสี่ของนางพักอาศัย
หวาหยางเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าซุ้มประตูวงเดือนหน้าลานข้างฝั่งตะวันออก ไม่คิดจะผ่านเข้าไป ทำเพียงกวาดตามองเรื่อยเปื่อย เพียงเท่านี้นางก็พบเสื้อตัวในที่เปียกชื้นของเฉินจิ้งจงตัวนั้นแล้ว
นางนึกถึงคำพูดของเจินเอ๋อร์ เสื้อตัวในนี้เฉินจิ้งจงซักมันเองกับมือก่อนจะนำมาตากไว้ที่นี่
นับว่าเขายังรู้จักรักษาหน้าอยู่บ้าง ไม่ได้เอาเสื้อเปื้อนคราบสกปรกโยนให้สาวใช้ของนางจัดการ
ขณะที่หวาหยางกำลังจะเดินเข้าไป ทันใดนั้นเท้าของนางก็หยุดชะงัก
‘ผีโหย’ อย่างเฉินจิ้งจงเมื่อคืนกินนางอยู่กว่าครึ่งชั่วยาม
เจ้าสิ่งนั้นของเขาไม่ต่างอะไรกับถุงน้ำที่ปากปิดสนิท ถึงส่วนใหญ่จะถูกขังอยู่ภายใน แต่ใครเล่าจะรับรองได้ว่ามันไม่มีอะไรเล็ดลอดออกมา
สีหน้าของนางเปลี่ยนไป หวาหยางเร่งร้อนกลับเข้าห้อง
นางไม่ได้เรียกให้เฉาอวิ๋นตามเข้ามา หลังปิดประตูแล้วนางก็เดินเข้าไปหยุดอยู่หน้ากล่องหวายถักขนาดเล็กสองใบที่อยู่ในเตียงห้อง ก่อนจะนั่งยองๆ ลง เปิดกล่องหนึ่งในสองใบนั้น
ที่อยู่ด้านในคือเครื่องประดับศีรษะล้ำค่าที่นางใช้เป็นประจำ นอกจากนี้ยังมีขวดกระเบื้องสีครามใบน้อยอยู่อีกใบหนึ่ง ด้านในบรรจุยาลูกกลอนขนาดเท่าเมล็ดถั่วสามเม็ด
ในวังไม่ว่าจะของแปลกประหลาดล้ำค่าหายากอันใดล้วนมีด้วยกันทั้งสิ้น รวมถึงยาวิเศษที่มีสรรพคุณอัศจรรย์ทั้งหลาย
สนมชายาตำหนักในบ้างก็หวังว่าตนเองจะมีสายเลือดมังกรอยู่ในครรภ์ บ้างก็หวังว่าจะไม่มี
ฝ่ายแรกสามารถเข้าใจได้ไม่ยาก หากสามารถให้กำเนิดทายาทมังกรได้ ต่อให้เป็นแค่องค์หญิง ครึ่งชีวิตที่เหลือของพวกนางย่อมดำเนินไปได้อย่างสงบสุขมั่นคง
ส่วนพวกที่ไม่อยากมีนั้น เหตุผลของพวกนางย่อมมีมากมายหลายหลาก อย่างรังเกียจฮ่องเต้ถึงขนาดไม่อยากมีแม้แต่ทายาทของเขา บ้างก็มีโอรสมังกรมากพอแล้ว วันๆ ถ้าไม่วางท่าหยิ่งยโสวางตัวเป็นคนโปรดก็สาละวนอยู่กับการรักษารูปร่างของตน ยังมีอีกพวกเป็นพวกที่ใจกล้ามากที่สุด มิหนำซ้ำยังเป็นสนมชายาที่ไม่ได้รับความโปรดปราน เพราะโดดเดี่ยวอีกทั้งยังอยู่ในช่วงวัยแรกแย้มถึงกับกล้าเสี่ยงอันตรายไปยุ่งเกี่ยวกับเหล่าทหารองครักษ์ ปรารถนาก็เพียงแต่ความสำราญ แน่นอนว่าเมื่อเป็นเช่นนี้พวกนางย่อมต้องหาทางเลี่ยงไม่ให้ตนเองตั้งครรภ์
